داستان زندگی جو مونتمورو از زبان خودش (قسمت دوم)

در قسمت اول زندگی نامه ی مونتمورو سرمربی تیم بانوان آرسنال خواندیم که او چگونه به فوتبال علاقمند شد و تجربه ی فوتبال بازی کردن در سطوح حرفهای را پیدا کرد

و حالا ادامه ی ماجرا ....

زمانی که تصمیم گرفتم کفشهایم را آویزان کنم 28 ساله بودم ، سن کمی برای بازنشستگی یک فوتبالیست بود. هیچ ارتباطی با مصدومیت یا چنین مسائلی نداشت. فقط میخواستم زندگی جدیدی را در استرلیا آغاز کنم و میدانستم اگر میخواهم کار مربیگری را شروع کنم باید از سنین جوانی آغاز کنم. به باشگاه قدیمی خود بازگشتم ، برانسویک یوونتوس و به عنوان مربی تیم جوانان آن کار کردم.

در واقع خیلی سخت بود که به عنوان یک مربی تمام وقت کار کنم زیرا تجربه و اعتبار چندانی نداشتم و شرایط مانند حالا نبود بنابراین ماموریت من این بود که خودم یاد بگیرم و به دیگر تیمها و مربیانشان به خوبی نگاه کنم. تیم های دهه ی 90 ایتالیا همانند آث میلان و یوونتوس الهام بخش من بودند اما همچنین من در مورد فوتبال آمریکای جنوبی خیلی مطالعه و تحقیق کردم زیرا واقعا به تیم ملی آرژانتین علاقه دارم، زیرا میبینم که آنها چگونه با سیستمی که دارند آزادانه بازی میکنند.

 فکر میکنم به عنوان مربی شما باید از هر کسی کمی یاد بگیرید. سبکشان، متدشان و شخصیتشان اما همچنین فکر میکنم برای مربی این مهم است که شخصیت و ویژگی های خود را در طول راه خود حفظ کند. بله این خوب است که کپی کنید،نگاه کنید و از دیگر مربیان ایده بگیرید اما شما باید مطمئن شوید که این ایده ها با عقاید شخصی شما تداخل ندارد.

هیچگاه اولین روز رسمی مربیگری خود را فراموش نمیکنم. بازی های زیر 16 سال بود و من میخواستم که در همان جلسه ی اول دنیا را عوض کنم. میخواستم خیلی کارها انجام دهم و واقعا به آموزش و تغییر رفتارها علاقه مند شدم. بعضی اوقات مربیان این را فراموش میکنند که ما قدرت خیلی زیادی داریم که به وسیله ی آن میتوانیم روی زندگی مردم تاثیر بگذاریم. ما این را میدانیم که در سطح جوانان همه ی بازیکنان قابلیت تبدیل شدن به یک بازیکن حرفه ای را نخواهند داشت اما اگر میتوانید به آنها برخی از مهارت های زندگی را یاد دهید و در طول مسیر آنها را راهنمایی کنید ، این کار در بلند مدت برایشان سودمند خواهد بود.

من از هدایت تیم های جوانان واقعا لذت میبردم. از هدایت تیم ملبورن نایتز ( شوالیه های ملبورن) در سن 32-33 سالگی ام لذت میبردم و آنها یکی از قدرتمند ترین تیمهای لیگ ملی قدیم در آن دوره بودند. سپس زمانی که استرالیا لیگ قدیم را برای ایجاد ساختار ساختار جدید لیگ متوقف کرد به من پیشنهاد اولین تیم تاسیس شده داده شد. این یک افتخار خیلی بزرگ برای من بود اما احساس میکردم هنوز آماده ی بر عهده گرفتن این مسئولیت نیستم. من هنوز در حال آموزش بودم و نیاز داشتم چند سال بیشتر در رده ی سنی جوانان کار کنم تا دانش بیشتری کسب کنم.

اولین موقعیت شغلی من در رده ی سنی بزرگسال ، سه سال بعد در سان شاین جئورج کراس رقم خوردو آن چالش هیجان انگیزی بود. اجازه بدهید به شما بگویم ، یک باشگاه خیلی کوچک با منابع خیلی کم بود. با این وجود باشگاه پرشوری بود. وقتی که این سمت را بر عهده گرفتیم آنها در حال سقوط بودند اما میشد آنها را در هفته های پایانی لیگ نجات داد. یک تجربه ی فوق العاده برای من بود و واقعا این اعتماد به نفس را به من داد که برای بر عهده گرفتن سمت سرمربیگری در آن پایه آمادگی لازم را پیدا کرده ام.

پس از آن پیشنهادات کمی برای رده ی سنی بزرگسالان به من شد و من تصمیم گرفتم به فوتبال زنان روی بیاورم. مربیان مرد همیشه از من میپرسند چرا وارد فوتبال زنان شدی؟ اما من از دیدگاه جنسی زن و مرد به فوتبال نگاه نمیکنم. این فقط یک بازی است و بلافاصله من این کار را در راهی درست گرفتم. فهمیدم که زنان فوتبالیست  فوق العاده تشنه ی یادگیری هستند و همیشه میخواهند درگیر این مسئله باشند که چرا چنین کاری میکنند. این مسئله مرا جذب کرد زیرا من را به چالش می انداخت که مطمئن شوم هر جلسه یک جلسه ی واقعی بوده ، نه اینکه فقط یک جلسه بوده باشد . باید مطمئن میشدم که آماده شده بودم تا بازیکنان را به چالش بیندازم و اینکه در فکر آنکه هر روز تاثیر مطلوبی داشته ام غرق شوم.

ادامه دارد...