تیری آنری برای آرسنال است و بس !

سی‌ و هفت ساله بود که پایان داد به دوران بازیگری‌اش، به قصه‌اش که روزگاری از خرید اشتباه خطابش کردند تا پادشاه هایبوری، از خرید موفق بارسا خواندنش تا سفر پایان ها به آمریکا، او پایان یافته است و حال با جامه‌ای مربیگری بازگشته است، نیش و کنایه ها باری دگر به سراغ او آمده است و در کنارِ این کنایه ها بسیاری همچنان به او عشق می ورزند، با این وصف با تماشا و خواندن قصه‌اش به این نتیجه رسیده‌ام که او هرگز به فرانسه تعلق نداشته است، هرگز.

به عنوان دستیار روبرتو مارتینز راهی جام جهانی شده است، با نمایش خیره کننده مردان تیم خود به نیمه نهایی رسیده بودند و در برابر تیم ملی فرانسه ایستادند، مقابل کشورش، مقابل میلیون‌ها انسان، و این بار خروس‌ها در نیمه نهایی بدون تیری آنری، بدون آنی که هرگز ندانست که کُجای خاطرات فوتبالی کشورش است.

آنری در انگلستان در شهر لندن....

تیری گفته است لندن شهری است که آرامش دارد، گفته است عاشق شهر لندن است، زیرا خاطراتش را هر شب مرور می‌کند، گفته بود پادشاه خطابش می‌کنند و بسیاری عقیده دارند با ضربه هایی که روانه دروازه‌ها می‌کرد آسمان شهر را قرمز رنگ می‌کرده است.

او را در لندن چنین خوانده‌ایم، که دخترش از بدو تولدش آنجا بوده است، بارها زمزمه کرده که لندن را به پاریس ترجیح می‌دهد، عموزاده هایش شهروند انگلستان شده اند و باور کرده‌ایم که او خودش را یکی از بریتانیایی ها می‌داند، همانی که با پیراهن توپچی ها 228 گل را بثمر رسانده است و مجسمه‌اش جلوی درب معبدگاه آرسنالی ها چشمان همگان را گِرد کرده است.

اولین، پرسش این است که او در تیم ملی فرانسه چه کرده است؟! 123 بازی را انجام داده است و 51 گل را بثمر رسانده است، اما آن احترامی که در انگلستان برای او قائل شده‌اند، هیچگاه در فرانسه برای او صورت نگرفته است، رابطه‌ای پیچیده، بی استمرار با آمیزه‌ای از دلبستگی و بی‌میلی ها.

نام او در دگرگونی فوتبال انگلستان بار‌‌ها شنیده شده است، در تاریخ لیگ جزیره از او به عنوان یکی از بهترین های تاریخ یاد شده است، اما هرگز نامی از او، حتی اشاره‌ای که تیری آنری در ربایندگان جام جهانی 98 بوده است، نشده است، هرگز در کنار زیدان، دشان و یورکائف و کریستین کارامبئو بزرگانی که در یک دوره‌ی فرانسه بوده‌اند یاد نشده است، گل زیبای او به برزیل در جام جهانی 2006 از تلویزیون های فرانسه پخش نشده است! هرگز در فرانسه تکرار نشده که او از ستون‌های اصلی نایب قهرمانی خروس‌ها در جام جهانی بوده است، اما همیشه شلاق ها به سوی او به آسمان‌ها سر به فلک کشیده شده است و نیش و کنایه‌ها او را تنها نگذاشته است.

فرانسوی ها اعتقاد دارند که خنده هایش فقط برای انگلیسی هاست و گل‌هایش، افسونگری‌اش، شادی‌هایش، متعلق به آن سوی مرزهاست و یک درصد از دوران باشگاهی‌ خود را در جامه ‌ای ملی نبوده‌ است و جایگاه او بین بزرگان پایین است و پایین....

فرانسوی ها فراموش کرده اند که پاس‌‌ِ تیری که توسط دست‌اش به ویلیام گالاس رسید و آن توپ توسط گالاس به گل تبدیل شد و همان گل امضاء حذف ایرلندی‌ها و حکم صعود فرانسه به جام جهانی‌ آفریقا شده است، رسانه ‌ها آن زمان پس از آن گل شروع کردند، باز هم بر او تاختند، به آنری بیش از دیگر بازیکنان حمله ور شدن، حرکت او را خفت بار، و کسی که فریبکار است و شخصیت فرانسه را حقیر کرده است خواندند، آنها فراموش کرده بودند که جام جهانی 1986 مارادونا با دست دروازه شیلتون را گشوده است و همیشه در سرزمین آلبی‌سلسته مورد ستایش قرار گرفته است، اما آنری در فرانسه، نه! به عقیده آنها حرکت او شرم آور بوده و طعنه آمیز است، اما هرگز نگفته‌اند که حرکت زیدان در جام جهانی 2006 اشتباه بوده است، همان ضربه سر بر سینه ماتراتزی، همانی است که مجسمه‌اش در سرتاسر فرانسه ساخته شده است، زیدان بازیکن بزرگی بوده است، کسی که انسان ها در سرتاسر دنیا ستایشش می‌کنند، اما آیا فرانسوی‌ها درصدی از علاقه خودشان به زیدان، به تیری آنری که بیشترین گل ملی را دارد نشان‌داده اند؟! همانی که گفته بود می‌خواهم پرچم سه رنگ کشورم را در انگلستان بالا ببرم.

با این اوصاف او هرگز در رسانه‌ها به عنوان بهترین یاد نشد، نامش از دیدگاه آنها در صف بزرگان نیست و نخواهد بود، در کنار زیدان، پلاتینی، ریموندکوپا، پاپن، دشان و...  هرگز به او اشاره نشد، بی اشاره به آنری، به آنی که حالا شده بود یک فرانسوی اصیل، چرا که او بر روی نیمکت بلژیک است و چرا رو به روی میلیون‌ها انسانی است که از جنس و خون آنهاست، حالا شروع‌ به اشاره ها کردند، در آغاز نیش و کنایه، مقاله‌ها شروع شد بر علیه آنری، اما مصاحبه لوریس کاپیتان خروس ها چیز دیگری بود، بر خلاف خیلی‌ها، او چنین گفت:

"آنقدر خوش‌شانس بودم که توانستم دو فصل در کنار تیری آنری در تیم ملی فرانسه بازی کنم، او فوتبالیست بسیار بزرگی است و یکی از جنتلمن‌های بزرگ فوتبال فرانسه است، البته شکی نیست که دیدن او روی نیمکت بلژیک، منظره‌ی خاص و عجیبی است، اما خب، تصمیم با او است، او دارد برای آینده‌اش در دنیای مربیگری تجربه آموزی می‌کند."

فرانسه دیدار مقابل بلژیک را پیروز شده است، اما آنری و داستانش با خبرنگار‌ها و مقاله‌نویس های کشورش حالا حالاها ادامه‌دار خواهد بود...


✍ابوالفضل کریم‌آبادی(صدر)