زمانی که آرسنال در تکاپو برای جذب مارادونا بود

محصول تیم بنگور، کاپیتان و سرمربی سابق ایرلند شمالی، شنبه گذشته در هتل مارین کورت حاضر شد تا تجدید خاطراتی درمورد گذشته باشکوه خود کرده باشد.

زمان زیادی لازم ندارید تا متوجه شوخ طبع بودن تری شوید، خصوصا وقتی داستان‌های دهه شصت و هفتادش را تعریف می‌کند.

 

قبل از آنکه حتی فرصت کنم نگاهش کنم، از من پرسید: "این مصاحبه که واسه یکی از اون روزنامه‌های روسیه ای نیست؟"

 

اصلا شوکه کننده نیست که در سن ٧۶ سالگی اینقدر پرشور باشد، کسی که جیمی مک ایلروی در ایرلند به او لقب 'ببر' را داده بود، و وقتی تنها ٢٠ سال بیشتر نداشت کاپیتان آرسنال شده بود.

 

تری گفت: "در حال حاضر در برایتون زندگی می‌کنم زیرا حالا نوه دار شده ام و چهار نوه دارم و دختر کوچکم اَبی‌گِیل سه فرزند دارد.

 

"من همچنان در لندن برای یک شرکت مدیریت رسانه کار می‌کنم و دفتری هم در کاونت گاردن دارم که مرا از باغبانی و خرید کردن معاف کرده است!

 

"آن یکی دخترم تارا، در واشنگتن برای بی‌بی‌سی کار می‌کند و یک دختر شش ساله دارد. پس پیش از آنکه سفری به کارائیب بروم، برای کریسمس پیش آنها می‌روم. من عاشق سفر کردن هستم."

 

اما هر جای دنیا سفر کند، بنگور همیشه خانه اش خواهد بود.

 

او ادامه داد: "خوشحالم که اینجا هستم. من در بنگور بزرگ شدم و اینجا جاییست که همه چیز برایم آغاز می‌شود. من دوران کودکی فوق‌العاده‌ای اینجا داشتم و خاطرات زیادی از پیکی پول و مدرسه‌ام دارم. این شهر کوچک و باشگاه فوتبالش هستند که مرا ساختند.

 

"میلیون‌ها داستان از افراد بسیاری که به زندگی‌ام شکل دادند در ذهن دارم، مثل بیلی هانا که زمان نوجوان بودنم مربی ام بود، پیش از پیوستنم به آرسنال.

 

"من بهترین خانواده را داشتم، که برایم مهم‌ترین چیز است، و یک کودکی روستايی در بنگور. من هنوز با افرادی که کنارشان بزرگ شدم در تماسم و آنجا برایم مثل خانه است."

 

تری، که در کنار دیگر اسطوره ایرلند شمالی یعنی گری آرمسترانگ مهمان ویژه شام در بنگور بود، برای هوادارانش رازی های را درمورد دوران حرفه‌ای فوق‌العاده خود برملا کرد.

او آرسنال را سه بار پیاپی بین سال‌های ١٩٧٨ تا ١٩٨٠ تا فینال جام حذفی هدایت کرد، و یک در فینال ١٩٧٩ پیروزی باشکوهی را به مقابل منچستريونايتد کسب کرد.

در ١٩٨٠ هم توپچی‌ها را به فینال جام قهرمانان جام یوفا رساند اما در ضربات پنالتی مقابل والنسیا شکست خوردند.

 

 

بعد از ترک بنگور در سال ١٩۵٩ به مقصد شمال لندن برای دستیابی به اهداف جدید و بلندپروازانه اش، بعد از انجام ٢٧۵ بازی برای آرسنال، تبدیل به یک مدافع شش دانگ و رهبری تمام عیار برای توپچی‌ها شد. او بیش از صد بازی در دوران حرفه‌ای خود برای هال سیتی انجام داد، باشگاهی که در آینده روی نیمکت مربی‌گری آن نیز نشست.

 

 

از بین سال‌های ١٩۶١ تا ١٩٧٣، برای ۵٩ مرتبه به پیراهن تیم ملی ایرلند به میدان رفت و در پیروزی مشهور ١-٠ مقابل انگلستان در استادیوم ومبلی نیز حضور داشت.

 

تری در این مورد گفت: "بسیار خوش‌شانس بودم که توانستم درکنار دنی بلنچ فلاور، هری گِرِگ، پیتر مک‌پارلند، ویلبور کوش، برتی پیکاک و جیمی مک‌ایلروی، که اخیرا فوت کرده است، بازی کنم. چقدر خوش‌شانس بودم! جیمی یک هنرمند بود، کسی بود که به من لقب ببر را داد. به من گفت 'برو و مثل ببر توپ را بگیر و آن را به هرکدام از ما که میتوانی برسان'.

 

"من برای او و دیگر بازیکنان تیم فضا می‌ساختم. من واقعا سرسخت بودم و فوق العاده خوش شانس که در آن دوره کنار آن بازیکنان رشد کردم.

