ادای احترام به سانتی کازورلا، استاد سه نقش متفاوت در دوران حضور در آرسنال

زمانی که آرسن ونگر در تابستان ۲۰۱۲ سانتی کازورلا را به خدمت گرفت، کمتر کسی فکر می‌کرد که او بازیکن تاثیرگذاری باشد. شش سال بعد، او آرسنال را به عنوان یکی از بهترین خریدهای ونگر و یکی از محبوب‌ترین بازیکنان نزد هواداران ترک کرد. و او می‌توانست بسیار بیشتر از این ها هم بدرخشد.

در همان تابستان ۲۰۱۲، رابین فن پرسی در آستانه پیوستن به منچستر یونایتد بود و تنها نگرانی هواداران این بود که چه کسی جایگزین او خواهد شد. در نهایت، لوکاس پودولسکی و اولیویه ژیرو وظیفه غیر قابل حسادت جانشینی او را بر عهده گرفتند.

با توجه به اینکه فن پرسی با پیراهن یونایتد به قهرمانی رسید و تعداد گل‌های بیشتری نسبت به مجموع پودولسکی و ژیرو به ثمر رساند، می‌توان به راحتی گفت که این پنجره نقل و انتقالات ضعیف بود. اما با در نظر گرفتن خرید کازورلا با مبلغی که اکنون به نظر معامله‌ای فوق العاده به ارزش ۱۵ میلیون پوند می‌رسد، این پنجره نقل و انتقالات به عنوان یکی از بهترین پنجره های دوران ونگر شناخته می‌شود.

تاثیرگذاری آنی

اولین وظیفه هر خرید جدید، جلب رضایت هواداران تیم جدید است. پودولسکی و ژیرو در اولین بازی خود در درخشش ناکام ماندند و در تساوی بدون گل مقابل ساندرلند، نتوانستند دروازه حریف را باز کنند، اما کازورلا بلافاصله تأثیرگذار ظاهر شد.

با انتقال الکس سانگ به بارسلونا و مصدومیت آرون رمزی و جک ویلشر، هافبک اسپانیایی وظیفه طراح اصلی تیم را بر عهده گرفت. او نه تنها به خوبی از عهده این چالش برآمد، بلکه فراتر از آن عمل کرد و موقعیت‌های زیادی برای هم‌تیمی‌هایش خلق کرد که البته آن‌ها نتوانستند از آن‌ها استفاده کنند. در نهایت، کازورلا به عنوان بهترین بازیکن زمین انتخاب شد.

پس از اینکه آرسنال در مقابل استوک به تساوی بدون گل دیگری دست یافت، کازورلا فلسفه قدیمی "اگر می‌خواهید کاری انجام شود، خودتان آن را انجام دهید" را پیش گرفت.

در بازی بعدی مقابل لیورپول، او اولین پاس گل خود را ثبت کرد و توپ را برای پودولسکی مهیا کرد. تنها پس از نیم ساعت، او با اشتباه عجیب هموطنش، پپه رینا، روی دروازه حریف تأثیر گذاشت و خودش گلزنی کرد. البته که او چندان به دنبال این اشتباه نبود. با سه بازی، او یک گل، یک پاس گل و یک جایزه بهترین بازیکن زمین را کسب کرده بود. بد هم شروع نکرد!

قلب هواداران آرسنال را به دست آوردن کار ساده‌ای نیست، اما کم‌تر راهی مؤثرتر از درخشش مقابل رقبای آن‌ها وجود دارد و این همان کاری بود که کازورلا در ادامه انجام داد.

ابتدا، او در اولدترافورد یک گل زیبا به ثمر رساند. سپس دو هفته بعد، در دربی شمال لندن، با یک گل و یک پاس گل، که دومی به طرز فوق‌العاده‌ای تماشایی بود، درخشید.

از دیگر نکات برجسته اولین فصل او می‌توان به هت‌تریک مقابل ریدینگ، دبل مقابل استون ویلا و چهار پاس گل در بازی حیاتی مقابل ویگان اشاره کرد که آن‌ها را به لیگ قهرمانان اروپا رساند. او در پایان فصل، در تمامی ۳۸ بازی به میدان رفت، ۱۲ گل به ثمر رساند، ۱۴ پاس گل داد و به طور غیرمنتظره‌ای به عنوان بهترین بازیکن فصل آرسنال انتخاب شد.

