ظهور در استعداد ناب

قدرت بازیخوانی و حفظ توپ فوق العاده،پاس های دقیق،دریبل های ظریف.کارشناسان فوتبال بازی تیاگو را تلفیقی از ژاوی و رونالدینیو میدونند.تلفیقی از پاس های سلطان ژاوی و دریبل های مرگبار رونالدینیو.پدیده ی جوان تو این سن کم چیزی از اینیستا کم نداره.تیاگو در بهترین تیم حال حاضر جهان و زیر نظر بهترین مربی دنیا پپ گواردیولا بازی میکنه.تیاگو رقابت فوق العاده ای با بهترین هافبک های دنیا یعنی ژاوی اینیستا و فابرگاس داره ولی با وجود این همه هافبک عالی طراح و طرز اول بازی های زیادی بش میرسه و این جز توانایی های بالای فنی این هافبک جوان نیست.رسیدن به جایگاهی قابل درخور در تیمی که حتی سایه ای از ژاوی و اینیستا هم می تواند بزرگ ترین تهدید نیمکت نشینی برای هر هافبکی باشد،خود بسیار پرمعنیست.اما کسی هم نمیتونه منکر تواناییهای بالای جک ویلشر جوان و باانگیزه بشه.جک هم قدرت حفظ توپ فوق العاده ای داره ولی بدون تردید از هر جنبه ای که بخواهیم مقایسه کنیم تیاگو سطح بالاتری نسبت به جک داره و آرزوی منز موقعی نقش برآب شد که آلکانتارای جوان نیمه ی دوم بازی با شیلی رسما با پیراهن بزرگسالان اسپانیا به میدان رفت.اون شب آرزوی تمام برزیلی ها نقش برآب شد چرا که به سادگی آب خوردن از داشتن یکی از بهترین هافبک های آینده دار جهان محروم شدند.بی شک روزی این پدیده ی جوان جا پای بزرگانی چون سلطان ژاوی و آندرس مقدس خواهد گذاشت.بزرگانی که وقتی هم سن تیاگو بودند درخششی به مراتب کم تر از او داشتند.تیاگو تو این سن کم در طی تابستان گذشته پیشنهادهایی از تیم های بزرگی چون آرسنال میلان و رئال داشت.اما بارسلونا تمام آن ها را رد کرد،و با قاطعیت تمام پشت این پدیده ی جوانش ایستاد و قراردادش را به مدت طولانی تمدیدکرد.اما مقایسه ی جک و ویلشر شاید به نظر بعضی ها اشتباه باشه.چون هر دو بازیکنان فوق العاده ای هستند و اصلا دلیلی نداره دو بازیکن جوان و آینده دار رو با هم مقیسه کرد.طرفداران فوتبال باید از ظهور این دو پدیده ی خوش تکنیک خوشحال باشند چرا که تعداد چنین هافبک هایی در دنیای فوتبال خیلی کم شده.ژاوی، اینیستا، فابرگاس و اوزیل در بهترین سطح خودشان هستند،و بازیکناینی همچون ویلشر و تیاگو شاید سال های آینده را به اسم خودشان بزنند.البته دنیا فوتبال ثابت کرده،توپ طلاها همیشه باید به یک مهاجم برسد(به استثنای بعضی دفعات)اما فداکاری بیش از اندازه ی بازیکنی همچون ژاوی و برای دیگران بودنش شاید برای دریافت توپ طلا کافی نباشد.بدون شک وجود بازیکنی مثل ژاوی کمک بسیاری کرده که لیونل مسی به این سطح برسد که بتواند در یک فصل 53 گل بزند.اما در فوتبال اگر تمام نگاه ها به گلزنان ترسناکی که به دلیل نبوغ و جادوگری شان قادرند به شکل عجیبی به آمار گل های خود بیفزاند ختم نشود،اکثر نگاه ها ختم میشود.هافبک هایی مثل ژاوی و اینیستا نبض بازی را در دست میگیرند.خط هافبک حریف را بدون کوچک ترین تخریبی،بدون خطا و بدون بازی خشن از کار میندازند.با هر پاسشان لذتی تمام نشدی را به تماشاگران هدیه میکنند.اما آن ها به حق خود نمیرسند کم تر از دیگران مورد تمجید قرار میگیرند چرا که کارگردان ها همیشه پشت صحنه هستند و مردم همیشه نقش اول ها را میبینند،آن ها همیشه پشت صحنه ی موفقیت های بزرگ قرار میگیرند و این شاید در آینده در مورد بازیکنانی چون ویلشر و تیاگوهم صدق کنه و بازیکنی همچون نیمار صاحب توپ طلا بشه