پیاده نظام هایلند

باشگاه فوتبال هنگ اول پیاده‌نظام سبک های‌لند (1st Battalion Highland Light Infantry F.C.) که معمولاً با نام‌های 1st Highland Light Infantry یا 1st H.L.I. شناخته می‌شد، تیمی وابسته به هنگ پیاده‌نظام هم‌نام خود بود. این باشگاه اندکی پس از تأسیس گردان در سال ۱۸۸۱ فعالیت خود را آغاز کرد و در سال ۱۸۸۵، زمانی که در بلفاست مستقر بود، ورود به جام حذفی ایرلند را بررسی کرد. در نخستین سال‌های فعالیت، تیم با نام ۷۱ام های‌لندرز (71st Highlanders) شناخته می‌شد، زیرا گردان اول از هنگ ۷۱ام شکل گرفته بود.

دوران اولیه و افتخارات داخلی

در سال ۱۸۹۱، باشگاه به فینال جام خیریه چاتم و راچستر رسید. پیش از فصل ۹۲–۱۸۹۱، تیم به عضویت اتحادیه فوتبال انگلستان (FA) درآمد و در مراحل مقدماتی جام حذفی شرکت کرد. بین سال‌های ۱۸۹۲ تا ۱۸۹۵ سه بار تا دور سوم مقدماتی پیش رفت؛ مرحله‌ای که تنها ۴۰ تیم باقی می‌ماندند.

بزرگ‌ترین پیروزی آن‌ها در همین دوره رقم خورد؛ در فصل ۹۲–۱۸۹۱، تیم موفق شد پس از بازگشت از شکست ۲–۰ مقابل میلوال اتلتیک، بازی را در وقت‌های اضافه با نتیجه ۴–۳ ببرد؛ هر چهار گل تیم توسط بازیکنی به نام کاونتری به ثمر رسید. فدراسیون فوتبال اعتراض میلوال به اخراج بازیکن این تیم به دلیل پوشیدن کفش غیرمجاز را رد کرد.

قهرمانی تاریخی در جام کنت

بزرگ‌ترین افتخار باشگاه در همان فصل رقم خورد؛ آن‌ها در جام سینیور کنت به قهرمانی رسیدند و در فینال، تیم گریوزند را با نتیجه خیره‌کننده ۱۱–۰ شکست دادند. وینگر چپ تیم، کالدول، پنج گل از این دیدار را به ثمر رساند. تیم دوم باشگاه نیز همان فصل در جام جونیور پیروز شد؛ رکوردی که پیش از آن فقط توسط رویال آرسنال ثبت شده بود. در نوامبر ۱۸۹۲، های‌لندرها در دیداری دوستانه در الدرشات موفق شدند تیم مطرح اسکاتلندی سنت برناردز را شکست دهند.

حضور در جام‌های نظامی و بین‌المللی

باشگاه در فصل‌های ۹۵–۱۸۹۴ و ۰۰–۱۸۹۹ در جام آماتور FA شرکت کرد، اما هرگز بازی رسمی در این رقابت انجام نداد و دو بار پس از صعود بدون بازی (واك‌اُور) از مسابقات کنار رفت؛ بار دوم به‌دلیل اعزام گردان به آفریقای جنوبی.

در سال‌های ۹۵–۱۸۹۳ و ۹۵–۱۸۹۴ تیم به نیمه‌نهایی جام اتحادیه فوتبال ارتش رسید و در همان سال نخستین دوره جام اتحادیه منطقه‌ای الدرشات را فتح کرد. پس از اعزام هنگ به مالت در سال ۱۸۹۶، تیم سه بار جام فرماندار، جام باشگاه سربازان و جام جزیره را تا سال ۱۹۰۰ فتح کرد.

دوران پایانی فعالیت

گردان تا پایان جنگ جهانی اول عمدتاً در خارج از کشور خدمت می‌کرد و تنها یک‌بار دیگر در فوتبال حرفه‌ای ظاهر شد — در فصل ۵۰–۱۹۴۹ در لیگ فوتبال های‌لند شرکت کرد، اما در پایان فصل با تنها سه برد از ۳۰ بازی، در انتهای جدول قرار گرفت. فصل بعد، هنگ به کولچستر منتقل شد و از آن پس تنها در رقابت‌های نظامی شرکت می‌کرد تا در سال ۱۹۵۹ با ادغام با هنگ رویال اسکاتس فوزیلیرز، رویال های‌لند فوزیلیرز را تشکیل داد.

رنگ‌ها و لباس

پیراهن تیم به‌صورت نیمه‌ای طراحی شده بود، احتمالاً در رنگ‌های قرمز و سبز (رنگ‌های رسمی هنگ)، همراه با شورت سفید.

ورزشگاه و محل بازی

ورزشگاه باشگاه بسته به محل استقرار گردان متفاوت بود. در فصل‌های ۹۲–۱۸۹۰ و ۹۲–۱۸۹۱ تیم در پادگان شفت در دوور مستقر بود و به دلیل نبود امکانات مناسب در پادگان، از زمین‌های محلی مانند زمین کریکت دوور و کربل میدوز برای مسابقات استفاده می‌کرد.

پیش از فصل ۹۳–۱۸۹۲، گردان به استنهوپ لاینز الدرشات منتقل شد و در سال ۱۸۹۵، در حالی که انتظار می‌رفت به کولچستر برود، به مالت اعزام شد و از شرکت در فوتبال انگلستان بازماند. آخرین فصل حضور در فوتبال حرفه‌ای، در فصل ۵۰–۱۹۴۹ بود که تیم در فورت جرج نزدیک اینورنس بازی می‌کرد.

افراد شاخص

دبیر باشگاه در دهه ۱۸۹۰ کاپیتان هنری انسون، سومین پسر توماس انسون، دومین ارل لیچفیلد بود.