اگر او در تیمی بهتر بازی می‌کرد، بدون شک به تیم منتخب فصل لیگ برتر راه می‌یافت و حتی برای کسب عنوان بهترین بازیکن لیگ نیز مدعی می‌شد. با کمال تأسف، گرفتار شدن در مشکلات تیمی به نوعی برای جادوگری که در امارات لقب گرفته بود، به یک الگو تبدیل شد.

استایل، درخشش و جام قهرمانی

کازورلا در اولین فصل حضور خود در آرسنال، پست شماره ۱۰ را در اختیار داشت. با این حال، با ورود مسوت اوزیل در ابتدای فصل بعد، او مجبور شد برای ماندن در تیم به نقش‌های مختلفی سازگار شود. اما این برای او مشکلی ایجاد نکرد.

یک مصدومیت مچ پا او را در ابتدای فصل از میادین دور نگه داشت، اما در سومین بازی پس از بازگشتش، با به ثمر رساندن دومین گل خود مقابل لیورپول، به همه یادآوری کرد که چه توانایی‌هایی دارد. اوضاع به گونه‌ای بود که کمی طول کشید تا در پست جدید خود در کناره زمین احساس راحتی کند، اما تا پایان سال، او به خوبی در این نقش جا افتاد.

او در سه بازی ابتدایی سال ۲۰۱۳ برابر فولام عملکرد درخشانی به نمایش گذاشت و دو گل، یکی با پای چپ و دیگری با پای راست به ثمر رساند. این درخشش باعث شور و هیجان هواداران در شبکه‌ی ‌‌‌‌‌‌‌ArsenalFanTV شد و باعث شد تا هواداران به این موضوع فکر کنند که آیا پای چپ یا راست او قوی‌تر است. پاسخی برای این سوال همچنان وجود ندارد.

او نتوانست کار زیادی برای جلوگیری از فروپاشی کلاسیک آرسنال که به امیدهای قهرمانی آنها پایان داد، انجام دهد. با این حال، او حداقل اطمینان حاصل کرد که آن‌ها در جایگاه محبوب خود یعنی چهارم به پایان برسند و او با دادن پاس گل در چهار بازی از پنج بازی آخر به این مهم دست یافت.

علاوه بر این، او نقشی کلیدی در قهرمانی آرسنال در جام حذفی داشت که به نُه سال ناکامی آن‌ها در کسب جام پایان داد.

او در دور اول، دومین گل خود در دربی شمال لندن را به ثمر رساند و با گلی دیگر مقابل کاونتری آن را دنبال کرد، اما بدون شک، مهمترین اتفاق، گل عجیب او در فینال بود.

او پیش از این با گل کردن پنالتی پیروزی بخش در ضربات پنالتی نیمه نهایی مقابل ویگان، آرسنال را به فینال رسانده بود. حالا آن‌ها در فینال مقابل هال با نتیجه ۲-۰ عقب بودند و به نظر می‌رسید دوباره او را ناامید کنند. اما کازورلا اجازه چنین اتفاقی را نداد.

او پشت یک ضربه ایستگاهی ایستاد، با تمام توان ضربه زد و توپ را به کنج دروازه فرستاد تا جرقه‌ی کامبک را بزند. این یکی از بهترین گل‌هایی بود که ورزشگاه ومبلی به خود دیده است و یکی از مهم‌ترین گل‌های تاریخ اخیر آرسنال.

رهبر ارکستر در نقش جدید

در اولین فصل، او یک شماره ۱۰ بود، در فصل دوم یک وینگر شد و حالا در سومین سال حضورش در امارات، نقش جدیدی به کازورلا داده شد، نقشی که باعث شد ما و بسیاری دیگر عاشق او شویم.

از زمان جدایی سسک فابرگاس، آرسنال به شدت به دنبال یک بازیساز می‌گشت که بتواند بازی را دیکته کند و به تنهایی تیم را به جلو هدایت کند. بسیاری امیدوار بودند ویلشر پیشرفت کند، اما متأسفانه او بیشتر زمان خود را در جدول مصدومان سپری می‌کرد. در این شرایط، سانتی پیش قدم شد.

پس از نیم‌فصل خوب در پست هجومی‌تر، او در دیداری که به عقیده بسیاری بهترین نمایش او با پیراهن آرسنال بود، مقابل منچسترسیتی، در نقش هافبک عقب‌تر به میدان رفت و مثل ماهی به آب شیرین (به‌راحتی) عادت کرد.

