یکشنبه بود که آرسنال بارها و بارها سمت راست زمین تاتنهام را به نابودی کشاند. گویا ژوزه مورینیو و یارانش آمادگی مهار زوج اسمیت رو-تیرنی را نداشتند.
اسمیت رو مرتبا به داخل میزد و برای حرکت تیرنی به سمت لب خط فضاسازی میکرد و دفاع راست اسپرز (و توپچی باسابقه) مت دوهرتی نیز در فلنک چپ مشغول تیرنی بود. همین موجب میشد که اسمیت رو فضای کافی برای حرکت به سمت فضای پشت سر دوهرتی را داشته باشد. در دومین دقیقه از بازی شاهد چنین صحنهای بودیم.
و بارها و بارها چنین الگویی تکرار شد.
نه، هیچکدام از این تصاویر متعلق به یک موقعیت یکسان نیستند. در برخی از آنها نبوغ خاصی در نحوه حرکت دیده میشود، و اسمیت رو صرفا در زمان حرکت به فضای پشت مدافع به داخل حرکت نمیکرد، بلکه گهگاه که فضای پیشروی تیرنی مسدود میشد، اسمیت رو به لب خط حرکت میکرد.
گاهی نیز به سمت لب خط حرکت میکرد و درصورت عدم دریافت توپ در انتظار دریافت توپ دوباره به داخل میزد.
گاهی اوقات تصاویر موجود در تحلیلهای آماری بدون نیاز به هیچگونه توضیح گویای وضعیت هستند و حالا هم یکی از همان مواقع است. ترکیب نبوغ و تحرک در اسمیت رو موجب میشود که مرتبا برای خط دفاع حریف دردسر ایجاد شود. او کاملا در خدمت تیم حرکت میکند و به اصطلاح بسکتبالیها «جاذبه» زیادی دارد. حرکات انفجاریاش مدافعان حریف را به سمت خود میکشاند و درصورت عدم دریافت توپ، برای حرکت همتیمیهایش فضا ایجاد میشود. فقدان چنین کیفیتی در نیمفصل اول که آرسنال خیلی ایستا بازی میکرد به چشم میخورد.
شاید ارجاع دادن به صحبتهای خودم کار اصولیای نباشد اما در پایان نوامبر درمورد این موضوع نوشته بودم: «تحرک در خط حمله مدافعان حریف را مجبور به تصمیمگیری میکند، و تا زمانیکه آرسنال چنین وضعیتی را به حریف تحمیل نکند، خط حمله دچار پیشرفت نخواهد شد.»
اسمیت رو هم چنین کیفیتی را به تیم افزوده است و خط حمله شکوفا شده است.
و مهمتر آنکه نتیجه نهایی نیز مثبت بوده است. حرکات او به خلق موقعیت برای لاکازت، سدریک و اودگارد منجر شدند. حرکات او برای آزاد کردن تیرنی موفقیتآمیز بود و درنهایت منجر به زدن گل تساوی شد.
یک نکته جذاب دیگر عملکرد آرسنال در زمینه پرس بود، که عموما به رهبری مارتین اودگارد انجام میشد. این بازیکن نروژی زننده گل تساویبخش بود اما نکته اصلی در فشاری بود که بر بازیکنان اسپرز اعمال میکرد و آنها را از موقعیت خود خارج میکرد. کیفیت اودگارد صرفا به تواناییاش با توپ محدود نمیشود، بلکه انرژی و نبوغی که هنگام پرس از خود نشان میدهد نیز چشمگیر است.
بارها میتوانستیم شاهد استارتهای انفجاری او در زمان بازیسازی تاتنهام از خط دفاعیشان باشیم. با یک لمس توپ اشتباه اودگارد به آنها میرسید و برایشان دردسرساز میشد. مثل وضعیت آلدرویرلد در تصویر پایین، که مجبور میشود رو به عقب کار کند و سرخیو رگیلون را در گوشه زمین گیر بیاندازد.
در اینجا نیز اودگارد برای قطع کردن توپ ارسالی به سمت یکی از دو بازیکن اسپرز یعنی آلدرویرلد یا هویبرگ حمله میکند، و در موقعیت مناسب زمانیکه لمس توپ رگیلون نامناسب است توپ را میرباید.
در ادامه توماس پارتی بهسرعت پاس میدهد و اسمیت رو با یک ضربه دیدنی تیرک را به لرزه درمیآورد.
این خطرناکترین موقعیتی بود که به لطف پرسهای اودگارد بهدست آمد، اما در مجموع توانست با انرژی و عطشش برای مسدود کردن مسیرهای پاس، تعادل دفاعی تاتنهام را برهم بزند. در تصویر پایین به متراژی که برای پرس کردن در مقایسه با همتیمیهایش پیشرو دارد توجه کنید.
وقتی خود را برای پرس کردن به بالای زمین میرساند، همزمان که هویبرگ را مهار کرده، گزینه پاس به اندومبله را نیز از بین میبرد.
