مصاحبه مفصل رایت، کمپبل و گالاس با ونگر

 

رایت: وقتی از من در مورد تاثیری که او در باشگاه داشت می‎پرسید، او همه چیز را تغییر داد، هر چیزی که مردم حالا به عنوان باشگاه فوتبال آرسنال می‎بینند.

 

کمپبل: من فکر می‎کنم او رو به جلو نگاه می‎کند و طلایه‎دار پیشرفت بود.

 

گالاس: همه به او می‎گویند Gaffer (معادل Boss در بریتانیایی)، چون او رئیس است.

 

 

رایت: طی این مدت هرگز به این فکر کردی که ممکن است کار در فلان مقطع تمام ‎شود؟

 

ونگر: نه چون مربیگری دقیقا مثل فوتبال بازی کردن می‎ماند - شما به بازی بعدی، بازی بعدی و بازی بعدی فکر می‎کنید و وقتی به عقب نگاه می‎کنید می‎بینید که فصل تمام شد و شما 15 سال را پشت سر گذاشتید و نمی‎دانید چطور - ولی زمان می‎گذرد چون مزیت بزرگی که در شغل ما وجود دارد این است که شما همیشه به آینده نگاه می‎کنید و نه به گذشته. تیری (آنری) یک بار از من در مورد آمارهایم در آرسنال پرسید و من نمی‎دانستم چون هنوز دارم به کارم ادامه می‎دهم.

 

رایت: پس این طرز تفکری است که داری.

 

ونگر: بله. 

 

رایت: یکی از چیزهایی که مردم همیشه از من در موردش می‎پرسند و من در موردش حرف می‎زنم – وقتی به اینجا آمده بودی – میدانی که زمان بین دو نیمه 15 دقیقه است – وقتی به رختکن میامدی برای 10 دقیقه چیزی نمی‎گفتی. قاعدتا موضوع مهمی بود که همیشه این کار را می‎کردی ولی برای من عجیب بود.

 

ونگر: بله، در بیشتر موارد همین کار را می‎کنم.

 

رایت: چرا؟

 

ونگر: چون در بیشتر موارد وقتی به رختکن می‎آیید احساساتی و تهییج شده هستید – ممکن است آشفته باشید، عصبانی باشید و به همین خاطر باید ابتدا آرام بگیرید در غیر این صورت ممکن است آسیب زیادی بزنید. نباید زیاد حرف بزنید. وقتی زیاد حرف بزنید کسی واقعا متوجه نمی‎شود که چه می‏‎گویید. دو یا سه مورد را می‎گویید و تمام. هرگز به اینکه برای 15 دقیقه بین دو نیمه صحبت کنم اعتقادی نداشتم. باور دارم بازیکنان گاهی باید آرام بگیرند و با یکدیگر صحبت کنند. این بهترین کار است. مهم نیست مربی چه بگوید، بازیکنان بهتر از هر کسی می‎دانند که داخل زمین چه می‎گذرد.

 

کمپبل: این نگرش را از فرانسه داری یا از ژاپن؟

 

ونگر: کمی هر دو. این شخصیت من است. یاد گرفته‎ام که آرام باشم، احترام بگذارم. اساسا آدمی احساساستی هستم و اگر آرامشم را از دست بدهم کاملا دیوانه می‎شوم.

 

رایت: من هرگز ندیدم دیوانه‎وار عصبانی بشوی.

 

گالاس: فکر می‎کنم سال 2009 بود که این اتفاق افتاد. با لیورپول بازی داشتیم – در آنفیلد. او سر همه ما فریاد کشید. ما 1-0 عقب بودیم. پس از صحبت‎های او به زمین رفتیم و بازی را بردیم. همه از فریادهای او شوکه شده بودند ولی جواب داد.

 

ونگر: همیشه سعی می‎کنم خودم را کنترل کنم چون به هر حال این کار من است. نمی‎خواهم نصیحت کنم ولی همه شما می‎توانید مربی شوید ولی همگی شخصیت خودتان را خواهید داشت و همه چیز به همین بستگی دارد. بیایید اشتباه نکنیم، این بازی به بازیکنان تعلق دارد – به همین سادگی. من باور دارم و قویا متقاعد شده‎ام که بازی متعلق به بازیکنان درون زمین است چون این بازی بزرگ است. شما 11 مقابل 11 بازی می‎کنید و قرار گرفتن در شرایط مختلف کاملا امکان‎پذیر است. هیچ موقعیتی شبیه موقعیت قبلی نیست، بنابراین بازیکنان همیشه باید انتخاب کنند، شرایط را درک کنند و تصمیم نهایی را بگیرند. هیچ مربی‎ای در جهان نمی‎تواند به بازیکن بگوید که دقیقا چه اتفاقاتی در بازی خواهد افتاد. در نهایت این بازیکن است که باید در زمین تصمیم بگیرد. شما فقط باید آنها را در موقعیتی قرار بدهید که تصمیم درستی بگیرند. همین فاکتور تصمیم گیری است که بازیکنان را به دو دسته عالی و کمتر عالی تقسیم می‎کند.

