تونی آدامز

تونی متولد لندن است، 193 سانت قد دارد و در دفاع بازی میکرد. او با بازی در تیم جوانان آرسنال کار خود را آغاز کرد، از سال 1980 تا 1983 خود را اثبات کرد و نهایتا در 1983 به تیم بزرگسالان آرسنال رفت. او تا سال 2002 برای آرسنال بازی کرد و هرگز پیراهن تیم دیگری را برتن نکرد. او 504 بار برای قرمزهای لندن به میدان رفت و 32 بار موفق به گلزنی شد.

او بعد از بازی برای آرسنال سرگرم مربیگری برای Wycombe Wanderers ، پورثموث و نهایتا گابالا شد.
آدامز در همه رده های سنی تیم ملی انگلستان بازی کرده است.

مجسمه تونی آدامز در بیرون استادیوم آرسنال قرار گرفته است.
آدامز در سال 2009 به عنوان مهمان در بخش ورزشی BBC همکاری کرد.
تونی آلکساندر آدامز یکی از اسطوره های تکرار نشدنی آرسنال است.

تونی به معنای واقعی یک اسطوره بود و در بین 5 بازیکن برتر آرسنال نام خود را جا داده است.

14 سال کاپیتانی، 669 بازی و بردن 10 جام همراه با آرسنال از جمله سه قهرمانی لیگ در سه دهه مختلف ، پس انتخاب "آقای آرسنال" به عنوان یکی از بهترین بازیکنان تاریخ باشگاه چیز عجیبی نیست.

آدامز بر خلاف خیلی از بازیکنان فوتبال مدرن تمام دوران بازی اش را در یک باشگاه گذراند و صخره محکمی در قلب دفاع آرسنال بود. او به عنوان لیدر خط دفاعی 4 نفره معروف توپچی ها شناخنه می شد و شناخت و همکاری خوبی با زوجش در خط دفاعی یعنی استیو بولد داشت و همچنین با مدافعان کناری تیم لی دیکسون و نایجل وینتربرن هم به خوبی هماهنگ بود، اگر از نظر شخصی نگاه کنیم پیدا کردن بازیکنی با تعهد، غیرت و الهام بخشی بیشتر از تونی آدامز در تاریخ آرسنال بسیار دشوار است.

جرج گراهام او را "غول من" صدا می کرد و ونگر او را به عنوان "پرفسور خط دفاعی" توصیف می کند. هر دوی آنها درست می گویند، از نظر فنی آدامز مدافعی فوق العاده بود، زمان بندی تکل هایش، بازی خوانی و توانایی او در نبردهای هوایی او را به مدافعی قدرتمند تبدیل کرده بود، جنگجویی او را نیز به این توانایی ها اضافه کنید، انعطاف بدنی و ذهنی اش ، اشتیاقش برای بردن و البته قدرت رهبری اش، و با توجه به همه اینها نام بردن آدامز به عنوان یکی از اسطوره های تاریخ باشگاه کار آسانی است.

خاص بودن او از زمان پیوستنش به آرسنال به عنوان یک کارآموز در 1980 مشخص بود، سه سال بعد او تنها چهار هفته بعد از تولد 17 سالگی اش اولین بازی خود برای آرسنال را مقابل ساندرلند انجام داد که البته شروع خوبی نبود و به خاطر شکست 2-1 خانگی از آدامز انتقاداتی صورت گرفت ولی او به زودی توانست در مراحل بالاتر قدم بگذارد.

هشت ماه پس از قهرمانی در جام لیتل وود در سال 1987 آدامز در سن 21 سالگی به عنوان جوانترین کاپیتان تاریخ باشگاه آرسنال انتخاب شد، او این عنوان را تا زمان بازنشستگی اش حفظ کرد ولی در سالهای اول کاپیتانی آدامز طعنه های زیادی را تحمل کرد، دیلی میرر روز بعد از گلزنی او در تساوی 1-1 با یونایتد در عکسی او را با گوش های خر به تصویر کشید، هواداران تیمهای حریف هم خیلی زود این قضیه را همه گیر کردند.