پرس در سایه [shadow pressing] اودگارد بهصورت مداوم انجام میشد و با مجاب کردن بازیکن حریف به پاس عرضی یا پاس رو به عقب، تله پرس بهوجود میآورد. گاهی نیز با هجوم بردن به سمت بازیکن صاحب توپ ریسک اشتباه را در آنها افزایش میداد، و یا اجازه پیشروی را از آنها سلب میکرد.
در تصویر بالا اولین هجوم اودگارد را میبینید که آلدرویرلد را مجبور به ارسال پاس عرضی میکند، و در تصویر پایین میبینید که دومین هجومش را آغاز کرده و گزینه پاس مدافع را محدود میکند و این بدین معناست که رگیلون باید به آلدرویرلد پاس بدهد.
و این تنها مرتبهای نبود که شاهد چنین وضعیتی بودیم. پاس عرضی به سمت دفاع مرکزی سمت چپ یعنی آلدرویرلد، نیرو محرکه اودگارد برای آغاز پرسینگ بود و با اینکار مدافعان اسپرز را مجبور به ارسال پاس در عرض یا رو به عقب میکرد.
این موقعیت به آرسنال اجازه میداد که تاتنهام را بیشاز ٣٠ متر از دروازه خود دور نگه دارد و در همان وضعیت نیز تاتنهام نتواند کنترل مناسبی به توپ داشته باشد.
هرگاه هری کین تلاش میکرد به محوطه جریمه آرسنال وارد شود، و الگوی همیشگی خود یعنی بازگشت به بیرون محوطه و انتظار برای توپ ارسالی به فضای پشت مدافعین را پیاده کند، گرانيت ژاکا بهخوبی او را پوشش میداد، و گابریل نیز از او پشتیبانی میکرد. دیگر امکان نداشت آرسنال اجازه بدهد دو بار از یک سوراخ گزیده شود و الگوی نیمفصل اول تکرار شود.
نتیجهی چنین رویکردی این بود که آرسنال به سبک مورینیو بتواند بدون در اختیار گرفتن توپ و مالکیت میدان بازی را کنترل کند. تاتنهام در این بازی ۴٣۴ لمس توپ داشت که بهشکل قابل توجهی %۵٩ این لمس توپها در یک سوم دفاعی خودشان صورت گرفت. اگر بخواهیم اندکی این آمار را مشخصتر کنیم، ذکر این نکته خالی از لطف نیست که پیش از انجام این بازی درصد نسبت لمس توپ تاتنهام در یک سوم دفاعی در مقایسه با کل لمس توپها %۵۴ بود، که در آن بازی ٢-١ از لیورپول شکست خوردند. درطول فصل درصد لمس توپ در یک سوم دفاعی خودی برای یک بازیکن تاتنهام کمتر از %٣۵ بوده است. (آمارها متعلق به StatsBomb هستند)
حتی زمانیکه تاتنهام صاحب توپ میشد (پیش از دریافت کارت قرمز)، آرسنال اجازه نمیداد که آنها در موقعیت خطرناکی صاحب توپ باشند. پنالتی آرسنال نیز در موقعیتی بهدست آمد که آرسنال در بالای زمین صاحب توپ شد، که بستن گزینههای پاس کوتاه به پپه اجازه داد که پاس بیدقت لوریس را مال خود کند و ادامه ماجرا همانی شد که میدانید.
تا دقیقه ٧۵ بازی نکات مثبت بسیاری درمورد آرسنال وجود داشت، که ابتدا با در اختیار گرفتن توپ تاتنهام را بسیار آزار داد، و در ادامه نیز توپ را به حریف سپرد تا آنها را عقب نگه دارد و به اشتباه کردن وادارشان کند. ممکن بود با اندکی بدشانسی بازی به تساوی کشانده شود، و درحالی که تیم آرتتا تا اواخر بازی کاملا درست و مناسب کار را پیش برده بودند، برخی مسائل مرتبط با اعتمادبهنفس آرسنال را در معرض خطر قرار داد. البته چنین وضعیتی برای یک تیم جوان که در رتبه دهم جدول قرار دارد طبیعی است.
تنها چیزی که اهمیت دارد است است که شمال لندن قرمز است. و هیچوقت شکی در این نیست.
نگارنده: لوئیز امبروز
برگردان: سپهر بهارلوئی
آخرین اخبار آرسنال
جزئیات خبر
تاریخ انتشار :
۱۳۹۹/۱۲/۲۸
به قلم آرمان امیراحمدی
دستهبندی: مقاله
منبع : arseblog.com
بازدید: ۹۶۴ بار
به قلم آرمان امیراحمدی
دستهبندی: مقاله
منبع : arseblog.com
بازدید: ۹۶۴ بار
بازی بعدی آرسنال
منچستر سیتی
VS
آرسنال
۱۴۰۳/۱/۱۲ ۱۹:۰۰
بازی قبلی آرسنال
آرسنال
1
-
0
پورتو
۱۴۰۲/۱۲/۲۲ ۲۳:۳۰