هفت توپچی به تیم ملی انگلستان دعوت شدند

بعد از ظهر مه آلود ۱۴ نوامبر ۱۹۳۴, ۷ بازیکن آرسنال در ترکیب تیم ملی انگلستان برای بازی دوستانه با قهرمان جهان, ایتالیا به میدان رفتند؛ رکوردی که همچنان به قوت خود باقیست!
اتفاقا این بازی در همان جا که می بایست, یعنی هایبری انجام شد و در پایان نیز با برد۳-۲ انگلستان تمام شد. این بازی بعد از این به "رزم هایبری" معروف شد, چون در حالی که هیچ تعویضی وجود نداشت بازی به نهایت تب و تاب رسید و در عین حال مصدومیت نیز به سراغ تیم ها آمد.

فرانک موس, جرج میل, ادی هپ گود, ویلف کوپینگ, تد دریک و کلیف باستین ۷ بازیکن مشغول در این بازی بودند. هپ گود در این بازی برای اولین بار بازوبند کاپیتانی را به دستش می بست و دریک و میل نیز اولین تجربه ی خود در بازی های ملی را پشت سر می گذاشتند.

چهار بازیکن دیگر این انگلستان جوان شده را کلیف بریتون, جک بارکر, اریک بروک و یک جوان به نام استنلی متیوز که برای سومین بار به تیم ملی دعوت می شد, تشکیل می دادند.

ایتالیا تقریبا کل بازی را با ۱۰ نفر انجام داد, چون در دقیقه ی ۲ بازی روی تکل دریک بر روی مونتی, بازیکن خط میانی ایتالیایی ها مجبور به ترک زمین با پای شکسته شد!

در مدت ۱۰دقیقه  ایتالیایی ها با ۳ گل, دو تا از بروک و یکی از خود دریک, عقب افتادند و نیمه ی اول شوم بازی در حالی تمام شد که هپ گود هم ۱۵ دقیقه پیش از پایان آن برای بهبود بینی شکسته اش با ضربه ی آرنج, زمین را ترک کرده بود.

هپ گود به زمین بازگشت ولی خیلی زود انگلیسی ها با وجود مزیتی که از یک بازیکن بیشتر  داشتند, تحت فشار قرار گرفتند. مه آزا در نیمه ی دوم دو گل زد تا دقایق پایانی بازی برای میبان بسیار لغزنده شود ولی موس, دروازه بان آرسنال, ایتالیایی ها را در حسرت گل آخر نگاه داشت.

بعدا" این بازی در انگلستان به عنوان فینال واقعی  جام جهانی معروف شد. ایتالیا  اولین بازی اش پس از قهرمانی را  پشت سر می گذاشت و انگلیسی ها نیز اگرچه نقشی در مسابقات ایفا نکردند, اما هم چنان جزو قدرت های اروپا به حساب می آمدند.