درخشش خیره کننده ویلشر مقابل بارسلونا در لیگ قهرمانان ۲۰۱۱

وقتی در ۱۸ فوریه ۲۰۱۱ از آرسن ونگر، سرمربی وقت آرسنال، در مورد ویژگی‌های جک ویلشر سوال شد، او پاسخی کوتاه و عالی داد: "او قطعا تکنیک اسپانیایی دارد، بله. او یک قلب انگلیسی دارد چون یک پسر انگلیسی است."

ویلشر در بهترین حالت خود، خلاصه‌ای از این دو الگو بود. توانایی فنی کافی برای رقابت با نخبگان لیگ قهرمانان و در عین حال، سرسختی، انگیزه و قدرت در نبردهای تک به تک که از یک هافبک باکس تو باکس دوران قدیم انتظار می‌رفت.

به نظر می‌رسید، این ترکیب کاملی بود. و در زمانی که این کلمات از دهان ونگر بیرون آمد، به نظر می‌رسید ویلشر به بهترین هافبک انگلیسی نسل خود تبدیل خواهد شد.

فقط دو روز قبل از آن اظهارنظر ونگر، ویلشر بهترین عملکرد خود را تا به امروز برای آرسنال به نمایش گذاشته بود. این نمایش درخشش او بود، جایی که در بازی رفت مرحله یک هشتم لیگ قهرمانان اروپا مقابل خط میانی بارسلونا که شامل ژاوی، آندرس اینیستا و سرخیو بوسکتس بود، خوش درخشید و همه را تحت تاثیر قرار داد.

در آن زمان، آرسنال در اوج قرار داشت. آن‌ها شروع فراز و نشیبی به فصل داشتند، در گروه خود در لیگ قهرمانان پس از قهرمان وقت جام یوفا، شاختار دونتسک، در رده دوم قرار گرفتند و قبل از کریسمس چهار بازی لیگ را باختند.

اما تا اواسط فوریه، آنها دوباره اوج گرفته بودند. آنها از اواسط دسامبر تنها یک باخت داشتند که آن هم بی اهمیت بود – باخت در بازی رفت مرحله نیمه نهایی جام اتحادیه که در بازی برگشت جبران کردند.

آنها برای یک فینال دیگر جواز حضور کسب کرده بودند، قرار بود برای رسیدن به مرحله یک چهارم نهایی جام حذفی به مصاف لیتون اورینت بروند و در لیگ برتر با تنها یک امتیاز اختلاف نسبت به منچستریونایتد، در رده دوم قرار داشتند.

آینده بسیار روشن به نظر می رسید. آرسنالِ آرسن ونگر دوباره به جمع مدعیان بازگشته بود و همچنان در هر چهار جبهه، شانس کسب جام داشت.

با این حال، مانع پیش روی آنها در اروپا قابل توجه بود: بارسلونا. نه هر بارسلونایی، بلکه اوج بارسلونا.

تیم پپ گواردیولا در اوج قدرت غیرقابل توقف خود بودند، نه تنها همه را درهم نمی‌شکستند، بلکه آنها را جا می‌گذاشتند، با حرکات موزون دور تیم‌ها می‌چرخیدند و با فوتبال کنترل‌شده خود، حریفان را گیج می‌کردند.

بارسلونا همچنین سنگی در کفش آرسنال بود، آنها را در فینال لیگ قهرمانان ۲۰۰۶ شکست داده بودند، که ونگر بعدا از آن با عنوان بزرگترین حسرت دوران مربیگری خود یاد کرد، و در سال ۲۰۱۰ در مرحله یک چهارم نهایی با نتیجه مجموع ۶-۳ آنها را حذف کرده بودند.

آرسنال برای اینکه شانسی برای اجتناب از شکست مفتضحانه داشته باشد، چه برسد به برد، باید فراتر از حد خود بازی می‌کرد و هافبک ها میدان نبرد اصلی بودند.

با الکس سانگ در کنار ویلشر در عقب زمین و فابرگاس جلوتر از آنها، این یک مثلث میانی شبیه بارسلونا برای آرسنال بود.

در واقع دو بازیکن از این تیم در سال های بعد به باشگاه کاتالانی منتقل شدند و دنی آلوز بعدها در مورد ستاره این نمایش، ویلشر گفت: "اگر فرصت انتخاب به من داده می‌شد، او بازیکنی است که برای بارسلونا جذب می‌کردم."