آرسنال سابقه‌ی بدی در کسب نتیجه مقابل تیم‌های بزرگ خارج از خانه داشت، بنابراین حتی هواداران خودشان هم انتظار شکست داشتند. این بدبینی زمانی بیشتر شد که مشخص شد ونگر با قرار دادن فرانسیس کوکلین و کازورلا در خط میانی تدافعی، تیم را چیده است. او به چه فکر می‌کرد؟ کازورلا نمی‌توانست دفاع کند و کوکلین هم بازیکن چندان باکیفیتی نبود.

اما آنچه در ادامه رقم خورد، یک کلاس درس به تمام عیار در ضدحملات بود و کازورلا در قلب این نمایش درخشان قرار داشت. او نه تنها در ضربات ایستگاهی مرگبار نشان داد، با زدن یک پنالتی و گرفتن یک پاس گل از روی ضربه ایستگاهی، بلکه تقریباً در تمام دقایق بازی در اوج بود.

او می‌توانست پاس بدهد، می‌توانست دریبل بزند، حتی می‌توانست تکل بزند. این همان عملکردی بود که آرسنال به شدت به دنبال آن بود، بنابراین جای تعجب نداشت که ونگر او را در همان پست نگه داشت. کازورلا در بازی بعد نیز به همان اندازه تاثیرگذار بود و مقابل استون ویلا یک گل و دو پاس گل به دست آورد.

او تا پایان فصل که باز هم با قهرمانی آرسنال در جام حذفی و هیچ جام دیگری به پایان رسید، به رهبری تیمش ادامه داد و در نتیجه، سایر تیم های لیگ برتر نتوانستند به درخشش سانتی کازورلا اذعان کنند.

با این حال، اوضاع رو به بهبود بود. باشگاه در دو سال دو جام کسب کرده بود، با اوزیل و الکسیس سانچز در فاز تهاجمی مرگبار به نظر می‌رسید و کازورلا نقش مناسبی را هم برای خود و هم برای آنها پیدا کرده بود. حالا چه چیزی می‌توانست اشتباه کند؟

سمفونی تلخ و شیرین

سانتی کازورلا بعد از سه سال، به بازیکنی کلیدی برای باشگاه تبدیل شده بود. اگر آن ها به موفقیت‌های بیشتری دست می‌یافتند، او مطمئناً به یک اسطوره تبدیل می‌شد.

و بعد مصدومیت‌ها از راه رسیدند.

اولین مصدومیت در نوامبر ۲۰۱۵ رخ داد، زمانی که او پس از شروع فصل به شکل عالی، به دلیل مصدومیت زانو تا بازی آخر فصل از زمین دور ماند. اکتبر فصل بعد، او تاندون آشیل خود را پاره کرد و هشت عمل جراحی انجام داد. بعد از آن، عفونت سیاه زخم به قدری جدی شد که حتی صحبت از قطع عضو هم به میان آمد.

در نهایت عفونت برطرف شد، اما مشکل همچنان حل نشده بود. جراحی های بیشتری لازم بود که او را از دور مسابقات فصل ۲۰۱۷/۱۸ دور نگه داشت. با پایان قراردادش در آن سال، باشگاه تصمیم گرفت قرارداد او را تمدید نکند و دوران حضور او در لندن به پایان رسید. بدون شک دوران حضور او در آرسنال موفق بود، اما نمی‌توانیم به این فکر نکنیم که اگر...

اگر او بخشی از تیمی به همان خوبی و موفقیت تیم های اواخر دهه ۹۰ و اوایل ۲۰۰۰ بود، چه می‌شد؟

خب، او به خوبی می‌توانست به جمع بازیکنان افسانه‌ای باشگاه مانند آنری، برکمپ و آدامز ملحق شود و به جاودانگی واقعی دست یابد.

اگر مصدومیتی که آرسن ونگر آن را بدترین مصدومیتی توصیف کرده که دیده بود، او را آزار نمی‌داد چه می‌شد؟

با قضاوت بر اساس عملکرد خوب او در ویارئال پس از بهبودی نهایی، می‌توان گفت که او می‌توانست و احتمالاً برای سال‌های بیشتری بهترین بازیکن آرسنال باقی می‌ماند و به درخشش خود ادامه می‌داد.

اما به جای آن، او به عنوان چهره‌ای محبوب در بین هواداران شناخته می‌شود که هیچ پای چپ یا راست ضعیفی نداشت، از روی ضربات ایستگاهی مرگبار بود و به سادگی فردی فوق‌العاده دوست‌داشتنی بود.

البته، جای تأسف است، اما با توجه به اینکه او در یک دقیقه بیش از کل زندگی روی کین لبخند می‌زند، مطمئن هستیم که همین برای او کافی است.