ادای احترام به دنیس برکمپ، اسطوره آرسنال و نابغه مسلم دنیای فوتبال

در دنیای فوتبال، برخی بازیکنان هستند که آمار و ارقام و حتی کلمات هم نمی‌توانند حقشان را به درستی ادا کنند. دنیس برکمپ، اسطوره آرسنال، قطعا یکی از این بازیکنان است.

فوتبال امروزه به شدت تحت تاثیر آمار و ارقام قرار گرفته است، به طوری که – حداقل در رسانه‌ها و بین عموم مردم – بازیکنان بر اساس  تاثیرگذاری ملموس‌شان قضاوت می‌شوند. برای یک مهاجم، این به معنای گل‌ها و پاس گل های اوست.

البته، جای شکر دارد که عوامل بسیار بیشتری توسط متخصصان دنیای فوتبال در نظر گرفته می‌شود، اما ما به عنوان هوادار هرگز نباید اجازه دهیم که آمار و ارقام بیش از حد ما را تحت تاثیر قرار دهند. چرا که در این صورت، فراموش می‌کنیم که اصلا چرا بازی را تماشا می‌کنیم: برای سرگرم شدن، برای الهام گرفتن، برای تجربه شادی.

برای رسیدن به این حس، به هنرمند نیاز داریم. به اصطلاح، به داوینچی‌ها و پیکاسوهای دنیای فوتبال نیاز داریم. بازیکنانی که ما را مسحور می‌کنند. بازیکنانی که به یادشان خواهیم ماند. بازیکنانی که سعی می‌کنیم در زمین بازی تقلیدشان کنیم.

دنیس برکمپ در خط مقدم این گروه قرار دارد. آمار او به عنوان یک شماره ۱۰ در طول دوران حرفه‌ای‌اش بسیار چشمگیر است، اما همچنان حق او را به طور کامل ادا نمی‌کند. این آمارها نمی‌توانند درخشش او را توصیف کنند.

او سطحی جدید برای مفهوم یک هنرمند فوتبالی تعریف کرد.

دنیس برکمپ زمانی فقط یک بچه دیگر در حومه آمستردام بود که آرزو داشت روزی یک فوتبالیست حرفه‌ای شود. او گلن هادل را به عنوان یکی از بزرگترین الهام بخش های دوران کودکی خود معرفی می‌کند و با پشتکاری وسواس گونه بازی می‌کرد تا بتواند او را تقلید کند.

برکمپ، درست مثل هادل، سخت تلاش کرد تا به خاطر کنترل توپ، دید خوب و توانایی استفاده از هر دو پا شناخته شود، اما مسلما نبوغ ذاتی است و پرورش پیدا نمی‌کند. این استعداد از همان ابتدا در وجود او بود.

در سن ۱۱ سالگی، آژاکس با جدیت به دنبال جذب برکمپ برای آکادمی خود بود، اما والدین او در آن زمان تمایل زیادی نداشتند که او وارد یک محیط رقابتی فوتبال شود.

اولین قدم به سوی بزرگی

اما یک سال بعد، در سال ۱۹۸۱، آژاکس دوباره برای جذب او اقدام کرد و این بار برکمپ پیشنهاد را پذیرفت و اولین قدم را برای تحقق رویای فوتبالی خود برداشت.

در آکادمی، بر روی لذت بردن از بازی در عین حال رقابت شدید تأکید می‌شد، چیزی که به طور واضح با روحیات برکمپ همخوانی داشت و در طول دوران حرفه‌ای او مشهود بود. او بعدها در دوران حرفه‌ای خود گفت: "من عاشق بازی فوتبال هستم، اینکه با یک توپ در زمین باشم." این موضوع کاملا آشکار بود.

او به طور واضح یکی از بازیکنان برتر آکادمی بود و در سال ۱۹۸۶، در ۱۷ سالگی، اولین بازی خود را برای تیم بزرگسالان انجام داد، زمانی که یوهان کرایف افسانه‌ای او را در مقابل رودا کرکراد به میدان فرستاد.

چند ماه بعد، او اولین گل خود را به ثمر رساند و آن فصل را با ۲۳ بازی، یک قهرمانی در جام حذفی هلند و یک مدال جام در جام اروپا به پایان رساند. او در مسیر تبدیل شدن به یکی از استثنایی ترین بازیکنان "ده پسر خدا" (لقب آژاکس) قرار داشت.

در سال ۱۹۹۰ – که اولین قهرمانی آژاکس در لیگ بعد از پنج سال بود – او عنوان قهرمانی اردیویسه را به دست آورد. همچنین برکمپ که دیگر در خط حمله بازی می‌کرد و نه در پستی که در ابتدا در آن جا افتخارآفرینی کرده بود (وینگر)، در فصل ۱۹۹۰/۹۱ در ۳۳ بازی لیگ، ۲۵ گل به ثمر رساند.

او در دو فصل بعد، ۵۰ گل دیگر به مجموع گل‌های خود اضافه کرد، قبل از اینکه در پایان فصل ۱۹۹۲/۹۳ تصمیم به تغییر تیم بگیرد.