ویرانگر

اولین لمس های توپ ویلشر آرام و حساب شده بود. او در میانه میدان، توپ را از چنگ ژاوی درآورد و سپس با چرخشی سریع، از سد پدرو که برای پرس کردن او آمده بود گذشت. با این حال، اولین نمایش واقعی از نیت ویلشر، پاسکاری سریع یا مهارت نمایشی نبود.

در عوض، او وجه دیگری از بازی خود را نشان داد. بارسلونا همانطور که معمولا انجام می‌داد، بر جریان ابتدایی بازی مسلط بود، اما با سرگردانی توپ در مرکز زمین و تلاش پدرو برای تصاحب آن، ویلشر با تعهدی کامل سر تا پا لیز خورد و تکل زد.

او با یک حرکت سیال توپ را گرفت و بلند شد، در حالی که پدرو برای یک خطای ابداعی اعتراض می‌کرد و هواداران آرسنال با خوشحالی فریاد می‌کشیدند. سپس ویلشر توپ را از بین پاهای اینیستا عبور داد و برای رابین فن پرسی پاس داد.

این تکل یک تکل خشن و قدیمی به سبک ریزور رادوک نبود، اما با توجه به شرایط، نزدیکترین چیزی بود که می‌توانستید به آن سبک نزدیک شوید.

تهاجم

با این حال، بارسلونا همچنان فشار خود را حفظ کرد و به زودی نتیجه داد. پس از اینکه مسی یک موقعیت بسیار خوب را با استانداردهای بالای خود از دست داد و رابین فن‌پرسی ضربه محکمی از زاویه بسته را دید که ویکتور والدز مهار کرد، مسی از نقش محوری خود در خط حمله به عقب رفت، ناگهان به جلو حرکت کرد و پاس زیبایی برای داوید ویا فرستاد.

ویا در موقعیت آفساید مشکوک قرار داشت، اما پرچم داور کمک بالا نرفت و مهاجم اسپانیایی توپ را از زیر بدن وویسخ شزنی عبور داد. بارسلونا پیش افتاد.

با این حال، حتی زمانی که گل مسی به دلیل آفساید مردود اعلام شد، سر ویلشر خم نشد.

با نزدیک شدن به پایان نیمه، ویلشر دوباره توپ را با اعتماد به نفس بالایی دریافت کرد. او پشت هافبک سه نفره بارسا بود و از آنها دور شد، تیمش را به سمت بالا کشاند و پاس خوبی برای رابین فن‌پرسی فرستاد که ضربه او از کنار دروازه به بیرون رفت.

ویلشر در ماه مه ۲۰۲۰ به پادکست "در قرنطینه با آرسنال" گفت: "من حتی فکر هم نمی‌کردم آنقدر خوب بازی می‌کنم. فکر می‌کردم عملکردم بد نیست. وقتی به نیمه رسیدیم، چند کار خوب در نیمه اول انجام داده بودم، اما احساس می‌کردم آنها بازی را در دست داشتند."

"آنها روشی داشتند که به شما القا کنند بدون دلیل در حال چرخیدن دور زمین هستید. آنها پاس های کوتاه زیادی در خط هافبک می‌دادند و شما نمی‌دانستید که پرس کنید یا عقب بمانید و منتظر آنها باشید."

شوت

اما کار آرسنال تمام نشده بود، از بازی خارج نشده بود. در اوایل نیمه دوم، آنها شروع به خودباوری کردند و ویلشر در قلب این پیشرفت قرار داشت.

چند دقیقه پس از شروع مجدد، او توپ را در کانال داخلی راست دریافت کرد، چرخید و دوباره به جلو هجوم برد.

یک پاسکاری دو نفره با سسک فابرگاس او را از سد سه پیراهن بارسلونا عبور داد و ویلشر از لبه محوطه جریمه ضربه‌ای زد. ضربه او ضعیف بود و به راحتی قابل مهار، اما چیزی برای ساختن یک موقعیت بهتر بود.

سلام آندری

با گذشت کمی بیش از ۲۰ دقیقه از بازی، ونگر تصمیم گرفت محتاط نباشد و الکس سانگ را تعویض کند تا آندری آرشاوین با تکنیک و خلاقیت بیشتر به میدان بیاید. این یک تصمیم جسورانه بود، اما جسارت همان چیزی بود که آرسنال به آن نیاز داشت.

آرشاوین در سمت چپ به میدان رفت و با انرژی تازه و توانایی‌های خیره‌کننده‌اش، ویلشر مثل پروانه‌ای به دور شمع، جذب حرکات او شد. دو حرکت ترکیبی زیبا به سرعت شکل گرفت.

