داستان هایی از شکست ناپذیران - پاسکال سیگان

زمانی که کولو توره در اواسط فصل مصدوم شد، آرسن ونگر به پاسکال سیگان روی آورد.

او بین ماه‌های نوامبر و ژانویه ۱۰ بازی متوالی در لیگ انجام داد و در این مدت تنها چهار گل دریافت کردیم. مصدومیت، متاسفانه باعث شد که نتواند در ادامه فصل بازی کند، اما به اندازه کافی برای کسب مدال قهرمانی کار کرده بود.

او دو فصل دیگر را نیز در این باشگاه سپری کرد و با دو بازی کمتر از ۱۰۰ بازی برای آرسنال از این تیم جدا شد. وی بعدها در اسپانیا برای ویارئال و کارتاگنا به میدان رفت.

ما با پاسکال صحبت کردیم تا خاطرات او از فصل تاریخی شکست ناپذیران را جویا شویم.

فصل ۲۰۰۳/۰۴ دومین فصل حضور شما در آرسنال بود، اما فکر می‌کنید فصل اول چقدر برای احساس راحتی در باشگاه مهم بود؟

فصل اول در هر باشگاه جدیدی، به خصوص زمانی که در خارج از کشور باشد، بسیار مهم است. این اهمیت در باشگاهی با جاه طلبی‌های آرسنال حتی بیشتر هم می‌شود، زیرا به شما این امکان را می‌دهد که متوجه شوید در آنجا احساس خوبی دارید یا خیر. چه در زمین بازی و چه خارج از زمین، که البته شامل جا افتادن خانواده در کشور جدید هم می‌شود.

سرمربی در مورد نقشتان در تیم برای فصل ۲۰۰۳/۲۰۰۴ چه چیزی به شما گفت؟

آرسن ونگر نیازی به مشخص کردن نقش من در تیم نداشت، زیرا با نگاه کردن به ترکیب تیم، می‌دیدم که فقط دور و برم بازیکنان ملی پوش هستند. کاملا واضح بود که من قرار بود یک بازیکن مکمل در این گروه باشم.

شما در مقاطع مختلف در کنار مدافعان بزرگی مثل مارتین کیون، کولو توره و سول کمپل بازی کردید – به نظر شما هماهنگی شما با کدام یک بهتر بود؟

فرصت زیادی برای بازی کردن در کنار مارتین نداشتم، هرچند که البته با او تمرین زیادی می‌کردم. اما مهم نیست که با کدام یک از آن سه نفر بازی می‌کردم، از هر کدام چیزهای زیادی یاد گرفتم. با این حال باید اعتراف کنم که همبازی شدن با سول کمپل در دفاع میانی برای من بسیار اطمینان بخش بود، به خاطر اعتمادی که به من القا می‌کرد.

آن تیم رهبران زیادی داشت، و شما هم به خاطر رهبری‌تان در لیل شناخته شده بودید. آیا آن ویژگی رهبری را با خودتان به آرسنال آوردید؟

با تغییر جایگاهم بعد از آمدن از لیل به آرسنال، رهبری که قبلا داشتم به طور منطقی در مقایسه با بازیکنانی مانند سول، ینس لمن، دنیس برکمپ، تیری آنری و البته پاتریک ویرا کمرنگ شد.

شما بین ماه‌های نوامبر و ژانویه ۱۰ بازی متوالی در لیگ برتر انجام دادید و در آن مدت تنها چهار گل دریافت کردید. آیا آن یکی از بهترین دوران حضور شما در باشگاه بود؟

هر وقت بازی می‌کنید، به این معناست که عملکرد خوبی دارید. باشگاهی در سطح آرسنال، سه، چهار بازیکن ذخیره روی نیمکت دارد که در هر لحظه قابلیت جانشینی بازیکن فیکس را دارند، بنابراین اگر در ترکیب اصلی قرار گرفتم، یعنی آرسن ونگر به من اعتماد داشت. همه می‌دانیم که او در طول آن فصل اشتباهات زیادی مرتکب نشد، بنابراین آن دوران یکی از بهترین لحظاتی بود که تا به حال تجربه کرده‌ام.

شما چه لحظات برجسته دیگری در آن فصل داشتید؟

لحظات خوبی را تجربه کردم، البته لحظه‌ای که در مورد آن صحبت کردیم، دوره‌ای بود که در ترکیب اصلی قرار گرفتم. در کل در ۲۴ بازی آن فصل به میدان رفتم که به آن افتخار می‌کنم. همچنین اولین گلم در مقابل اورتون در مارس ۲۰۰۳ در هایبری، یا بازی‌های ابتدایی فصل ۲۰۰۵/۰۶ که در مقابل فولام دو گل به ثمر رساندم.

بعد از گل دوم، گوینده ورزشگاه هایبری با شوخی اعلام کرد که حالا سه گل برای آرسنال زده‌ام و به رکورد گلزنی یان رایت نزدیک می‌شوم! فشار زیادی روی تیری آنری گذاشتم چون او هم برای شکستن آن رکورد در همان زمان تلاش می‌کرد!

