ادای احترام به تیری آنری، گلزن برتر و زیباتر آرسنال

درخشش تیری آنری برای آرسنال چنان باورنکردنی بود که توصیف آن با کلمات تقریبا غیرممکن است، اما تلاش برای بیان آن وظیفه ماست.

آنری در طول دوران حرفه‌ای خود، آنقدر گل‌های فوق‌العاده به ثمر رساند که انتخاب نقطه شروع دشوار است، اما ماه آگوست ۲۰۰۲ می‌تواند گزینه مناسبی باشد.

توپچی‌ها در فصل قبل با درخشش آنری که موفق به زدن ۳۲ گل شد، به قهرمانی لیگ برتر و جام حذفی دست یافتند، اما به نظر می‌رسید شاگردان آرسن ونگر پس از ۲۳ بازی بدون شکست در لیگ برتر، در ورزشگاه آپتون پارک متحمل اولین باخت خود شوند، جایی که با نتیجه ۲-۰ عقب افتادند.

وستهام فصل قبل را با چهار پیروزی خانگی متوالی به پایان رسانده بود و با زوج جوان خط میانی، جو کول و مایکل کریک که پس از شکست مقابل نیوکاسل در روز افتتاحیه به خود آمده بودند، در دقیقه ۵۳ با گل فردی کانوته از حریف پیش افتادند.

حالا با گذشت ۹ دقیقه از دومین تعویض آرسنال، به نظر می‌رسید بازی وارد مرحله‌ای شود که میزبان فقط باید دفاع کند و به راحتی به کسب سه امتیاز برسد.

اما در اینجا بود که تیری آنری دست به کار شد...

روی کاغذ، کریستین دلی می‌توانست مهاجم فرانسوی را مهار کند، روی کاغذ، دیوید جیمز می‌توانست ضربه او از لبه محوطه جریمه را مهار کند، اما هیچ یک از این اتفاقات هرگز در دنیای واقعی رخ نمی‌داد.

این روش آنری برای گفتن به وستهام بود: "من اینجا گل می‌زنم. شما تماشا می‌کنید و هیچ کاری از دستتان برنمی‌آید."

دقایقی بعد، پنالتی کانوته توسط دیوید سیمن مهار شد. کمی بعد، سیلوین ویلتورد بازی را به تساوی کشاند.

وستهام که چند ماه قبل در خانه بسیار قدرتمند بود، تا اواخر ژانویه در آپتون پارک پیروز نشد. و همه چیز از آنجا شروع شد که آنری تصمیم گرفت اجازه ندهد آنها برنده شوند.

تکرار همان ترفند

وینگر سابق یوونتوس که به مهاجم تبدیل شده بود، سابقه چنین کارهایی را داشت.

او در فصل قبل آقای گل لیگ برتر شده بود، در حالی که تقریباً دو سال کامل از گلی که از هیچ، دیدار ابتدای فصل مقابل منچستریونایتد را به سود آرسنال رقم زد، می‌گذشت.

البته آنری دوباره این کار را تکرار می‌کرد، به خصوص در پیروزی ۵-۱ خارج از خانه مقابل اینتر که به آرسنال کمک کرد تا به طور موقت لیگ قهرمانان ۲۰۰۳/۰۴ را نجات دهد.

در واقع، او بارها و بارها برای توپچی‌ها، بارسلونا، فرانسه و نیویورک ردبول این کار را تکرار می‌کرد.

اما این در هایبری بود که او واقعاً غیرقابل توقف بود. لیگ برتر بازیکنان زیادی را به خود دیده است که توانایی تغییر روند بازی را دارند، اما تعداد کمی می‌توانند این کار را با چنین ثباتی انجام دهند.

داشتن بازیکنی که بتواند هر چند بازی یک بار شرایط را به نفع تیم تغییر دهد و هر فصل چند گل غیرممکن به ثمر برساند، چیز کمی نیست، اما به نظر می‌رسید آنری می‌توانست برای شش سال بدون هیچ نشانه‌ای از افت، بارها و بارها این کار را تکرار کند.

بهترین در میان بهترین‌ها

وقتی به مهاجمان به طور معمول پرگل نگاه می‌کنید، روش کار آنها تقریباً برعکس روش ترجیحی آنری است.

کسانی که قبل از او بودند - شیرر، کول، فردیناند، فاولر، سولسشر - به دلیل توانایی های خود در "زمان و مکان مناسب بودن" موفق بودند، حتی اگر بازی کلی آنها فراتر از آن بود.

آنری اغلب نه تنها گل‌های بیشتری نسبت به هم‌عصران خود به ثمر می‌رساند، بلکه گل‌های بهتری نیز به ثمر می‌رساند، که همان چیزی است که او را به عنوان یک استعداد منحصر به فرد متمایز می‌کند.

