۵۰ - آرسنال مقابل آژاکس کرایف شکست خورد

این اولین طعم جام حذفی اروپا برای آرسنال پس از قهرمانی دوگانه در سال 1971 بود. و اگر Stroemsgodset و Grasshoppers پیش غذا بودند، Ajax یک غذای اصلی دهان پرکن ارائه داد. غول های هلندی دو سال قبل در نیمه نهایی جام نمایشگاه ها 3-0 در هایبوری شکست خورده بودند، اما اکنون یک پیشنهاد متفاوت بودند. در واقع، بهترین های هلند قهرمانان اروپا بودند.

آژاکس با برتری 2-1 در بازی رفت و ترکیب درخشان ملی پوشان از جمله رودی کرول، آری هان، یوهان نیسکنز، پییت کایز و البته یوهان کرایف وارد شمال لندن شد. این آزمون نهایی برای بهترین های انگلیس بود.

برد 1-0 برای عبور آرسنال از حریفان نامدارشان و ورود به چهار تیم برتر پس از گل خارج از خانه ری کندی در هلند کافی بود. اما آنها مجبور شدند بدون جان رادفورد، مهاجم مرکزی محروم خود بازی کنند. پیتر مارینلو وارد شد و برتی می به دنبال حمله به آژاکس در هر دو جناح بود.

مارینلو که فرصتی نادر برای اثبات شهرت خود داشت، در حمله ابتدایی خود تقریباً شروع ایده آلی برای آرسنال رقم زد اما این جوان اسکاتلندی هدف را از دست داد. این ثابت شد که هزینه دارد.

تماشگران هایبوری، به رهبری یک سکو شمالی پر سر و صدا، تیم خود را تشویق کردند. جو حاکم شبیه جو فینال جام نمایشگاه های 1970 بود که آرسنال پس از یک شکست در بازی رفت، اندرلخت را شکست داد. اما این بار کمک هواداران بی فایده بود.

یک بازیکن آرسنال تنها گل بازی را به ثمر رساند اما متأسفانه برای میزبان، جورج گراهام پس از 14 دقیقه دروازه خود را باز کرد. آژاکس با الهام از کرایف، در آن شب با نتیجه 1-0 پیروز شد. آنها در فینال اینترنازیوناله را شکست دادند و در فصل بعد هت تریک قهرمانی در جام حذفی اروپا را تکمیل کردند.

در آن زمان به نظر می رسید که تیم می به زودی فرصت دیگری برای اثبات خود در برابر بهترین های اروپا خواهد داشت. در عوض، آرسنال مجبور شد 20 سال دیگر برای یک ضربه دیگر در "جام با گوش های بزرگ" صبر کند، زمانی که گراهام، گلزن گل به خودی مقابل آژاکس، از هافبک ژنرال به مربی فارغ التحصیل شده بود.