پاسخ آدامز به آنها ساده بود، او فقط به مدالهایی که کسب می کرد اشاره می کرد، هشت هفته پس از اتفاقات اولدترافورد او تیمش را در آن شب معروف آنفیلد رهبری کرد، دو سال بعد باز هم جام قهرمانی لیگ را بالای سر برد و به دنبال آن در سال 1993 دو جام حذفی و اتحادیه را با آرسنال برنده شد، همچنان او مورد تمسخر قرار می گرفت، او در دسامبر 1990 یک دوره را در زندان سپری کرد اما آدامز سعی می کرد تا جایی که می تواند خودش را کنترل کند.

او در زمان حضورش در آرسنال 48 گل به ثمر رساند که چند تای آنها بسیار مهم بودند، ضربه سرش در سال 1993 در ورزشگاه ومبلی مقابل تاتنهام برای همیشه در خاطر توپچی ها خواهد ماند، همچنین گل او در یک سال بعد به تورینو در یک چهارم نهایی جام برندگان اروپا، آدامز در آن رقابتهای اروپایی دوران اوج خودش را سپری کرد، با حضور دیوید سیمن در دورازه و استیو بولد در کنار او آدامز و آرسنال بارها دروازه خود را بسته نگه داشتند و در ماه می 1994 تونی آدامز اولین جام اروپایی خودش را پس از بردن پارما بالای سر برد.

آدامز تا سال 1996 کاپیتان تیم ملی انگلبیس هم بود، او که به الکل اعتیاد داشت در زندگی فوتبالی و غیر فوتبالی خود تغییرات زیادی کرد، در خارج از فوتبال او با نگرشی عالی سربلند شد و در حوزه فوتبالی هم آمدن ونگر به او کمک زیادی کرد، تاکید او روی رژیم غذایی بازیکنان و آماده سازی آنها به آدامز کمک کرد تا عادتهای بدش را ترک کند و فلسفه فوتبالی ونگر هم به او اجازه داد تا او بیشتر در بازی تیمی درگیر شود.

جرج گراهام بیشتر به بازی مستقیم علاقه داشت ولی ونگر آدامز را تشویق کرد تا بازی خود را توسعه دهد، او درخشید و در بحث مالکیت توپ پیشرفت زیادی کرد، پایه ریزی حملات از خط دفاعی و همچنین پیشروی در مواقعی که امکان داشت به بازی او اضافه شد، نمود این تغییرات را می شود در آخرین بازی فصل 1997/98 مشاهده کرد که تونی آدامز با پاس استیو بولد در موقعیت تک به تک با دروازه بان قرار گرفت و موفق به گلزنی شد، خوشحالی پس از گل وی به عنوان یکی از زیباترین لحظات تاریخ پر حادثه آرسنال به شمار می رود - به تازگی هم مجسمه آن در محوطه ورزشگاه امارات قرار گرفته است - آرسنال در آن سال هم لیگ و هم جام حذفی را فتح کرد.

علیرغم اینکه او در سنین 30 سالگی با مصدومیتهای زیادی دست و پنجه نرم کرد ولی مثل خیلی از برترین بازیکنان آرسنال کار خود را در اوج به پایان رساند، او یک دوگانه دیگر را در سال 2002 با آرسنال فتح کرد ، جایی که آرسنالی ها در ورزشگاه اولدترافورد قهرمانی خود را مسجل کردند، شاید آدامز در آن فصل بازیهای زیادی انجام نداد ولی این پایان درخشان پاداشی بود برای تغییر زندگی اش در شش سال قبل.

او به عنوان سومین بازیکن برتر تاریخ آرسنال شناخته شد چون وقتی به کاپیتان های آرسنال فکر می کنید حتماً به تونی آدامز می اندیشید.