هشت لحظه از رقابت کلاسیک آرسنال و منچستریونایتد

خانه
اخبار
مقاله
هشت لحظه از رقابت کلاسیک آرسنال و منچستریونایتد

برای هشت فصل متوالی، این دو قهرمان تا حد زیادی صاحب دو جایگاه بالای جدول لیگ بودند. پیش از این هرگز دو تیم در اوج قدرت خود برای چنین مدت طولانی رقیب یکدیگر نبوده‌اند.برخوردهای کلاسیک، جنگ های داغ، بازی های فکری، نزاع های 20 نفره، توهین های تحقیرآمیز، نمایش های زیاد، و حتی مقداری پیتزا. در طول نزدیک به یک دهه، این رقابت به معنای واقعی کلمه همه چیز را به ما داد.

قدرت آن‌ها در سالهای پس از آن به میزان قابل توجهی کاهش یافته است. هر دو باشگاه به جای مبارزه برای عناوین و جام ها، فقط برای به پایان رساندن در جمع چهار تیم برتر تلاش می‌کنند. این شدت رقابت ممکن است کمرنگ شده باشد، اما برای دو بار ملاقات آن‌ها در یک فصل، این فرصت را به ما می دهد تا خاطرات دوران طلایی را مرور کنیم.

آرسن ونگر آمد

منصفانه است که بگوییم وقتی آرسن ونگر در سال 1996 وارد لیگ برتر شد تقریباً همه به او مشکوک بودند. این فرانسوی گوشه گیر که ناگویا گرامپوس را در ژاپن مدیریت کرده بود چه کسی بود؟ او کسی بود که به انقلابی در فوتبال انگلیس کمک کرد.

وقتی ونگر وارد شد، مرد اسکاتلندی گفت: ''آن‌ها می گویند او مرد باهوشی است، درست است؟ به پنج زبان صحبت می کند! من یک پسر 15 ساله ساحل عاجی می‌شناسم که به پنج زبان صحبت می کند.''

زمانی که سرمربی منچستریونایتد می‌خواست فصل را در فاصله زمانی بیشتر ادامه دهد و بازی‌ها را در مدت زمان طولانی‌تری به پایان برساند، ونگر به درستی این سوال را مطرح کرد که چرا باید به آنها کمک کنید تا به قهرمانی برسند. فرگی پاسخ داد: "او از ژاپن به اینجا آمده و به ما می‌گوید که چگونه بازی‌های خود را در لیگ برگزار کنیم!"

جدال های شخصی بین یان رایت و پیتر اشمایکل حساسیت بین دو تیم را افزایش داد، اما از آن به بعد فقط قرار بود حساسیت افزایش یابد.

فصلی‌ که آرسنال فاصله زیاد و‌ غیر قابل جبرانش با صدر جدول را کم‌ کرد

یونایتد در فصل 1997/98 برتری محسوسی در جدول داشت و 12 امتیاز بالاتر از توپچی ها قرار داشت. با این حال، آرسنال یکی از خیره کننده ترین جدال های قهرمانی را پیروز شد.

این مسابقه با گل معروف مارک اورمارس در اولدترافورد به اوج خود رسید که عملاً لیگ را برای آنها به ارمغان آورد و ونگر اولین قهرمانی خود را در انگلیس به دست آورد.

گلزنی رایان گیگز

گل دیدنی رایان گیگز به آرسنال در سال 1999 ممکن است بزرگترین گل در دوران مدرن فوتبال انگلیس باشد.

منچستریونایتد در آن فصل سه گانه را به دست آورد، اما این اتفاق می‌توانست خیلی متفاوت باشد. درست لحظاتی قبل از آن گل، آرسنال یک پنالتی کسب کرد تا آن‌ها را به فینال جام حذفی برساند، اما ضربه برکمپ را اشمایکل دفع کرد تا در ادامه وینگر ولزی هواداران یونایتد را به وجد بیاورد.

وقتی این واقعیت را در نظر بگیرید که توپچی‌ها هفته آخر، زمانی که از لیدز یونایتد شکست خوردند، یک امتیاز از یونایتد بیشتر داشتند، آن‌گاه سه‌گانه یونایتد به راحتی می‌توانست به دومین دبل متوالی آرسنال تبدیل شود.

کسب عنوان قهرمانی در اولدترافورد

دیدن منچستریونایتد برنده سه گانه بد بود و باخت 6-1 مقابل آنها در اولدترافورد ممکن بود حتی بدتر از این هم شود. اما آرسنال به زودی از طعم شیرین رستگاری لذت خواهد برد.

در سال 2002، لندنی‌های شمالی 13 بازی آخر خود در لیگ را به شکلی غیرقابل توقف بردند، که با پیروزی 1-0 در اولدترافورد به اوج خود رسید و قهرمانی را در قلمرو دشمن به پایان رساند.

سیلوین ویلتورد گل پیروزی را به ثمر رساند و نوانکو کانو با در شادی بعد از گل از بالای سر او پرید و تصویری نمادین خلق کرد.

آرسنال یونایتد را از جام حذفی کنار زد

پیروزی 2-0 آرسنال مقابل یونایتد در دور پنجم جام حذفی در سال 2003 به سختی به عنوان یک لحظه مهم در این رقابت‌ها روی کاغذ به نظر می‌رسد، اما پیامدهای این دیدار قطعاً جزوی از این لحظات بود.

