ساکای آماده، تشنه‌ی افتخار در یورو

وقتی بوکایو ساکا به رقابت‌های فصل گذشته لیگ قهرمانان نگاه می‌کند، لحظاتی هستند که هرگز از ذهنش پاک نخواهند شد.

فضای ورزشگاه و عملکرد تیم مقابل رئال مادرید در امارات در بازی رفت مرحله یک‌چهارم نهایی، بدون شک یکی از آن‌هاست. هفته‌ی بعد هم بد نبود — جایی که او در اولین حضورش در برنابئو گل زد و به صعود تیم به نیمه‌نهایی کمک کرد.

البته نباید ضربه‌ی آزاد زیبایش مقابل پاری‌سن‌ژرمن در مرحله گروهی، گلش در پیروزی ۵-۱ مقابل اسپورتینگ در لیسبون، و دبلش در برابر موناکو را فراموش کرد.

اما ذهنیت ساکا به گونه‌ای است که حالا بیشتر از هر چیز، شکست مقابل قهرمان نهایی یعنی پاری‌سن‌ژرمن در نیمه‌نهایی در ذهنش مانده است — شکستی که حالا می‌خواهد از درد آن، سوختی بسازد برای تلاش دوباره جهت افتخار اروپایی در این فصل.

ما هر دو بازی را با اختلافی اندک باختیم — ۱-۰ در امارات و سپس ۲-۱ در پاریس، مقابل تیمی که به‌تازگی قهرمان سوپرجام اروپا هم شده است.

در هر دو بازی، آمار گل‌های مورد انتظار و شاخص‌های هجومی ما بهتر از حریف بود، اما در نهایت وقتی سوت پایان به صدا درآمد، آن آمار هیچ ارزشی نداشت. ساکا هم علاقه‌ای ندارد از آن بازی‌ها چیزی جز درسی برای پیشرفت برداشت کند.

او می‌گوید: «واقعاً حس خوبی ندارد که همیشه این‌قدر نزدیک باشی و فقط از همین نزدیک شدن دلگرمی بگیری. فکر می‌کنم این موضوع بیشتر به خود ما برمی‌گردد و می‌دانیم باید در چه چیزهایی بهتر شویم.

در نهایت یا درون مسابقه‌ای یا بیرون از آن. می‌توانی از اشتباهاتت درس بگیری و مطمئن شوی دوباره تکرار نمی‌شوند. این بهترین کاری است که می‌توانی انجام دهی.

آن نیمه‌نهایی عملاً در محوطه‌های جریمه تعیین تکلیف شد. دروازه‌بان آن‌ها واقعاً بازی فوق‌العاده‌ای داشت و چند سیو باورنکردنی انجام داد. اما در نهایت، تقصیر خود ما بود. موقعیت‌های کافی برای صعود به فینال داشتیم، فقط باید توپ را به گل تبدیل می‌کردیم. وقتی موقعیت‌ها را داشتیم، از آن‌ها استفاده نکردیم. فکر می‌کنم این بزرگ‌ترین درسی بود که گرفتیم.»

پس، آغاز کارزار جدید، یعنی فرصتی تازه برای بهتر عمل کردن و خلق لحظات جادویی جدید — مانند پیروزی مقابل رئال مادرید.

اما ساکا چطور به آن برد ۳-۰ در ورزشگاه امارات مقابل تیم پرافتخار ۱۱ دوره قهرمان اروپا نگاه می‌کند؟

او می‌گوید: «تقریباً نمی‌شود با کلمات توصیفش کرد. اما نمی‌توانم از دکلان رایس نام نبرم — او شب فوق‌العاده‌ای برای همه ما ساخت! آن دو ضربه آزادش واقعاً خاص بودند. میکل هم گل زیبایی زد و همه‌چیز در آن شب نوعی حس جادویی داشت. همه هوادارانی که در ورزشگاه بودند، مطمئنم هیچ‌وقت آن بازی را فراموش نمی‌کنند. جو ورزشگاه از ابتدا تا انتها پرشور و باانرژی بود. ما از آن لذت بردیم.»

اما بازی خانگی فقط نیمی از کار بود — یک هفته بعد باید به ورزشگاه پر از انتظار برنابئو می‌رفتیم تا کار را تمام کنیم.

احساسش از ورود به آن فضای خاص در اولین حضورش چه بود؟
او می‌خندد و می‌گوید: «خیلی خوب بود — حتی بهتر از چیزی که تصور می‌کردم! واقعاً ورزشگاه زیبایی است، نمادین هم هست. برای همه‌ی ما لحظه‌ای خاص بود، اما توانستیم تمرکزمان را حفظ کنیم و کار را تمام کنیم، که مهم‌ترین چیز در آن روز بود.»