 

رایت: واضح است که همه چیز پیشرفت کرده – آیا بازیکنان هنوز آنقدر قوی هستند که چیزهایی که بازی امروز می‎طلبد را اجرا کنند؟

 

ونگر: حالا همه چیز پیچیده‎تر شده است. فکر می‎کنم یکی از چیزهایی که زیاد تغییر کرده، بحث آماده سازی است که خیلی پیچیده‎تر شده. تغذیه، آنالیز تمرینات، برنامه‎های وزنه زدن - ولی در آخر و روز بازی همه چیز به شخصیت شما ربط پیدا می‎کند. اینکه چقدر می‎خواهید موفق شوید، اینکه زیر فشار چقدر می‎توانید آرام بمانید. وقتی توپ وارد محوطه جریمه می‎شود، همه چیز مثل همان دهه 90 است. البته مسلم است که تغییرات اتفاق افتاده‎اند – وقتی من به اینجا آمدم 2 یا 3 نفر کادر را تشکیل می‎دادند و حالا 20 نفر. امروزه مربیان تیمی که کنار تیم حاضر هستند را هم مدیریت می‎کنند.

 

رایت: این تعداد زیاد نیست؟

 

ونگر: باید این را تحت کنترل بگیرید. آسان نیست – هر چه نفرات بیشتری داشته باشید، نظرات بیشتری هم دارید. فکر می‎کنم امروزه مربیان اطلاعات زیادی را دریافت می‎کنند و مربی باید دو یا سه بخش مهمی که به او در گرفتن تصمیمات کمک می‎کنند را استفاده کند چون اطلاعات زیاد هم ممکن است شما را به اشتباه بیاندازد و البته در نهایت شما باید به چیزی که می‎بنید اعتماد کنید.

 

کمپبل: آیا در آینده این اعتماد کردن به چیزی که می‎بینیم تغییر خواهد کرد؟

 

ونگر: بله سول، ممکن است. ممکن است طی 20 سال آینده کسی که مربی یک تیم است یک متخصص فوتبال نباشد چون کامپیوتر به او خواهد گفت که کدام بازیکن را انتخاب کند. بازیکنی که بهترین تست خون و بهترین تست آمادگی جسمانی را ثبت کند توسط کامپیوتر انتخاب می‎شود و مربی ممکن است یک آدم معمولی باشد البته با یک مغز فعال.

 

رایت: بیا بحث را به سمت ورزشگاه امیریتس ببریم. آیا از اینکه همه چیز روی دوش تو گذاشته شد راضی بودی؟ باید تیمی را پس از ساخت استادیوم درست می‎کردی و به لیگ قهرمانان صعود می‎کردی - که حالا به طور منظم در این بازی‎ها بوده‎ایم – تو یک مربی موفق بودی ولی باید خیلی از چیزها را فدای ساخت استادیوم جدید می‎کردی. آیا ارزشش را داشت؟

 

ونگر: فکر می‌کنم سوال خیلی خوبی بود چون در نهایت روزی با این سوال رو به رو خواهم شد. مسلما بردن لیگ برتر با هیچ چیزی قابل جایگزینی نیست ولی در این میان وفاداری وجود داشت که فکر می‎کنم خیلی مهم است. یکی از اعتبار‎هایی که به خودم می‎دهم این است که به خیلی از باشگاه‎ها نه گفتم تا این پروژه را انجام بدهیم تا با این شرایط دوام بیاوریم چون مخارج زیادی داشتیم. در نهایت نمی‌دانم آیا پروژه موفقیت آمیز بود یا نه ولی از اینکه این کار را انجام دادیم خوشحالم چون حالا باشگاه در مسیر متفاوتی است و امیدوارم در بالاترین سطح لیگ برتر ادامه دهیم. آسان نبود. شاید این شخصیت من باشد چون ارزش‎هایی که در این بازی دوست دارم را درون این باشگاه پیدا کردم و این برای من خیلی مهم بود. از طرفی، باشگاه وقتی من کسی نبودم شانس مربیگری در اینجا را به من داد و فکر می‎کنم وفاداری در فوتبال هنوز هم وجود دارد. باشگاه هم همیشه پای من ایستاد، حتی در برهه‎های بد.

 

رایت: در مورد هواداران چه احساسی داری؟ آیا آنها این را درک می‎کنند؟ البته کاری که کردی و چیزهایی که در این راه فدا کردی را تحسین می‎کنیم.

 

ونگر: احساس می‎کنم همیشه بخشی از مردم با شما موافق نیستند که البته قابل درک است. من در این شغل هستم، شغلی که در معرض قضاوت مردم است و باید بپذیرید که همه طرف شما نیستند ولی شما نهایت تلاش‎تان را می‎کنید و به چیزی که فکر می‎کنید درست است ادامه می‎دهید. وقتی تصمیمی می‎گیرم به این فکر می‎کنم که این تصمیم به نفع باشگاه باشد چون بعدا باید از آن دفاع کنید و با آن زندگی کنید. این تمام کاری است که می‏توانید انجام دهید.

 

رایت: و میراث خودت. اگر همه چیز فردا تمام شود، در مورد میراث خودت چطور فکر می‎کنی؟

 

ونگر: سعی می‎کنم در کارم صادق، متعهد و وفادار باشم و از حرفه‎ام در اینجا لذت ببرم. من مایه شرمندگی این باشگاه نبودم و باشگاه را (اگر فردا همه چیز تمام شود) در موقعیتی ترک می‎کنم که می‎تواند به راهش ادامه دهد. نمی‎دانم آرسنال امروز در سراسر جهان چقدر هوادار دارد ولی این باشگاه مورد احترام است و مردم آن را دوست دارند و امیدوارم در آینده بزرگ‎تر از حالا هم بشود. این چیزی است که دوست دارم ببینم و امیدوارم این را از بهشت ببینم.

 

 

منبع: Arsenal Player