در حرکت اول، آرشاوین در سمت راست بود و با یک پاس درجا، توپ را به هم‌تیمی نوجوانش رساند. ویلشر دوباره توپ را به آرشاوین پاس داد و او هم توپ را برای ویلشر فرستاد. ویلشر چرخید و یک پاس یک-دو دیگر با رابین فن‌پرسی انجام داد. سانتر ویلشر توسط اریک آبیدال دفع شد، اما فشار روی دروازه بارسلونا در حال افزایش بود.

سپس حرکتی مشابه، هرچند از موقعیتی عقب‌تر شروع شد، رابین فن‌پرسی را پشت سر آبیدال و جرارد پیکه فرستاد و مکسول را مجبور کرد از دفاع چپ با سرعت تمام عرض زمین را طی کند تا مانع او شود.

چرخش بازی

بالاخره بازی شروع به چرخیدن کرد. و به زودی تأثیرگذاری بیشتر آرسنال نتیجه داد. آرشاوین و گائل کلیشی در سمت چپ با هم همکاری کردند و دوباره فن‌پرسی را در موقعیت گلزنی قرار دادند. زاویه بسته بود، اما شوت موشکی او بین پای راست والدس و تیر نزدیک دروازه جای گرفت. آرسنال به تساوی رسید.

توپچی‌ها حالا در اوج بودند و با هفت دقیقه باقی مانده، پیش افتادند. نیکلاس بنتنر توپ را در دفاع به دست آورد و آن را به ویلشر پاس داد، که به اندازه کافی باهوش بود که دقیقاً بداند چه کاری لازم است. او با اولین لمس خود، توپی را برای فابرگاس فرستاد؛ پرس حریف را شکست دادند.

فابرگاس توپ را به نصری در سمت راست رساند. فن‌پرسی با سرعت به محوطه جریمه نفوذ کرد. اما نصری تصمیم گرفت به جای پاس دادن به فن‌پرسی، از او برای فریب مدافعان استفاده کند و توپ را به فضای پشت سر او برای آرشاوین فرستاد تا با یک ضربه چیپ زیبا توپ را وارد گوشه پایین دروازه کند.

چرخش بازی کامل شده بود. و آرسنال، ویلشر، قهرمان خودساخته‌اش را پیدا کرده بود.

حتی پپ گواردیولا هم تحت تأثیر قرار گرفته بود: ''ویلشر یک بازیکن برتر است. او یک شگفتی بزرگ بود. او را در ابتدای فصل نمی‌شناختم، اما او بازیکن فوق‌العاده‌ای برای آرسنال و همچنین تیم ملی است.''

با این حال، برای خود ویلشر، کمی زمان برد تا متوجه این موضوع شود. او به پادکست درون قرنطینه گفت: ''در واقع تا بعد از بازی طول کشید [تا فهمیدم چقدر خوب بازی کرده‌ام].

این پل آکرز، سرپرست وسایل تیم بود که گفت، 'تو به تازگی ژاوی و اینیستا را در جیبت گذاشته‌ای'. گفتم، 'نه، غیرممکنه' و او گفت، 'بهت قول می‌دهم'. بعد هم بهترین بازیکن زمین شدم.''

در ۱۹ سالگی، ویلشر خود را در صحنه اروپا معرفی کرد و انگلیس عاشق پسر طلایی جدیدش شد.

با این حال، آرسنال نتوانست از این انگیزه استفاده کند. یازده روز بعد، آنها در فینال جام اتحادیه به بیرمنگام باختند. دو هفته بعد از آن، شکست در نیوکمپ، آنها را دوباره از اروپا حذف کرد. تا ماه مه، آنها به رده چهارم لیگ سقوط کرده بودند.

و همانطور که همه ما می‌دانیم، دوران حرفه‌ای ویلشر آنطور که انتظار می‌رفت پیش نرفت، مصدومیت‌ها درست زمانی که در حال پیشرفت بود او را از مسیر منحرف کردند.

کمی بیش از یک دهه پس از آن نمایش، ویلشر بدون باشگاه خودش را پیدا کرد و به The Athletic اعتراف کرد: ''صادقانه بگویم، من هرگز فکر نمی‌کردم در چنین موقعیتی باشم. امروز در یک پیست دوومیدانی می‌دویدم و به سختی می‌توانستم تصور کنم که در این مرحله از دوران حرفه‌ام باشم.''

آنچه که باید نمایشی می‌بود که او را به سمت چیزهای بزرگ‌تر و بهتر سوق می‌داد، به جای آن به شاهکار او تبدیل شد. یک بازی عالی، یک خاطره عالی، اما خاطره‌ای تلخ با حسرت‌هایی که می‌توانست رقم بخورد.