اما تنها ۱۲ دقیقه از بازی گذشته بود که اوضاع می‌توانست برای بوکایو به کابوسی تبدیل شود. ما یک پنالتی گرفتیم — فرصتی برای رسیدن به برتری چهار گله در مجموع — اما شماره ۷ ما ضربه‌اش را از دست داد و همین باعث شد جریان بازی کمی به سود اسپانیایی‌ها برگردد.
چطور توانست خودش را جمع‌وجور کند و در نیمه دوم گل زیبایی به ثمر برساند؟

او با تأمل می‌گوید: «صادقانه بگویم، چیزی را امتحان کردم که واضح است جواب نداد. اما حالم خوب بود. مطمئنم اگر کلیپ بازی را ببینید، در چهره‌ام مشخص است که آرام بودم. از قبل از بازی، درونم حسی داشتم که قرار است گل بزنم. بنابراین آرامش خودم را حفظ کردم — و در نهایت هم گل زدم.

احساس می‌کنم گل زدن در بازی‌های بزرگ و تأثیر گذاشتن در چنین مسابقاتی همان کاری است که می‌خواهم انجام دهم. از آن گل واقعاً خوشحال بودم.»

آن تقابل با رئال مادرید مدت‌ها در ذهن بوکایو بود — از همان زمانی که قرعه مرحله حذفی در آغاز سال جدید مشخص شد. چند هفته قبل از آن، او در دیدار خارج از خانه مقابل کریستال پالاس در اواخر دسامبر از ناحیه همسترینگ مصدوم شده بود.

ساکا به دلیل مصدومیت، دو بازی پایانی ما در مرحله گروهی — مقابل دینامو زاگرب در خانه و خیرونا در خارج از خانه — را از دست داد. اما چون در جمع هشت تیم برتر جدول قرار گرفتیم، مستقیم به مرحله یک‌هشتم نهایی رفتیم و در مجموع فقط چهار بازی اروپایی را از دست داد — از جمله هر دو بازی رفت و برگشت مقابل آیندهوون.

او می‌گوید: «یادم هست وقتی مصدوم شدم، چند هفته بعدش قرعه‌کشی لیگ قهرمانان را تماشا می‌کردیم. دیدم که اگر آیندهوون را ببریم، قرار است با رئال مادرید بازی کنیم. همان موقع به فیزیوتراپیست گفتم: “این هدف من است. هر اتفاقی که بیفتد، باید برای آن بازی آماده باشم.” از همان لحظه فقط روی آن هدف کار می‌کردیم.

پس وقتی روز بازی رسید و توانستم در ترکیب اصلی باشم، شاید از نظر بدنی در بهترین وضعیت ممکن نبودم، اما از نظر ذهنی کاملاً آماده بودم. خوشحالم که آن‌جا بودم، چون آن شب در امارات واقعاً خاص بود.»

بازی رفت مقابل رئال، اولین حضور او در ترکیب اصلی امارات بعد از چهار ماه بود، هرچند در بازی خانگی قبلی برابر فولام توانسته بود به عنوان بازیکن تعویضی وارد زمین شود. آن پیروزی ۲-۱ برابر فولام شاید در ذهن بیشتر هواداران ماندگار نباشد، اما برای بوکایو یکی از خاص‌ترین لحظات دوران بازی‌اش با پیراهن قرمز و سفید است.

او می‌گوید: «می‌توانم بگویم بازگشت از مصدومیت در آن بازی، نقطه‌ی اوج فصل گذشته‌ام بود. لحظه‌ای که وارد زمین شدم، فوق‌العاده بود — و بعد هم گل زدم. آن دو لحظه برایم خیلی خاص بودند، چون در تمام سه یا چهار ماهی که مصدوم بودم، فقط به آن فکر می‌کردم.

استقبال هواداران باعث شد مو به تنم سیخ شود. واقعاً خاص بود و همیشه برای آن سپاسگزارم. بدون شک یکی از لحظات به‌یادماندنی دوران بازی من بود. وقتی وارد زمین شدم… صدای ورزشگاه فوق‌العاده بلند بود — واقعاً بلند! نمی‌توانم احساسم را توصیف کنم، چون هیچ واژه‌ای نمی‌تواند آن حس را توضیح دهد.

واقعاً خیلی خیلی خاص بود. از هواداران و عشقی که به من نشان می‌دهند بی‌نهایت سپاسگزارم. اگر ذره‌ای شک داشتم که آن‌ها چقدر دوستم دارند، آن روز همه‌چیز برایم روشن و قطعی شد.