یوهان کرایف که در آن زمان سرمربی بارسلونا بود، تلاش‌های زیرکانه‌ای برای متقاعد کردن برکمپ به انتقال به "آبی اناری ها" انجام داد، اما با توجه به اینکه هدف نهایی برکمپ تنها ایتالیا بود، او گزینه های خود را به یوونتوس و اینترمیلان محدود کرد.

این در نهایت اینتر بود که با وعده بازی هجومی‌تر، موفق شد برکمپ را به سن سیرو بکشاند، اما این دوران درخشان نبود و به یک فصل به شدت ناامید کننده برای او تبدیل شد. او تنها هشت گل در لیگ به ثمر رساند، اگرچه با به ثمر رساندن هشت گل دیگر در رقابت‌های اروپایی به اینتر برای کسب جام یوفا کمک کرد.

با این حال، دومین فصل حضور این بازیکن هلندی در سری آ بسیار بدتر بود. رسانه‌های ایتالیایی علیه او بودند و او تحت فشار خستگی مفرط قرار داشت. او در ۲۶ بازی آن فصل تنها پنج گل به ثمر رساند.

تا آن زمان، مشخص بود که رابطه او با اینتر برای موفقیت شکل نگرفته است. زمانی که ماسیمو موراتی در سال ۱۹۹۵ باشگاه را خرید، برکمپ به دنبال راه خروج بود و این آرسنال بود که راه نجات را به او پیشنهاد داد.

شروع کند در آرسنال

دنیس برکمپ با مبلغی حدود ۷.۵ میلیون پوند توسط بروس ریوچ به خدمت گرفته شد، اما در مورد این انتقال تردیدهایی وجود داشت - تردیدهایی که با شروع گل نزدن‌های برکمپ در هایبری بیشتر هم شد.

با این حال، هرچند دوران حضور برکمپ در ایتالیا به رزومه فوتبالی او لطمه زد، اما به ذهنیت او کمک کرد. او در زمین بازی بااستقامت‌تر و باهوش‌تر شد. او تحت تاثیر انتقادهای اولیه رسانه‌های انگلیسی قرار نگرفت و به بازی طبیعی خود ادامه داد، چون به خوبی می‌دانست که گل زدنش فقط به زمان بستگی دارد.

سرانجام برکمپ در هفتمین بازی خود برای آرسنال، مقابل ساوتهمپتون دروازه حریف را باز کرد. او اولین فصل حضور خود در لیگ برتر را با آمار قابل قبول ۱۱ گل در ۳۳ بازی به پایان رساند و توپچی‌ها نیز فصل را در رتبه پنجم به پایان رساندند.

با اینکه اوضاع برای آرسنال و برکمپ تا زمان آمدن یک آرسن ونگر جوان به جای ریوچ، بعد از چند ماه از فصل بعد، واقعاً رو به راه نشد، اما باید دید آیا توپچی‌ها همچنان می‌توانستند از موفق‌ترین دوران تاریخ خود لذت ببرند، اگر آن خرید جسورانه از سوی ریوچ نبود.

به هر حال، این ونگر بود که پیکاسوی درون برکمپ را دید. او متوجه شد که بازیکن سابق آژاکس مجموعه‌ای از مهارت‌های خاص دارد، تیم خود را حول او بنا کرد و به او هدف جدیدی در زمین داد، به عنوان بازیکنی که حملات از طریق او ساخته می‌شد.

برکمپ در آن فصل با سه بازی کمتر در لیگ یک گل دیگر به ثمر رساند، اما نکته کلیدی این است که او همچنین ۱۳ پاس گل ثبت کرد، زیرا او به اندازه گلزنی به خلق موقعیت هم عادت کرده بود.

اولین هت‌تریک برای آرسنال

در فصل ۱۹۹۷/۹۸ برای کمک به تیم ونگر در کسب دوگانه، بهترین آمار گلزنی خود را در آرسنال به ثبت رساند. او در لیگ ۱۶ گل و در مجموع ۲۲ گل به ثمر رساند، از جمله اولین هت‌تریک خود برای باشگاه مقابل لستر.

سومین گل او یکی از به‌یادماندنی‌ترین گل‌های دوران حرفه‌ای‌اش بود. او با کنترل توپ با پای راست خود، پس از اینکه اجازه داد پاس بلند از بالای سرش عبور کند، توپ را با یک حرکت از مدافع دور کرد، با لمس سوم خود موقعیتش را برای ضربه نهایی آماده کرد و سپس با لمس چهارم توپ را از بالای سر کیسی کلر به کنج بالای دروازه فرستاد.

این گل به همراه گل‌هایش مقابل نیوکاسل و برای هلند برابر آرژانتین، برای همیشه در یادها خواهد ماند.

در همان فصل، برکمپ به عنوان بهترین بازیکن سال توسط PFA انتخاب شد و تنها سومین بازیکن غیر بریتانیایی شد که این جایزه را کسب کرد.

