چهار پرسشی که آرسن ونگر باید از خود داشته باشد!

آرسن ونگر همچنان تاکید می‌کند که او گزینه مناسب برای هدایت آرسنال است، اما قبل از ادامه کار برای باقیِ قراردادش در فصل آینده، باید این سوالات را از خود بپرسد.


 1. آیا ماندنش به آرسنال کمک خواهد کرد؟ 
ونگر همیشه گفته است که اگر حس کند حضورش دیگر به نفع آرسنال نیست، تیم را ترک خواهد کرد، اگر از بیرون به ماجرا نگاه کنیم، براحتی می‌توانیم این نظریه را که ونگر بتواند تیم را از این وضعیت نابسامان خارج کند، احمقانه و متوهمانه بدانیم، اما ونگر مردی است که قبلا این کار را انجام داده است.سال به سال، این سرمربی 68 ساله توانسته بود آرسنال را از یک تیم متوسط جدا کرده و تحت هر شرایط فصل را در چهار تیم برتر به پایان برساند.البته تا قبل از فصل گذشته، فصل گذشته یک نقطه عطف بود، اگرچه بسیاری از منتقدان ونگر یک دهه است که خواهان برکناری او از باشگاه هستند، اما اکثرشان بعد از اتمام فصل پیش به جمع منتقدین او پیوسته اند.در حالی که بسیاری از هواداران به رئیس بی علاقه یا از او متنفر هستند، ناامیدی در بین آنها در حال افزایش است زیرا اینطور به نظر می‌رسد که او همچنان بر این باور است که می‌تواند به باشگاه کمک کند.

ونگر پیش از شکست 2-1 مقابل برایتون گفت: "من همچنان فرد مناسب هستم؟ بله، چون در گذشته این کار را انجام داده ام، بر این باورم که کیفیت یک سرمربی به این است که سعی کند یک بحران را مدیریت کند. معتقدم که توانایی این کار را دارم."

در فصل 2017/18، اکثر هواداران آرسنال بیش از هر زمانی خواهان کناره گیری ونگر هستند زیرا همه به یک نظر مشترک دست یافته اند، مشکل مالی در باشگاه وجود ندارد و بازیکنان و عمق ترکيب تیم باعث افت آرسنال شده است، آرسنال در طی این فصل دو بار رکورد نقل و انتقالات خود را شکسته است، پس پول بهانه نیست، او تقسم کننده است، کسی است که نمی‌تواند به بازیکنانش انگیزه بدهد و در تک تک تصمیم های باشگاه دخیل است.از نقطه نظر او اين موضوع را درک می‌کنم، که چقدر دشوار است تا ببینی دیگر نمی‌توانی به این تیم بحران زده کمکی کنی، او به مدت 22 سال سرمربی بوده است اما باید از خودش بپرسد که دیگر می‌تواند کمکی کند، یا برعکس این موضوع در حال انجام است؟


 2. ضرر ماندن خودش بیشتر از منفعتش نیست؟ 
به سوال بعدی ای می‌رسیم که ونگر باید از خودش بپرسد، با ماندن و ادامه کار با این تیم، به سختی می‌توان تصور کرد که اوضاع تیم از این بدتر نشود، ماندن ونگر می‌تواند ضررش از منفعتش بیشتر باشد.چیزی که ونگر نمی‌تواند ببیند، یا به هر دلیلی نمی‌خواهد قبولش کند، این است که بازیکنان تیمش دیگر برای او بازی نمی‌کنند آنها ضعیف بازی نمی‌کنند، بلکه به نظر می‌رسد اهمیتی به او نمی‌دهند. وقتی بازیکنان حرفه ای چنین کاری می‌کنند، مانند وضعیتی است که فصل گذشته برای کلودیو رانیری پیش آمد، نشان می‌دهد که آنها به دنبال اِعمال تغییر هستند، در آرسنال، به نظر می‌رسد که بازیکنان از باشگاه می‌خواهند که ونگر را برکنار کند.گرچه این رویکرد را بسیار ناپسند می‌دانم و معتقدم تا زمانی که از باشگاه حقوق می‌گیرند، حداقل برای تماشاگران هم که شده باید با انگیزه به میدان بروند، ونگر را هم بی تقصیر نمی‌دانم و با ماندنش اوضاع بدتر خواهد شد، اگر ونگر نمی‌تواند به بازیکنان انگیزه دهد و آنها را از لاک خود بیرون بکشد، مانند اتفاقی که در فینال ومبلی مقابل منچستر سیتی افتاد، پس در ادامه کار نیز در چنین مسابقاتی نمی‌تواند موفقیتی کسب کند، اخیرا در این تیم، بازیکنان هیچ غروری برایشان باقی نمانده است.