و چه راهی بهتر از اینکه بازی را با گل و برد به پایان برسانم؟ این اتفاق برای اعتمادبه‌نفسم هم عالی بود. بعد از مصدومیت، اینکه در اولین بازگشتم بلافاصله گل بزنم و ذهنم را برای بازی‌های بعدی آماده کنم… واقعاً حس خوبی داشت.»

آن گل، دهمین گل فصل ساکا بود. مصدومیت همسترینگش در دسامبر درست زمانی رخ داد که در اوج آمادگی بود — او پیش از مصدومیت، در ۹ بازی آخرش پنج گل زده و شش پاس گل داده بود.
آیا از نظر روانی مهم بود که خیلی زود دوباره روند گل‌زنی‌اش را آغاز کند؟

او می‌گوید: «فکر می‌کنم مهم‌تر از هر چیز برای من این بود که دوباره قدم به زمین بگذارم. واقعاً دلم برایش تنگ شده بود. ماه‌ها فقط بازی‌ها را تماشا می‌کردم و منتظر بودم نوبت من برسد. بنابراین همین که دوباره به زمین برگشتم، احساس خوبی داشتم، احساس تیز بودن و آمادگی — همین برایم مهم‌ترین چیز بود. گل فقط آن لحظه را کامل کرد.»

چیزی که شرایط را سخت‌تر می‌کرد این بود که این اولین مصدومیت طولانی دوران حرفه‌ای‌اش محسوب می‌شد. ساکا در سه فصل گذشته مجموعاً فقط سه بازی لیگ را از دست داده بود، بنابراین دور ماندن اجباری از فوتبال برایش واقعاً شوک‌آور بود.

او فاش می‌کند: «در آن دوران چیزهای زیادی درباره خودم یاد گرفتم. اما در عین حال، برایم مهم بود که بالاخره فرصتی برای استراحت داشته باشم — یک استراحت ذهنی. من همیشه درگیرم، هر روز تلاش می‌کنم بهترین باشم، سخت کار می‌کنم و مدام خودم را برای بازی بعدی آماده می‌کنم، بعدی و بعدی...

برای اولین بار، همه‌چیز ناگهان متوقف شد. زمان زیادی در اختیار داشتم. اما واقعاً تجربه‌ی زیبایی بود. وقت خودم را صرف کارهایی کردم که حالم را بهتر می‌کرد — کارهایی که معمولاً وقت انجامشان را نداشتم.

زمان بیشتری را با خانواده‌ام و با خودم گذراندم. حتی یک توله‌سگ هم گرفتم! واقعاً کمکم کرد روحیه‌ام را حفظ کنم — البته در اوایل سخت بود و کلی انرژی می‌خواست! ولی در مجموع تجربه‌ی مثبتی بود. اجازه ندادم منفی شود، و همین به روند ریکاوری و بهبودم خیلی کمک کرد.»

البته لحظات سخت هم وجود داشت. بوکایو که حالا ۲۴ سال دارد، حتی در دوران آکادمی‌اش هم به ندرت مصدوم شده بود، بنابراین این وضعیت برایش کاملاً جدید بود.

او با تأمل می‌گوید: «سخت‌ترین بخش ماجرا ابتدا زمانی بود که گفتند باید جراحی کنم. چون خب این تصمیم بزرگی است. بازیکنان زیادی را دیده‌ام که عمل کرده‌اند یا مصدومیت‌های مشابهی داشته‌اند و بعد از آن دیگر مثل قبل برنگشته‌اند. برای من هم آن نگرانی وجود داشت — اینکه آیا بعد از برگشت، تأثیری روی عملکردم خواهد داشت یا نه؟

اما وقتی جراحی با موفقیت انجام شد و گفتند حالا فقط باید دوران ریکاوری را طی کنم، همان لحظه تصمیم گرفتم به خدا توکل کنم — کاری که همیشه در زمان‌های سخت انجام می‌دهم. او برای من نقشه‌ای دارد و من فقط باید ایمان داشته باشم. همین باور باعث شد بتوانم آرامش پیدا کنم.»

او در تابستان نیز زمانی را برای استراحت واقعی اختصاص داد، چرا که برخلاف معمول، این بار تعطیلات پایان فصل بدون هیچ تورنمنت ملی‌ای برای تمرکز برگزار شد.