او تقریباً یک مهاجم گلزن به سبک هافبک‌های طراح بود، اما حتی زمانی که مدافعان و دروازه‌بان‌ها به سبک بازی او عادت می‌کردند، بارها و بارها گل می‌زد.

همیشه هنگام بحث در مورد آرین روبن، یک سوال تکراری مطرح می‌شود: چرا مدافعان با وجود اینکه بارها و بارها شاهد این حرکت بوده‌اند، همچنان به او اجازه می‌دهند از سمت راست به سمت پای چپ خود برش بزند؟

این سوال در مورد شوت منحصر به فرد تیری آنری نیز صدق می‌کند، جایی که او با چرخاندن بدن خود و ضربه با پای راست توپ را به کنج دروازه می‌فرستاد. و پاسخ در هر دو مورد یکسان است: او به سادگی آنقدر خوب است.

حداقل در مورد روبن، حریفان این بهانه را دارند که به طور مداوم با بازیکنان چپ پا در سمت راست روبرو نمی‌شوند، به این معنی که حافظه عضلانی می‌تواند آنها را از انجام کاری که می‌دانند تنها راه جلوگیری از اجتناب ناپذیر است، باز دارد.

اما در مورد آنری اینطور نیست: تیم‌ها دائماً با مهاجمان تکنیکی و راست پا روبرو می‌شوند و حرکت او الهام بخش بسیاری از بازیکنان دیگر شده است. با این حال...

یک شکوه خاصی در یک ضربه منحنی تیری آنری وجود دارد. تضادی بین سرعت بازیکن و توپ وجود دارد، به طوری که به نظر می‌رسد توپ همزمان هم شتاب می‌گیرد و هم ساکن می‌ماند، در حالی که در مقایسه با حرکت خود بازیکن، از قوانین فیزیک سرپیچی می‌کند.

اما همیشه شکی آزاردهنده وجود دارد که شاید، فقط برای یک بار، او بخواهد کار متفاوتی انجام دهد: شاید دروازه‌بان را دور بزند، یا صبر کند تا او به سمت چپ حرکت کند و توپ را به سمت دروازه خالی بفرستد.

و سپس ضربه نهایی: این واقعیت که – در حالی که ترس از خجالت‌زدگی ممکن است دروازه‌بان را در موقعیتی نامناسب قرار دهد – واقعاً مهم نیست. به این دلیل که حتی در مواقعی که آن‌ها همه چیز را به درستی انجام می‌دهند، باز هم کاری نمی‌توانند انجام دهند.

توپ همیشه آن نقطه را درست خارج از دسترس آنها پیدا می‌کند، مانند آن رویایی که در آن تلاش می‌کنید به بالای تپه‌ای برسید که هر بار که نزدیک‌تر می‌شوید از دسترس شما دور می‌شود.

می‌توانید سعی کنید او را از نظر روحی تحت‌تاثیر قرار دهید، اما فایده‌ای ندارد. می‌توانید سعی کنید شوت او را پیش‌بینی کنید، اما او به نوعی راهی پیدا می‌کند تا دروازه را با ذهن خود گسترش دهد، اطمینان حاصل کند که اگر یک اینچ حرکت کنید تا فاصله را کم کنید، به نوعی یک و نیم اینچ فضای بیشتر برای هدف گیری برای خودش باقی می‌گذارد.

یک در میان میلیون‌ها

البته، همه اینها قبل از آن است که تمام گل‌های دیگری را که آنری توانایی زدن آن‌ها را داشت به یاد بیاورید.

من قبلاً در مورد ضربات مقابل وستهام و منچستریونایتد به وجد آمده‌ام، اما بعد این گل مقابل چارلتون وجود دارد.

زدن گل در حالی که شما را نگه داشته‌اند و – بیایید کم‌اهمیت جلوه ندهیم – رو به دروازه نیستید و یک مدافع و دروازه‌بان بین شما و خط دروازه قرار دارند، مانند تقلب به نظر می‌رسد. صادقانه بگویم، بسیاری از کارهایی که او انجام می‌داد مانند تقلب به نظر می‌رسید.

آرسنال از زمان انتقال آنری مهاجمان استثنایی دیگری داشته است.

ادواردو برای مدت کوتاهی یک گلزن استثنایی بود، امانوئل آدبایور مدعی عنوان بهترین مهاجم لیگ برتر برای مدت کوتاهی است و رابین فن پرسی به اندازه یک مهاجم کامل به نظر می‌رسید که اخیراً دیده‌ایم.

با این حال، اشتباه آنها این بود که فکر می‌کردند یک نفر می‌تواند جایگزین آنچه آنری ارائه می‌داد شود. اما هرگز تیری آنری دیگری وجود نخواهد داشت.