ادای احترام به تیم شگفت انگیز آرسنال، قهرمان دوگانه در فصل ۲۰۰۱/۰۲

در هشتم می ۲۰۰۲، آرسنال با برتری ۱-۰ مقابل منچستریونایتد، عنوان قهرمانی لیگ برتر را به قهرمانی جام حذفی که چهار روز قبل به دست آورده بود، اضافه کرد. این دومین قهرمانی دوگانه آنها در پنج سال اخیر بود.

وقتی صحبت از رتبه‌بندی بهترین تیم‌های تاریخ آرسن ونگر به میان می‌آید، شکست ناپذیران ۲۰۰۳/۰۴ در لیگ خودشان هستند.

اینکه یک فصل کامل از لیگ برتر بدون شکست بگذرید، دستاوردی فوق‌العاده است که شاید دیگر هرگز در طول زندگی ما تکرار نشود. و اینکه در خانه تاتنهام قهرمان شوید... خب، این چیزی است که هیچ هوادار آرسنالی هرگز فراموش نخواهد کرد.

تیم ۱۹۹۷/۹۸ که در اولین فصل کامل حضور ونگر در لیگ برتر قهرمان هر دو جام شد، تقریباً به همان اندازه مورد احترام است، اما در مورد تیم دیگر قهرمان هر دو جام یعنی ۲۰۰۱/۰۲ چطور؟

فقط به خاطر به یاد آوردن پرش کانو از روی سیلوین ویلتورد، آن فصل سزاوار جشن بزرگتری است.

البته، این بعد از گل ویلتورد در اولدترافورد برای کسب عنوان قهرمانی به دست آمد. شاید به اندازه انجام آن در وایت هارت لین نباشد، اما دومین مورد بد نیست.

چهار روز قبل از آن، آرسنال با پیروزی ۲-۰ مقابل چلسی در ومبلی قهرمان جام حذفی شده بود و به هواداران مهمات کافی برای اینکه برای همیشه تیم لاوجوی را دست بیندازند، داده بود. 

می‌بینید، به دلایل زیادی، فصل ۲۰۰۱/۰۲ درخشان بود.

هفته‌ای که در آن توپچی‌ها قهرمانی دوگانه را به دست آوردند، نقطه اوج چیزی بود که با نگاهی به گذشته، نقطه عطفی در دوران ونگر در آرسنال به شمار می‌آید.

سیلوینیو در تابستان به دلیل شایعات مربوط به پاسپورت جعلی به سلتاویگو فروخته شد و به اشلی کول اجازه داد تا خود را به عنوان مدافع چپ اول بی چون و چرا تثبیت کند، در حالی که تونی آدامز و لی دیکسون در آخرین فصل‌های خود قبل از بازنشستگی و جایگزینی در تیم توسط لاورن و سول کمپل که به صورت رایگان از تاتنهام جذب شده بودند، به تدریج کنار گذاشته شدند.

در ماه فوریه، ونگر خط دفاعی که بعدها به عنوان شکست‌ناپذیران شناخته شد را با جذب کولو توره تنها با ۱۵۰ هزار پوند تکمیل کرد.

هرچند همان موقع، کمتر کسی این را پیش‌بینی می‌کرد، به خصوص هم‌تیمی‌های جدیدش، همانطور که ری پارلور بعداً در حکایتی خنده‌دار درباره آزمایش این مدافع ساحل عاجی فاش کرد.

ونگر هرگز متهم به دور انداختن بازیکنان باتجربه به همراه بازیکنان ضعیف نشد، اما او دوران لزوم جایگزینی این اسطوره‌های باشگاه را به طرز فوق العاده‌ای مدیریت کرد.

دیوید سیمن، مارتین کیون و ری پارلور همچنان با قدرت ظاهر می‌شدند، در حالی که آدامز و دیکسون همچنان به اندازه کافی بازی می‌کردند تا مدال قهرمانی لیگ دیگری را کسب کنند، اما ونگر در مسیر ساختن تیم خود به خوبی پیش می‌رفت.

البته این بدان معنا نیست که همه خریدهای ونگر در آن فصل موفق بودند – بازیکنانی مانند ریچارد رایت و فرانسیس جفرز، مهاجم ۱۰ میلیون پوندی که به او لقب «روباه محوطه جریمه» داده بودند، عملکرد درخشانی نداشتند – اما در ماه مه، توپچی‌ها با ۸۷ امتیاز و دو جام قهرمانی به کار خود پایان دادند. در آن زمان، چند خرید ناموفق فاجعه بزرگی به نظر نمی‌رسید.

۸۷ امتیاز تنها سه امتیاز کمتر از امتیاز کسب شده در فصل ۲۰۰۳/۰۴ بود، که البته با متحمل شدن سه شکست، همگی در هایبری، به دست آمد. آن‌ها در طول فصل در خارج از خانه در لیگ شکست نخوردند، در هر بازی گلزنی کردند و فصل را با ۱۳ برد متوالی به پایان رساندند، رکوردی که تنها توسط چلسی شکسته شده است.

گل شگفت انگیز دنیس برکمپ

اینها لزوماً رکوردهایی نیستند که بلافاصله به ذهن مردم خطور کنند، اما لحظات زیادی در طول آن فصل وجود داشت که بدون شک به یاد خواهند ماند، از جمله گل شگفت انگیز دنیس برکمپ مقابل نیوکاسل.