 

او با خنده گفت: "همچنان با پیتر مک‌پارلند که در ساحل جنوبی زندگی می‌کند در تماسم و زیاد از من دور نیست... او یک ذره هم عوض نشده، و هنوز یک هودار دو آتشه و افراطی است.

"برای افتتاحیه پارک ویندسور رفته بودم. فدراسیون فوتبال ایرلند سخاوتمندانه از من دعوت کرد و بودن در کنار رفقای قدیمی و اسطوره‌ها حس خیلی خوبی داشت.

 

 

"روری مک‌ایلروی، هری گِرِگ و دوست خوبم جکی فولرتون آنجا بودند. جکی واقعا سلبریتی نیست، اگرچه خودش جور دیگری فکر می‌کند!

 

"من چند سال پیش وقتی جکی دچار سکته قلبی شده بود در واشنگتن بودم و می‌دانستم که خیلی‌ها برای او کارت 'زود خوب شو' می‌فرستند، اما تنها کسی که چیزی برایش فرستاد من بودم که عکسی از خودم در واشنگتن فرستادم. او هنوز آن عکس را دارد. تنها یک عکس برایش فرستادم و گفتم 'دوستت دارم'."

 

به نظر تری هواداران ایرلند شمالی "بهترین هواداران دنیا" هستند و اطمینان دارد که ترکیب فعلی می‌تواند تحت هدایت مایکل اونیل به‌ یک فینال اروپایی برسد.

 

او افزود: "او شخصیتی فوق‌العاده است، واقعا تحت تاثیر دستاورد های او قرار گرفته‌ام و اینکه چگونه خود را به اینجا رسانده است.

 

"شایعاتی درمورد خروج او وجود دارد اما من مایکل را برای ماندنش در سمت مربی‌گری ایرلند تحسین می‌کنم.

 

"البته که می‌توانیم به یورو برویم. مثل همیشه شگفتی‌ساز خواهیم شد. همه رویای حضور در جام را در سر دارند.

 

"هواداران ایرلند شمالی، از زمانی که یک کودک بودم، هوادارانی فوق‌العاده بوده‌اند. واقعا باید از آنها قدردانی شود. آنها در روزهای خوب و بد درکنار تیم بوده‌اند و در بالا و پایین ها همیشه پشتیبان تیم بوده‌اند، اما به‌عنوان کشوری کوچک ما در عرصه جهانی فوق‌العاده هستیم.

 

"بسیاری از دوستان صمیمی من اهل اسکاتلند هستند اما همبستگی ای که میان ما وجود دارد را ندارند.

 

"مایکل این روحیه را به تیم آورده است و بازیکنان برای همدیگر می‌جنگند."

 

در سال ١٩٨٣، تری چارلی نیکولاس را به جمع توپچی‌ها آورد، اما پیش از آن فرصت جذب یک استعداد ناب آرژانتینی را از دست داده بود، جوانی به نام دیگو مارادونا.

 

او افزود: "من بازیکنانی را جذب کرده‌ام و بازیکنانی را هم از دست داده ام، اما دیگو همانند پله همچنان برایم رفیق خوبی است، پله ای که درحال حاضر وضعیت مناسبی ندارد.

 

 

انتخاب اول او که خواهد بود؟ جورج بست یا دیگو مارادونا؟

 

"با اندکی جانبداری می‌گویم بستی بهترین بود. دوست ندارم بازیکنان بزرگی مثل بابی چارلتون و یوهان کرایوف رو به میان بیاورم.

 

"اما آنها را دوست دارم و به آنها احترام می‌گذارم."

 

حالا که آرسنال تحت هدایت اونای امری به راه خود ادامه می‌دهد، تری می‌تواند بیشتر به استادیوم امارات بپردازد و خاطراتش را را سرمربی افسانه‌ای اسبق منچستریونایتد یعنی سر الکس فرگوسن زنده کند.

 

تری افزود: "خط دفاع آنها هنوز اندکی متزلزل است اما حالا سرمربی جدیدی دارند و باید به او زمان داده شود. من هنوز برای تماشای بازی‌ها می‌روم و همینطور برای دیدار با سر الکس فرگوسن.

 

"الکس هر دفعه ضربه‌ای که به او در اولین بازی اش برای رنجرز وارد کردم را به رویم می‌آورد، زمانی که در بازی دوستانه پیش‌فصل به مصاف یکدیگر رفتیم. من برای آرسنال توپ می‌زدم و او برای رنجرز، و ما ۴-٠ شکستشان دادیم و اون هنوز میخ کفشم را پس نداده است!

 

" پیش از بازی به او گفتم 'واقعا برایت خوشحالم، به باشگاه بزرگی پیوسته‌ای' و در چشمانش خواندم که حس کرده است من چقدر انسان خوبی هستم. وقتی بازی شروع شد با لگد او را زدم و هر موقع او را می‌بینم در این مورد با دیگران صحبت می‌کند.

 

"خوشحالم که می‌بینم بعد از جراحی ای که داشته است سرحال است، او یکی از آدم های خوب فوتبال است.