آخرین پیام برای هواداران آرسنال

به یاد دارم وقتی یک پسر کوچک بودم بازی ها ی دیوید سیمن ، تیری هانری ، برگکمپ و بقیه بازیکنان آرسنال را دنبال می کردم  اما هیچوقت فکر نمیکردم روزی بتوانم در باشگاهی که از زمان کودکی طرفدار آن بودم بازی کنم .

وقتی سال 2005 آرسنال برای جذب من اقدام کرد دنیایم برای همیشه تغییر کرد . من ماجراجوییم در فوتبال را به عنوان یک پسر 16 ساله در آکادمی آرسنال شروع کردم در حالی که تلاش میکردم  وارد تیم اصلی شوم .
بعد از ظهر ها با جک ویلشر به نقاط مختلف شهر میرفتیم و وقتمان را میگذراندیم ، چند سال بعد در حالی که من شماره ی 1 و جکی شماره ی 10 آرسنال را به تن داشتیم توانستیم بارسلونا را در چمپیونزلیگ شکست دهیم .
11 سال از آمدنم به آرسنال میگذرد و هیچوقت فکر نمیکردم یک روز تیم را ترک کنم .هر چیزی که هستم و هر چیزی که دارم را مدیون باشگاه آرسنال ، آرسن ونگر ، لیام بردی ،دیوید کورت ، باب آربر ، استیو بولد ، نیل بنفیلد ، مایل سالمون ، تونی رابرتز ، گری پیتون ، پت رایس و افراد  دیگری که الان در ذهنم نیستند هستم .

جملات نمیتوانند احساس واقعی من نسبت به این افراد و باشگاه آرسنال را شرح دهند .امروز با رفتنم به یونتووس برای یک چالش جدید در زندگیم آماده می شوم در حالی که خیلی خاطره ی خوب و کوله باری از تجربه را همراه خودم دارم .امروز با آرزوی اینکه روزهای خوب آرسنال مانند زمان زمان هانری ، برگکمپ و سیمن به زودی به ورزشگاه امارت برگردد و تیم دوباره بتواند لیگ را ببرد آرسنال را ترک میکنم .اگر چه دیگر بازیکن تیم آرسنال نیستم اما هر جا هستم با غرور و افتخار نام آرسنال را  همراه خودم دارم .

یک بار که آرسنالی شوی، برای همیشه آرسنالی خواهی ماند!