سقوط یک امپراطوری

رسیدیم به 17 ماه می ، روزی که هر آرسنالی شاید به سرعت به ساعت 11:15 شب به وقت تهران برمیگرده ، آخرین نسل شکست ناپذیران حالا با یه رکورد عجیب غریب با کلی کلین شیت توسط لمن افسانه ای رسیده بودن به پاریس . این اولین بار که توپچی ها به فینال لیگ قهرمانان اروپا میرسیدن بالاترین سطح رقابت های فوتبالی بعد از جام جهانی.

ورزشگاه زیبا و مدرن  Saint-Denis, Paris میزبان 79 هزار هوادار بود.

برای هم نسل های من میدونن که چقدر جذابیت داشت نه گیرنده دیجیتال بود با کیفیت عالی نه رسیور و تلوزیون های فول اچدی وجود داشت که بازی ببنیم تلوزیون های رنگی با آنتن های هوایی اغلب بزرگ.

بازی به وقت ما مثل همیشه آخر شب بود و مثل این روزها پنجشنبه ها مدارس تعطیل نبود . اما دیگه خود پدر مادر ها هم میدونستن امشب نباید کاری به زود دیر خوابیدن بچه ای آرسنالیشون داشته باشن.

برنامه گزارش ورزشی شروع شد و لاین آپ مجری شروع کرد به خوندن ، لمن ، ابوعه ، توره ، کمپل ، کول ، هلب ، فابرگاس ، گیلبرتو سیلوا ، پیرس ، لیونبرگ ، آنری

مگه میشه این تیم قهرمان نشه؟ یونتووس با بوفون افسانه ای ، رئال مادرید کهشکانی ، ویارئال با خوان ریکلمه ، آژاکس قدیمی همه رو برده بودیم.

سوت بازی زده شد کلوتوره جا موند و لمن با یه تکل ژولی انداخت ... همه نگران اخراج ؟؟ داور کارت قرمز در آورد ستون عقب زمین آرسنال ریخت.

یه عده فکر میکردن کاش لمن اجازه میداد رد شده و گل بخوریم ، عده ای دیگه میگفتن داور باید ادامه بازی میداد تا توپ گل شه.

همه نیمکت نگاه میکردن ، آلمونیا حتی کیت ورزشی هم تنش نبود بهش کیت رسوندن پاشد اومد تو دروازه ، کمتر کسی تا اون موقع بازی زنده ای از آلمونیا یادش بود همه دعا میکردن.

خطا برای ما کینگ رفت پشت توپ و سانتر دقیق و کمپل هد گلللللل چی فکر میکردیم چی شد 10 نفره حالا 1-0 جلو بودیم.

بارسا با شاعر خود رونالدینو حمله میکرد اما ابوعه جلشون وایساده بود بارسا حمله میکرد ما ضد حمله ، پیرس تعویض شده بود و عملا خط هافبک به خط دفاع کمک میکرد ، آنری میمود تا وسط زمین توپ میگرفت توپ بر میداشت میبرد برای حمله دیگه توانی برای کینگ باقی نمونده بود و تک به تک ها به جای ضربه زد توپ هل میداد. اما با این حال دو مدافع با خودش عقب نگه داشته بود.

دقیقه 70 شد و ما هنوز فاتح پاریس بودیم . برگکمپ ، خوزه آنتونیو رییس ، رابین فن پرسی ، کلیچی ، سندروس و فلامینی هم روی نیمکت داشتیم.

دقیقه 71 شد جولیان بلتی جای اوله گوئر اومد که کارت زرد داشت آنری رفته بود رو مخش تا اخراج شه ... ده دقیقه قبل از اون هم مهاجم افسانه ای سوئدی ها لارسن فرستاده بودن به بازی

15 دقیقه آخر بازی خدایا سوت بزن دیگه 76 اتوئو از زاویه بسته به آلمونیا گل زد وووای خدایا این چجور گلی بود دیگه ! بازی 1-1 شد هنوز امید داشتیم اما فقط 4 دقیقه بعد بلتی گل دوم زد بهت زده نگاه میکردیم ، دقیقه 76 اما تا دقیقه 85 تعویض نکردیم تا هلب با رییس تعویض شد.

90 ... 93 ... تمااام . باختیم. تمام امیدها سیاه شد تیمی که با اون همه کلین شیت رسید فینال بدون لمن باید بازی میکرد.

لعنت به اون پیراهن زرد . انری و ونگر کنار هم با نگاهی پر معنا جام نگاه میکردن. آرسنال دست خالی برگشت لندن تا از اون تیم افسانه ای حالا تبدیل به تیمی بشه که طی دو بازی 10 گل از بایرن مونیخ بخوره و تمام رکورد های گل خوردن تو اروپا درو کنه ، ما از فینال لیگ قهرمانان اروپا رسیدیم به دست و پا زدن برای سهمیه آیا این حق طرفداران آرسنال بود؟

میلاد بهرام