حرف زیادی در مورد آن گل باقی نمانده است که قبلاً گفته نشده باشد، اما این واقعیت که هنوز پس از سال‌ها در مورد چیزی که در واقع یک ضربه بسیار ساده بود صحبت می‌کنیم، همه چیز را در مورد لمس و هوش فوق العاده برکمپ برای خلق موقعیت برای خودش به شما می‌گوید.

برای او ساده بود، او با چرخشی به سرعت برق پس از ضربه‌اش، تردیدی برای کسی باقی نگذاشت که آیا این کار را عمدی انجام داده است، اما این واقعیت که هیچکس از آن زمان به بعد نتوانسته کاری به این خاصیت انجام دهد، نشان می‌دهد که این مهارت بسیار قابل توجه‌تری از چیزی بود که مرد بزرگ نشان داد.

مبارزه برای مسابقات

بخشی از آنچه فصل ۲۰۰۱/۰۲ را خاص کرد، رقابت شدید در بالای جدول لیگ بود.

لیدز یونایتد ۱۱ بازی اول را بدون شکست پشت سر گذاشت و در اوایل نوامبر در صدر جدول قرار گرفت. لیورپول در اوایل دسامبر با سه امتیاز بیشتر و یک بازی کمتر در صدر جدول قرار داشت، اما نیوکاسل تا کریسمس صدرنشین شده بود.

تا فوریه، منچستریونایتد پیشتاز بود و به دنبال کسب چهارمین قهرمانی متوالی بود.

با این حال، نکته مهم این بود که آرسنال هرگز از کورس قهرمانی دور نشد. پس از یک افت کوتاه در اوایل فصل، در اکتبر و نوامبر که تنها سه امتیاز از چهار بازی کسب کردند، توپچی‌ها هرگز بیش از دو بازی بدون برد را تجربه نکردند.

آنها به این روند بدون برد چهار مسابقه‌ای با پیروزی ۳-۱ مقابل منچستریونایتد پاسخ دادند که با چیپ به یاد ماندنی لیونبرگ و دو اشتباه فابیان بارتز که منجر به دو گل برای تیری آنری شد، همراه بود.

چهار بازی بعد، آن‌ها سومین شکست فصل خود را در خانه مقابل نیوکاسل متحمل شدند، اما این آخرین باخت آنها بود.

دو بازی بعدی آنها با پیروزی ۲-۱ مقابل لیورپول با ۱۰ بازیکن، اولین بردشان در آنفیلد تحت نظر ونگر، و پیروزی با همین نتیجه در باکسینگ دی مقابل چلسی در هایبری همراه بود.

ستاره های فصل

در این مقطع، آنری، پیرس و لیونبرگ در اوج آمادگی بودند.

مهاجم فرانسوی فصل را با ۲۴ گل در لیگ برتر و کسب کفش طلا به پایان رساند، پیرس با ثبت ۱۵ پاس گل در لیگ، عنوان بهترین بازیکن سال به انتخاب انجمن نویسندگان فوتبال را کسب کرد، در حالی که لیونبرگ در تنها ۲۵ بازی ۱۲ گل به ثمر رساند و جایزه بهترین بازیکن فصل لیگ برتر را از آن خود کرد.

در کنار کمپل، که در آن پیروزی مقابل چلسی اولین گل خود را برای باشگاه به ثمر رساند و در طول فصل درخشان بود، به ویژه در بازگشت به وایت هارت لین، آنها ستارگان فصل بودند.

عملکرد پیرس در آن فصل آنقدر درخشان بود که وقتی در آخرین روز نوبت او به بلند کردن جام قهرمانی لیگ برتر رسید، هم تیمی هایش به نشانه احترام در مقابل او تعظیم کردند. او در آن فصل بازیکنی در سطح جهانی بود.

با وجود حضور ویرا در خط میانی و ویلتورد و کانو به عنوان جانشینان برکمپ در کنار آنری، ونگر نه تنها در ترکیب اصلی بلکه روی نیمکت نیز از کیفیت بالایی برخوردار بود. این به معنای واقعی کلمه یک ترکیب فوق‌العاده بود.

با این حال، برای شکست دادن رقبای متعدد قهرمانی، تلاش ویژه‌ای لازم بود. آرسنال در دوم فوریه پس از تساوی ۱-۱ مقابل ساوتهمپتون در دوم فوریه همچنان در رتبه سوم قرار داشت - اما این آخرین باری بود که آنها در طول فصل امتیاز از دست دادند.

در ۱۳ بازی پایانی، پیروزی ۲-۰ مقابل رقیب قهرمانی نیوکاسل، که برای همیشه به خاطر گل برکمپ که قبلا ذکر شد به یاد ماند، پیروزی ۲-۱ مقابل تاتنهام که در آن لاورن، پنالتی دقایق پایانی را به ثمر رساند، پیروزی در اولدترافورد برای کسب عنوان قهرمانی، سپس پیروزی ۴-۳ مقابل اورتون در روز پایانی که آدامز در کنار دیکسون که از دنیای فوتبال خداحافظی می‌کرد، جام قهرمانی را مقابل هواداران خانگی بالای سر برد.

می‌بینید، به دلایل بسیار، ۲۰۰۱/۰۲ یک فصل خاص بود.