همچنین به خوبی به یاد می‌آورم که در یک پیروزی بزرگ در سن سیرو، خط حمله اینترمیلان را مهار کردم. یک روز قبل از بازی، مطبوعات بدترین بازی را برایم در آن جا پیش بینی می‌کردند. سفر من با آرسنال با باخت در فینال لیگ قهرمانان مقابل بارسلونا هم به پایان رسید، اما فراتر از همه این لحظات، لحظاتی که به صورت روزانه با این بازیکنان فوق‌العاده به اشتراک گذاشتم، به عنوان خاطرات فراموش نشدنی برایم باقی خواهد ماند.

چقدر از تمرین و رویارویی با آنری، برکمپ، پیرس و ... لذت می‌بردید؟

این لحظات به صورت روزانه فوق‌العاده بود، اما در عین حال بسیار طاقت‌فرسا هم بود. مثل زمانی که باید سرعت تیری را برای قطع پاس دنیس برکمپ جبران می‌کردم، یا اینکه هنگام استفاده از فریب شوت‌های افسانه‌ای کانو خودم را روی زمین نمی‌انداختم، و حتی تلاش برای برنده شدن در یک نبرد هوایی مقابل پاتریک ویرا. هر روز تمرین کردن با چنین بازیکنانی به طور اجتناب ناپذیری باعث پیشرفت و بهتر شدن شما می‌شود. سپس آن را در چهار سال سپری شده هر روز با آنها ضرب کنید.

روحیه تیمی و وحدت در آرسنال را نسبت به چیزی که در سایر باشگاه‌ها تجربه کرده بودید چگونه توصیف می‌کنید؟

اولین نکته این است که بدون آن طرز فکر، اتحاد یا انسجام قوی در گروه، نمی‌توانید نتایج خوبی کسب کنید. در آن فصل شکست ناپذیر، احساس قدرت داشتیم. این حس قبل از اینکه حتی وارد زمین شویم به ترس در چشمان حریفان ما ترجمه می‌شد، اما همچنین زمانی که با یک تاکتیک دفاعی که به همه ما آزادی حمله به هر شکل دلخواه را می‌داد، در زمین بودیم.

آیا در طول فصل از رکورد شکست ناپذیری خبر داشتید؟ یا فقط بعد از اینکه قهرمان لیگ شدیم در مورد آن صحبت شد؟

حتی قبل از شروع قهرمانی، آرسن ونگر فصل فوق العاده ای را برای ما پیش‌بینی کرد. از من نپرسید که چرا یا چگونه به این پیش‌بینی پاسخ دهیم. این عمدتاً مطبوعات بود که در طول فصل در مورد آن صحبت می‌کردند و هر پیروزی را شگفت انگیزتر می‌کرد.

در بازی قهرمانی مقابل تاتنهام، که در خانه حریف برگزار شد، در ترکیب تیم نبودید. آن را از کجا تماشا کردید؟

در واقع، من در آن زمان مصدوم بودم، بنابراین مجبور شدم بازی را از تلویزیون در خانه تماشا کنم. صحبت کردن در مورد لحظاتی که خودم تجربه نکرده‌ام دشوار است، اما پیروزی و کسب عنوان قهرمانی در خانه رقیب یکی از باورنکردنی‌ترین لحظاتی بود که این گروه تجربه کرد. فقط دیدن شادی در چهره بازیکنانی که مقابل هواداران ما آواز می‌خوانند، باورنکردنی است.

برای بازی پایانی فصل مقابل لستر در هایبری حضور داشتید؟ آن روز چه حال و هوایی داشت؟

به دلیل مصدومیت دیگر، آن بازی را از روی سکوها تماشا کردم. اما به طرز عجیبی، تجربه کردن این لحظه شادی در کنار هواداران، لحظه‌ای بود که اصلاً پشیمان نشدم، زیرا شور و شعف اطرافیان کاملاً قابل لمس بود.

آیا در آن زمان بزرگی این دستاورد را درک کردید؟

صادقانه بگویم، نه. در آن زمان چیز کمی متوجه شدم، و حتی الان هم به طور کامل متوجه نمی‌شم که برای آن مدت طولانی شکست نخوردن چه کار خارق العاده ای بوده است.

از اینکه بخشی از تیم شکست ناپذیر بودید، چقدر به خودتان افتخار می‌کنید؟ آیا هنوز در فرانسه در مورد آن صحبت می‌شود؟

فکر می‌کنم در آن فصل ۲۴ بازی انجام دادم، ۱۸ بازی در لیگ و ۶ بازی در سایر رقابت‌ها. بدیهی است که بسیار افتخار می‌کنم که نام من برای همیشه در بین توپچی های شکست ناپذیر باقی خواهد ماند.

هر بار که تیمی به تکرار آن نزدیک می‌شود، مانند لیورپول چند سال پیش، اما به خصوص منچستر سیتی به تازگی، مطبوعات، هر چه که باشد، دوباره در مورد رکورد ما صحبت می‌کنند. و علاوه بر آن، هر بار که این اتفاق می‌افتد، من به طور مرتب توسط مطبوعات فرانسه مورد سوال قرار می‌گیرم. این برای من افتخاری است.