هرچه این وضعیت بیشتر ادامه یابد، سخت تر می‌توان شکاف ایجاد شده را با نسل طلایی آرسنال تحت هدایت سرمربی جدید جبران کرد، اگر ونگر بخواهد تا پایان قراردادش در سال آینده روی نیمکت باشگاه باقی بماند، باید این موضوع را در نظر بگیرد که چه اتفاقاتی ممکن است برای باشگاه رخ بدهد.



 3. آیا  تمدید قرارداد  به‌ جای کناره گیری، تصمیم درستی بود؟
تا بحال ونگر را پشیمان از هیچ موضوعی ندیده ام، او زیادی فلسفی است، اگر چه شک دارم انقدر دیدگاهی معنوی داشته باشد که بگوید پشت هر اتفاقی حکمتی بوده است، بلکه تصور می‌کنم نظرش این است که شما از اشتباهاتتان درس می‌گیرید و پشیمانی برای او معنی ندارد.همچنان... او باید از خودش بپرسد: آیا تمدید قراردادی دو ساله در پایان فصل گذشته تصمیم درستی بود؟ آیا نباید بعد از پیروزی مقابل قهرمان فصل یعنی چلسی در فینال جام حذفی، با افتخار کنار می‌کشید؟
وقتی سر الکس فرگوسن در سال 2013 بازنشسته شد، همچنان یک سال از قراردادش با یونایتد باقی مانده بود، زمان مناسب فرا رسیده بود و او این را می‌دانست، در آرسنال، سال هاست که زمانش سر رسیده است اما ونگر خواهان پذیرش این موضوع نیست.تمدید قرارداد دو ساله تصمیم اشتباهی بود و او فرصت کناره گیری با سربلندی را از دست داد، قبول، آرسنال نتوانسته بود در چهار تیم فصل را به پایان برساند و سهمیه لیگ قهرمانان را از دست داده بود، اما قهرمانی در جام حذفی باز هم دستاورد قابل قبولی بود، ونگر نمی‌خواهد بپذیرد که آن دستاورد برایش کافی بوده است. گرچه بسیاری از هوادارن سال هاست که خواهان خروج او هستند، اما تمدید قراردادش خیلی ها را ناامید کرد، هواداران متوجه شدند که چرا او همچنان فکر می‌کند که کار های ناتمامی در آرسنال دارد، شاید سه مرتبه قهرمانی در جام حذفی در چهار سال و خصوصا پیروزی مقابل قهرمان لیگ در یک فینال، دستاوردی قابل توجه باشد، اما تصویری از یک باشگاه که خواهان قهرمانی در جام های بزرگتری باشد را به ذهن هواداران نمی‌دهد.


4. آیا ترس و غرورش به باشگاهی که عاشق آن است، ارجحیت دارد؟
ونگر عاشق باشگاه است، در حالی که مرد بزرگ و فوق‌العاده ای است، و همچنان یک انسان است، شکی ندارم که او از ترک کردن باشگاه هراس دارد، و واقعا نمی‌داند بعد از کناره گیری کجا قرار است مشغول به کار شود.علیرغم وضعیتی که باشگاه دارد، به نظر می‌رسد او می‌خواهد با چنگ و دندان خود را نگه دارد و این بسیار غم ‌انگیز است، وقتی علیرغم آسیب پذیر بودنش مقابل هر تیمی که به مصافش می‌رود، باز هم مقابل مطبوعات در مورد این صحبت می‌کند که او همچنان فرد مناسب برای این کار است، هواداران را عصبانی‌تر می‌کند.ونگر در سال 2016 در مورد این ترسش از ترک آرسنال، اظهار کرد: "این زندگی من بوده است و صادقانه بگویم، واقعا از فرا رسیدن آن روز می‌ترسم.
هرچه بیشتر صبر می‌کنم، دشوار تر می شود و اعتیاد به اینجا را سخت تر می‌توان کنار گذاشت.بعد از بازنشستگی الکس، که ما در همان جا با یونایتد بازی کردیم، او برایم پیغامی فرستاد و تا با هم نوشیدنی ای صرف کنیم، از او پرسیدم: 'دلت برایش تنگ می‌شود؟' او گفت: 'اصلا.' متوجه حرفش نشدم، این یک فقدان در زندگی شماست، خصوصا وقتی که تمام زندگیتان را به انتظار رسیدن بازی بعدی و پیروزی در آن نشسته اید."

بنابراین، متوجه می شوید که چرا دست کشیدن از باشگاه این قدر برای او دشوار است، به‌علاوه، غرورش هم مساله ساز است، او فردی مغرور است و پذیرفتن این حقیقت که آن بیرون عده ای می‌گویند او دیگر توانایی لازم برای هدایت آرسنال را ندارد، برایش غیر قابل تحمل است.اما باید در نهایت یک طرف را انتخاب کند، اگر واقعا عاشق باشگاه است، که باور دارم چنین است، باید بپذیرد که حس ترس جدایی از باشگاه بعد از 22 سال، در مقایسه با حس نابودی میراثی که خودش بخش اعظم آن را پایه ریزی کرده است، هیچ است.