امری و اوزیل؛ یک حسرت دیگر؟ شاید آری؛ شاید هم نه

می گویند هنگام بازی گویا خواب است، انگار بازی برایش هیچ اهمیتی ندارد. می گویند در تاریک ترین نقاط فوتبال هم تیمی دستمزد آرسنال را به اوزیل نخواهد که در بُعد دفاعی استفاده کُند؛ با این وصف که اوزیل همان ستاره ای بود که بعد از پیوستنش به آرسنال؛ از او یک برگکمپ دیگر یاد می کردند؛ پسری جان کَنده از دل کهکشانی ها، همانی که حال حقوق هفتگی اش ۳۵۰ هزارپوند است و پیش خود می گویند؛ آیا او ارزش چنین دستمزدی دارد؟ یا با خود زمزمه می کنند، آیا اوزیل مانندبرگکمپ بود؟ آیا با رفتنش حسرتی دیگر در دل ما خواهد شد، آیا این مشکلات در آرسنال تمام خواهد داشت..؟ نه نخواهد داشت..

 دنیل استوری به مشکل امری و اوزیل پرداخته، به امری که دیگر نمی خواهد مرد دوم باشد، تا اوزیل که با دوران ملی وداع گفته و از تیم های آسیایی پیشنهاد های وسوسه کننده ای دارد، با این تعریف که او آن قدر بزرگ است که از تیم بعدی هم مانند آرسنال غول یاد کنند...

امری روزگاری گفت؛ در پی اس جی مرد او نبود! بلکه نیمار بوده است! آیا امری ترس از یک نیش دیگر دارد؟ اوزیل برایش نیمار می شود و زیر سایه بی حصرش می رود.
گزارش ها مبنی به درگیری امری و اوزیل به گوش رسیده، زمزمه ها بیانگر این بوده که حین تمرین اوزیل نیش می زند، با ریشخند کردن و با کنایه و طعنه با یک دیگر ساعات را گذر می کنند..

اوزیل بین سال های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۵ آن اشراف زاده آلمانی به چشم می آمد،همان اوزیل کهکشانی. اما بعد از آن چهره اش کمی خسته و نالان به نظر می رسید، گاهی احساس می کردیم که خانواده اش را گروگان گرفته اند تا در توپچی ها توپ بزند.
بعد از رفتن سانچز، ناقوس ها برای مدیران به صدا در آمد تا برای حفظ مسوت دستمزدش را گزاف تر کنند، راه حلی که برای امری خیلی سنگین بوده و برای خیلی ها تصمیمی سوال برانگیزی شده است...

طرفداران در اواخر دوران ونگر، با چکیده از مشکلات عمیق دست و پنجه نرم می کردند، با رفتن مرد فرانسوی و ورود امری، زخم های چاک چاک یکی پس از دیگری ترمیم می شدند تا نوبت به اوزیل رسید، جنگ امری و اوزیل می تواند روزی به عنوان یک فاجعه از دست دادن ستاره ترک تبار آلمانی باشد، یا شاید هم روزی بگویند، حق با امری بود و اوزیل نه به کار آرسنال می آمد نه ارزش آن پول را داشت..

با این حال، همه می دانند که هرچه زود تر این مشکل برطرف شود، هم به سود تیم محبوب شان است هم خود آن ها، شاید یک پایان تلخ،بهتر از تلخی بی پایان باشد، آری بهتر است..

نویسنده؛ ابوالفضل کریم آبادی ( صدر )