قهرمانی میلی‌متری آرسنال در فصل ۱۹۵۲/۵۳

آنفیلد 89 همواره به‌عنوان دراماتیک‌ترین پایان یک رقابت قهرمانی برای آرسنال شناخته می‌شود، اما به‌عنوان یک رقابت نزدیک و حساس، باید برای رقابت‌های فصل 1952/53 نیز احترام ویژه‌ای قائل شد.

در آن فصل، اگرچه در روز پایانی شاهد نبرد رو‌در‌رو میان مدعیان اصلی قهرمانی نبودیم، اما امتیازهای جمع‌شده به‌تنهایی تعیین‌کننده نبود تا آرسنال تنها با نشان دادن دندان‌های تیز خود، قهرمانی را از پرستون بگیرد.

نبرد نفس‌گیر در بالای جدول

در شنبهٔ پایانی فصل، تیم وایتیکر با دو امتیاز کمتر از پرستون، همچنان در کورس صدر جدول قرار داشت. با گل‌های تام فینی و چارلی وی، رقابت در بالای جدول ادامه پیدا کرد تا دو تیم با 52 امتیاز کاملاً برابر شوند و هر کدام تنها یک بازی تا پایان فصل در پیش داشته باشند. پرستون زودتر بازی خود را انجام داد و با پیروزی در دیدار دربی، با دو امتیاز اختلاف بالاتر از آرسنال قرار گرفت و در انتظار قهرمانی نشست. این نتیجه، تیم وایتیکر را محکوم به پیروزی صددرصدی در دیدار خانگی خود کرده بود.

بازی سرنوشت‌ساز مقابل برنلی

یک روز پیش از پایان فصل، آرسنال باید روز جمعه به مصاف برنلی می‌رفت؛ تیمی که در میان شش تیم نخست جدول قرار داشت و همین موضوع، کار را برای آرسنال دشوارتر می‌کرد. برنلی تنها پس از سه دقیقه از آرسنال پیش افتاد؛ جایی که کاپیتان جو مرسر توپ را به اشتباه وارد دروازهٔ خودی کرد. در آن لحظه، به نظر می‌رسید جام قهرمانی از دستان آرسنال در حال لغزیدن است. اما با گل‌های جیمی لوگی، الکس فوربز و داگ لیشمن، شرایط به‌طور کامل تغییر کرد و آرسنال دوباره به بازی بازگشت.

قهرمانی با اختلافی کمتر از یک گل

در نیمهٔ دوم و با گل 3-2 برنلی، بار دیگر اعصاب هواداران آرسنال تحت فشار شد، اما تیم میزبان بازی را کنترل کرد و در نهایت، قهرمانی برای هفتمین بار به هایبری بازگشت. آرسنال و پرستون هر دو با رکوردی کاملاً یکسان شامل 21 برد، 12 تساوی و 9 شکست، فصل را به پایان رساندند. در چنین شرایطی، تیم هجومی‌تر و صاحب نتایج بهتر، جام را بالای سر برد. تفاضل گل آرسنال 1.516 و پرستون 1.417 بود؛ اختلافی تنها 0.099 از یک گل که قهرمان لیگ را مشخص کرد.

آغاز یک طلسم طولانی

این قهرمانی اگرچه خبری خوش برای آرسنال بود، اما جنبهٔ تلخ آن این بود که به‌مدت 17 سال، آخرین قهرمانی بزرگ باشگاه باقی ماند. قهرمانی‌ای که آغازگر طلسمی طولانی برای توپچی‌ها شد؛ طلسمی که سرانجام در سال 1970 و با هدایت برتی می شکسته شد.