هرچند آمار گلزنی او پس از آن کاهش یافت، اما قطعا سهم او به آرسنال کم نشد، چرا که او به تدریج شراکتی را با تیری آنری شکل داد که به عنوان یکی از بهترین‌های دوران لیگ برتر شناخته می‌شود.

و در فصل ۲۰۰۱/۰۲ برای دومین بار با هدایت ونگر به قهرمانی در دو جام لیگ برتر و حذفی رسید، جایی که آن‌ها با پشت سر گذاشتن منچستریونایتد، لیورپول، لیدز یونایتد و نیوکاسل، در یک رقابت قهرمانی فوق‌العاده رقابتی به قهرمانی رسیدند، که در آن آنری، رابرت پیرس، فردی لیونبرگ و برکمپ همگی نقش‌های بسیار مهمی ایفا کردند.

شاهکار مقابل نیوکاسل

اما یکی از درخشش‌های آن فصل حماسی، گلی بود که برکمپ مقابل نیوکاسل به ثمر رساند. این گل یک شاهکار واقعی بود و همچنان پس از ۲۲ سال، به عنوان یکی از بهترین گل‌های تاریخ لیگ برتر شناخته می‌شود.

یک ضربه چیپ عالی به همراه یک چرخش برق‌آسا بعد از دریافت پاس از پیرس، باعث شد برکمپ در یک چشم به هم زدن مقابل دروازه قرار بگیرد، قبل از اینکه با یک ضربه ماهرانه توپ را به تور دروازه بچسباند، آن هم پیش از اینکه کسی فرصت کند بفهمد چه اتفاقی افتاده است.

مرد هلندیِ بدون پرواز، تنها با یک حرکت، شاهکاری به زیبایی مونالیزا خلق کرده بود.

سال‌های پایانی

دو فصل بعد، در حالی که برکمپ همچنان نقطه اتکای تیم ونگر بود، آرسنال به طرز باورنکردنی کل فصل لیگ برتر را بدون شکست پشت سر گذاشت تا دوباره قهرمان شود - با ۱۱ امتیاز بالاتر از چلسی.

در این زمان، این آنری بود که با به ثمر رساندن ۳۰ گل خیره کننده تنها در لیگ، پیشتاز تیم بود، اما حتی در ۳۴ سالگی، برکمپ همچنان نقش مهمی ایفا می‌کرد و در ۲۹ بازی، ۴ گل و ۹ پاس گل به دست آورد.

توپچی‌ها نتوانستند در فصل بعد قهرمانی لیگ برتر را تکرار کنند و در جایگاه دوم قرار گرفتند، اما برکمپ فصل پرثمرتری را پشت سر گذاشت و موفق به زدن ۸ گل و ۱۳ پاس گل شد. اینکه او در سن ۳۶ سالگی به چنین آمارهایی برسد، چیزهای زیادی در مورد سطح آمادگی جسمانی او و مهم‌تر از آن، سرعت فکرش که جبران‌کننده هر کمبود سرعتی در سال‌های پایانی‌اش بود، می‌گوید.

در آخرین روز فصل، آرسنال با نتیجه ۷-۰ اورتون را در هم کوبید، مسابقه‌ای که در آن برکمپ موفق به ثبت سه پاس گل و یک گل شد که جایزه بهترین بازیکن زمین را برای او به ارمغان آورد.

هواداران آرسنال با شور و حرارت فریاد می‌زدند: «یک سال دیگر!» آن‌ها می‌خواستند هنرمند هلندی خود را برای یک فصل دیگر در تیم ببینند. و این خواسته برآورده شد: برکمپ پس از پیروزی در فینال جام حذفی مقابل منچستریونایتد، با خوشحالی قراردادی یک ساله امضا کرد.

برکمپ در آن فصل آخر تنها در ۸ بازی لیگ برتر در ترکیب اصلی قرار گرفت و ۱۶ بار هم به عنوان بازیکن تعویضی به میدان رفت، اما ارزشش را داشت. ابراز قدردانی از برکمپ هم برای هواداران و باشگاه به اندازه خود او اهمیت داشت.

حتی «روز برکمپ» هم برای بازی مقابل وست بروم سازماندهی شد. او به طرز شایسته‌ای در حالی که بازی ۱-۱ مساوی بود، از روی نیمکت وارد زمین شد و پاس گلی برای پیرس مهیا کرد تا آرسنال پیش بیفتد و سپس خودش در دقیقه ۸۹، آخرین گل دوران حرفه‌ای‌اش را به ثمر رساند.

این فصل برای توپچی‌ها فصل فوق‌العاده‌ای نبود، اما هواداران توانستند کمی بیشتر از هنرنمایی برکمپ لذت ببرند و سپس با یکی از بهترین بازیکنان تاریخ باشگاه خداحافظی کنند.

بازیکنان گلزن حیرت‌انگیزتر بوده‌اند و خواهند بود. اما تنها یک دنیس برکمپ وجود دارد - نابغه بی‌بدیل دنیای فوتبال.