او می‌گوید: «تابستان واقعاً عالی بود. ازش لذت بردم، چون وقت زیادی برای استراحت و شارژ دوباره داشتم. خیلی خوب بود که توانستم آن زمان را با خانواده و دوستانم بگذرانم. حالا واقعاً احساس استراحت و تازگی دارم.

به عروسی مارتین اودگارد رفتم — مراسم فوق‌العاده‌ای بود. خیلی خوشحال بودم که توانستم آنجا باشم و شاهد ازدواج او و هلن باشم. من واقعاً آن‌ها را دوست دارم و بهترین آرزوها را برای ازدواجشان دارم.

جالب است که تا قبل از این تابستان اصلاً در هیچ مراسم عروسی‌ای شرکت نکرده بودم — اما بعد از آن یکی، بلافاصله عروسی دوم هم داشتم، چون مراسم ازدواج پسرعمویم هم بود! دیدن او و کل خانواده در کنار هم واقعاً روز زیبایی بود.

چند کار دیگر هم انجام دادم. به ویمبلدون رفتم و با کارلوس آلكاراز ملاقات کردم — او واقعاً بازیکن بزرگی است و در عین حال شخصیت فوق‌العاده‌ای دارد. بعد هم به نیویورک و میامی سفر کردم. همیشه آخرش به آمریکا می‌روم! آن‌جا خیلی زیباست؛ شهرهایی فوق‌العاده هستند.»

او ادامه می‌دهد: «بعد نوبت بازگشت به پیش‌فصل رسید، که آن هم عالی بود، چون کمی زمان آزاد داشتیم و توانستم سنگاپور را ببینم. واقعاً شهر زیبایی است — بسیار تمیز و تأثیرگذار.»

تمام این‌ها مقدمه‌ای بود برای شروع فصل ۲۰۲۵/۲۶ — هفتمین فصل بوکایو در تیم اصلی. و هرچند شروع خوبی داشت و در بازی خانگی نخست مقابل لیدز گل زد، اما سپس سه بازی بعدی را از دست داد و در دیدار برابر منچسترسیتی بازگشت.

او در بازی مقابل وستهام، هم‌زمان با دویستمین حضورش در لیگ برتر، به رکورد ۱۰۰ مشارکت در گل (گل و پاس گل) رسید — و به این ترتیب تنها هشتمین بازیکن تاریخ آرسنال شد که به این عدد می‌رسد، و دومین بازیکن جوان پس از سسک فابرگاس.
جایگاه او به‌عنوان یکی از رهبران و چهره‌های الهام‌بخش تیم بدون تردید تثبیت شده است و خودش می‌گوید از این نقش لذت می‌برد:

«فکر می‌کنم این روندی طبیعی است. به مرور در این مسئولیت رشد کرده‌ام. باید همیشه در دسترس باشم و برای تیم قدم جلو بگذارم، پس بله — از این نقش استقبال می‌کنم.»

با رشد ساکا به‌عنوان یکی از رهبران تیم، استعدادهای جدیدی از آکادمی هیل اِند نیز در حال ظهورند. ایتن وانری و مایلز لوئیس-اسکِلی فصل گذشته عملکرد چشمگیری داشتند، و در همین فصل جدید، مکس داومنِ ۱۵ ساله هم در چند بازی کوتاه روی نیمه راست زمین، تأثیرگذار بوده است.
اما بوکایو می‌گوید خودش را لزوماً به‌عنوان الگو برای این نسل نمی‌بیند:

او توضیح می‌دهد: «وقتی تازه شروع می‌کنی، به این چیزها فکر نمی‌کنی. من فقط این‌جا هستم تا فوتبال بازی کنم، از آن لذت ببرم و تلاش کنم بهترین بازیکنی باشم که می‌توانم باشم — به تیمم کمک کنم و در عین حال خودِ واقعی‌ام بمانم. ارزش‌هایم تغییر نمی‌کنند.

اگر کسی از من الهام بگیرد، عالی است. اگر نه، اشکالی ندارد. فقط اینکه خودم بمانم مهم‌ترین چیز است. اگر بازیکنان جوان بخواهند از من پیروی کنند، خوشحال می‌شوم. من این‌جا هستم تا به آن‌ها کمک کنم، حمایشان کنم — و آن‌ها این را می‌دانند.»

اگر ساکا می‌توانست به نسخه‌ی ۱۷ ساله‌ی خودش — در آغاز ماجراجویی‌اش با تیم اصلی — بازگردد و چیزی به او بگوید، چه می‌گفت؟

او لبخند می‌زند و می‌گوید: «می‌گفتم از مسیر لذت ببر. هر روز تمام تلاشت را بکن و بقیه‌اش را بسپار به خدا.»