و باز هم یه نظر متفاوت...

واقعا خفن دنبال آمار بودم اما چیزی پیدا نمیشد ، رمزی خوب بازی میکرد اما نه اون قدری که تو اون پست نوشته شده ، تمام اون آمار رو همینجوری الکی نوشتم که حرفمو بقیه کاربرها راحت تر قبول کنن.

اما چرا این پست که برای بقیه جالب بود ، برای من خیلی جالب شد!

اون دو موردی که بالا نوشتم باعث شده بود این پست برای من خاص باشه و البته اون آمار تقریبا دروغی که نوشته بودم طبیعتا برای من جالب ترش کرده بود ، ولی تنها چیزی که باعث شد این پست برام خیلی جالب بشه ، عکس العمل کاربرها بود.

پستی که قرار بود متفاوت باشه ، یکی از بیشترین آمار لایک پست های فنی رو به خودش اختصاص داد و البته بیشترین هم عقیده رو.

نمیدونم چی بگم اما کاملا مشخص هستش که دوستان اکثرا این نظر رو داشتن اما یه عده اهل پست گذاشتن نیستن و حتما بقیه هم نمیخواستن روی رمزی قمار کنن.

و اما برم سر اصل مطلب

تا اینجا تمام پست مقدمه بود برای یه نظر متفاوت دیگه...

نظر متفاوت 2 در مورد جک ویلشر هستش!!!

مدتهاست که به بازی دلچسب از این بازیکن ندیدم ، شاید آخریش گلی بود که به سوانسی زد.

البته گل زدن ملاک من نیست ، توی چند بازی گذشته هم تنها چیزی که از ایشون دیدم اکثرا خشونت های بی جا ، کارت زرد های بی مورد و البته توپ لو دادن های مسخره هستش.

تمام این مسائل رو که کنار بذاریم شماره 10 بیش از حد روی این بازیک تاثیر گذاشته و تقریبا توی تمام مسابقات به نیت درگیری به سمت بازیکنان حریف میره.

شاید تا پارسال این حرکت رو میشد تحمل کرد اما الان تنها استفاده این حرکات برای ویلشر میتونه پنهان کردن بازی نه چندان مطلوبش باشه ، واقعا نمیخواستم بگم اما یاد محمد ابراهیمی ( بازیکن تراکتور//شاید اسم کوچیکش رو اشتباه گفته باشم ) می افتم ، جایی که فردوسی پور روی یکی از این حرکاتش توی تهران گفت : این جور محبوبیت داشتن فایده نداره ( یا یه چیز تو این مایه ها )

ببخشید که سرتون رو درد آوردم ولی این نظر شخصیمه و امیدوارم این بازیکن دوباره برگرده به دوران رشدش چرا که مطمئنم اگه این روند تغییر نکنه آرتتا بعد از مصدومیتش فیکس خواهد شد.

و البته بگم که بازی با ساندرلند رو من نتونستم تماشا کنم و از عملکرد ویلشر خبری ندارم.

پایان.