گیگز یک دروازه خالی را از دست داد، توپچی‌ها به پیروزی رسیدند و فرگی خشمگین بود. به حدی که او لنگه کفشی را به سمت دیوید بکهام پرت کرد. وینگر راست در آن تابستان فروخته شد و به رئال مادرید رفت.

یکی از مواردی که هر دو طرف می‌توانستند نسبتاً خوشحال باشند، زیرا یونایتد قهرمان لیگ شد، در حالی که آرسنال جام حذفی را گرفت.

درگیری مارتین کیون و رودفن نیستلروی

اگر یک دیدار بین این دو تیم بود که شدت و فشار این رقابت را تسخیر کرد، آن تساوی 0-0 در اولدترافورد در سپتامبر 2003 بود.

زمین در آن روز مانند یک انبار باروت بود که هر لحظه آماده انفجار بود و بازیکنان هر دو تیم اغلب وارد درگیری‌های داخل زمین می‌شدند. بعد از اینکه پاتریک ویرا به دلیل حمله به رود ون نیستلروی کارت زرد دوم را دریافت کرد، تقریباً یک نزاع شروع شد.

بازی در نهایت در دقایق پایانی به نقطه جوش رسید، زیرا داور برای شیرجه دیگو فورلان، یک پنالتی برای یونایتد گرفت. رود پشت ضربه ایستاد، اما شوتش به تیرک افقی دروازه برخورد کرد.

همه ما صحنه هایی را که پس از آن اتفاق افتاد را می‌دانیم. مارتین کیون بر روی مهاجم هلندی پرید، سایر بازیکنان آرسنال هم برای هل دادن این مهاجم به سمت او یورش بردند.

اگرچه نتیجه نهایی در آن زمان نسبتاً بی‌اهمیت به نظر می‌رسید، اما آرسنال در راه رسیدن به سومین قهرمانی تحت هدایت ونگر، حتی یک بازی لیگ را هم از دست نداده بود و به اولین تیم بعد از پرستون نورث اند در فصل 1888/89 بود که یک دوره کامل لیگ را بدون شکست پشت سر گذاشته است.

کشتن شکست ناپذیران - نبرد بوفه

در این دوره به نظر نمی‌رسید چیزی به عنوان یک مسابقه فوتبال "عادی" بین منچستریونایتد و آرسنال وجود داشته باشد.

ملاقات آن‌ها در سال 2004 از این قاعده مستثنی نبود، زیرا یک ماجرای تمام عیار در اولدترافورد انجام شد. تیم میزبان قصد داشت حملات خود را به تیم میهمان تحمیل کند، گری و فیل نویل از آسیب رساندت به خوزه آنتونیو ریس فقید در هر فرصتی که در دسترس بود لذت می‌بردند.

پیروزی 2-0، که شامل گل پنالتی فن نیستلروی بود، به روند شکست ناپذیری لندنی ها در 49 بازی پایان داد و بار دیگر درگیری‌ها به جریان افتاد. بزر‌ترین درگیری‌ها متعاقباً خارج از دید، در تونل اتفاق افتاد.

نبرد بوفه که با نام پیتزاگیت نیز شناخته می‌شود، در خارج از رختکن رخ داد و سسک فابرگاس تکه‌ای پیتزا را به سمت الکس فرگوسن پرتاب کرد. این یکی از عجیب‌ترین اتفاقات از یک مسابقه در تاریخ لیگ برتر بود.

"من تو را آنجا خواهم دید"

رویارویی در هایبوری در سال 2005 یکی دیگر از بازی‌هایی است که بیشتر به خاطر یک درگیری خارج از زمین شناخته می‌شود، زیرا ویرا تمام تلاش خود را می‌کرد تا دهن گری نویل را سرویس‌ کند. مدافع کناری به رختکن برگشت تا درباره اتفاقی که افتاده توضیح دهد، اما با واکنش روی کین مواجه شد که به او گفت که پسر بزرگی باشد و از خودش دفاع کند!

مرد ایرلندی سپس به داخل تونل رفت و در حالی که آتش در چشمانش بود، با هافبک در برابر این موضوع روبرو شد و به طرز بدی به ویرا گفت: "تو را آنجا می‌بینم".

آرسنال در واقع بازی را بهتر شروع کرد و دو بار توسط ویرا و برکمپ پیش افتاد. اما یونایتد با گل‌های رایان گیگز و کریستیانو رونالدو با نتیجه 3-2 پیش افتاد.

برای پیچیده شدن اوضاع برای میزبان، جان اوشی در پایان یک گل زیبا را در اواخر بازی به ثمر رساند تا یونایتد هر سه امتیاز را به دست آورد. اوشی در یک موقعیت تک به تک با یک ضربه چیپ آلمونیا را مغلوب کرد.

هیچ بازیکنی تا به حال پس از به ثمر رساندن یک گل اینقدر گیج به نظر نرسیده است. اوشی شبیه یک بچه مدرسه ای بود که می دانست کار اشتباهی انجام داده و منتظر سرزنش بود.

دو تیم در فینال جام حذفی که آرسنال در ضربات پنالتی پیروز شد، دوباره به مصاف هم رفتند، اما این آخرین مسابقه بزرگ در این رقابت بود. چلسی که توسط پول‌های رومن آبراموویچ تغذیه می‌شد، این دوگانگی را از هم پاشید و از آن زمان این دو هرگز در رقابت مستقیم قهرمانی نبوده‌اند.