بررسی لیگهای بزرگ دنیا

تیمهای لیگ برتر انگلستان در این فصل لیگ قهرمانان درخشش سالهای گذشته را نداشتند ولی همچنان نمی توان محبوبیت این لیگ در دنیا را زیر سوال برد. تیمهای لیگ 1 فرانسه و سری آ ایتالیا در این فصل لیگ قهرمانان نمایش های خوبی داشتند و به نظر می رسد که این دو کشور اخیراً به بازسازی ریشه ای فوتبال خود پرداخته اند.

اما نقاط قوت و جذابیت های پنج لیگ برتر دنیا چیست؟ آیا با توجه به نقل و انتقالات زیاد بازیکنان بین کشورهای مختلف و همچنین گسترش پوشش تلویزیونی فوتبال های خارجی، هنوز هم هر لیگ خصوصیات مخصوص به خودش را داراست؟

فرصتی دست داد تا با آرسن ونگر در مورد سبک های بازی و خصوصیات منحصر به فرد پنج لیگ برتر دنیا صحبت کنیم.

اسپانیا - لالیگا

در سالهای اخیر تحت سلطه بارسلونا و رئال مادرید بوده است، در چهار فصل اخیر دو مکان نخست جدول توسط " دو بزرگ " پر شده است و در طول 83 سال گذشته 53 سال عنوان قهرمانی لیگ بین آن ها تقسیم شده است. به بازی بسیار فنی مشهور است، در واقع لیگ اسپانیا کم ترین درصد پاس صحیح را در میان 5 لیگ برتر دارد ( 77.5 درصد ) اما این سبکی است که روی سانتر کردن متمرکز نشده است، همچنین لالیگا دارای کم ترین ارسال موفق در هر بازی است ( 5.76 ).

اما لیگی موفق و محبوب است، برای سومین سال متوالی دو تیم لالیگایی در مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان حضور داشتند و از زمانی که این رقابت ها در فصل 93-1992 شروع شده تا کنون 13 تیم مختلف از این لیگ در آن حضور داشته اند که بیش از هر کشور دیگری است.


زمانی که به لیگ اسپانیا فکر می کنید برداشت کلی شما چیست؟
اسپانیا تحت سلطه دو باشگاه بزرگ است و زمانی که به لالیگا اشاره می کنید این اولین چیزی است که به خاطر می آورید. همیشه چنین نبود؛ زیرا تیم هایی مانند والنسیا نیز هر سال برای قهرمانی مبارزه می کردند, معتقدم زمانی که آن ها شروع به فروش حق پخش تلویزیونی به صورت جداگانه کردند نیروهای اقتصادی تا حد زیادی تغییر کرد، این کمی باعث نابودی سود لیگ شد؛ زیرا بارسلونا و رئال مادرید در حال حاضر بسیار بالاتر از هرکس دیگری هستند.

حتی تیم هایی مانند مالاگا که سعی کردند با استفاده از سرمایه گذاری خارجی به آن ها برسند دوباره تسلیم شده اند، این اساساً مسابقه ای دو نفره است که حتی پیش از آغاز فصل شروع می شود، در شروع فصل فقط یک سوال دارید: کدام یک قهرمان لیگ می شود، رئال مادرید یا بارسلونا؟ باور ندارم که وضعیت بسیار خوبی است. این را برای سالهای زیادی در اسکاتلند داشتیم و طی یک سال حداقل چهار بازی مقابل هم انجام می دادند، در اسپانیا آن ها دو بار مقابل هم بازی می کنند و اساساً قهرمانی توسط آن دو بازی معین می شود.


تسلط این دو تیم تاثیری روی سبک کلی لیگ دارد؟ سایر باشگاه ها باید نگرششان را تغییر دهند؟
خب من هنوز هم معتقدم و این را جذاب می دانم که با وجود نقل و انتقالات بین المللی - تکاپو میان کشورهای بازیکنان و مربیان - تمایل به حفظ فرهنگ کشور خود در همه جا بسیار قدرتمند است. اگر از شما بپرسم که جنس و نوع فوتبال اسپانیا چیست اولین چیزی که می گویید چیست؟ خواهید گفت تکنیک. تاکید بر توانایی های فنی در سراسر کشور وجود دارد.

البته رئال مادرید و بارسلونا در این سطح قوی تر از بقیه هستند اما هر تیم اسپانیایی که مقابلتان بازی می کند سطح فنی خوبی خواهد داشت، برای غلبه بر یک تیم اسپانیایی باید سطح فنی خوبی داشته باشد. این جنس فوتبال اسپانیاست و با وجود اینکه افرادی از کشورهای مختلف می آیند و می روند این مساله حفظ می شود.


موفقیت تیم ملی اسپانیا در طول 10 سال اخیر تاثیری پیوسته روی آنچه که در لیگ داخلی آن ها می بینیم داشته است؟
قطعاً، این روی اعتماد به نفس، غرور و اطمینان آن ها این تاثیر را دارد که با توجه به آموزش بازیکنان، در فدراسیون همه چیز را در مسیری درست پیش می برند. مردم همیشه می خواهند از بهترین نمونه برداری کنند اما برتری ای که بهترین ها دارند این است که انجامش به آن آسانی که به نظر می رسد نیست. برتری دیگر این است که آن ها اعتماد به نفس و باوری اضافه دارند که برای هر تیم ورزشی حیاتی است.

آلمان - بوندسلیگا

بایرن همچنان پرچمدار بوندسلیگا است - آنها بیست و دومین قهرمانیشان را نیز بدست آوردند (17 قهرمانی بیشتر از تعقیب کننده شان) - اکنون و طی چهار سال اخیر در سومین فینال لیگ قهرمانان حضور دارند و با دورتموند رو به رو خواهند شد که فصل گذشته فاتح بوندسلیگا شد.

لیگی مهیج - بوندسلیگا بین پنج لیگ برتر اروپایی بالاترین میانگین گل در هر بازی را دارد (2.86) و بیشترین دقت در شوتزنی (46.3%). این لیگ همچنین دارای بالاترین میانگین سانترهای صحیح در حین بازی است (7.11 سانتر صحیح در هر بازی). از طرفی دیگر این لیگ میانگین بیشترین تعداد خطا در هر بازی را نیز شاهد است (31.7 خطا در هر بازی) و همچنین دارای بیشترین تعداد پاس بلند (14.2%).

نکته قابل توجه اینکه بوندسلیگا میانگین پائین ترین سن را در ترکیب ابتدایی تیمها دارد، 26 سال و 5 روز. همچنین 10 تیم متفاوت آلمانی در لیگ قهرمانان حضور پیدا کرده اند.

اگر نخستین چیزی که در مورد فوتبال اسپانیا به ذهن شما می آید تکنیک است، زمانی که در مورد بوندسلیگا صحبت میشود چه چیزی به ذهن میرسد؟
شخصا زمانی که در مورد لیگ آلمان فکر میکنم در مورد تحرک، دویدن و راندمان است. همچنین روح تیمی. زمانی که مقابل تیمی آلمانی قرار میگیرید آنها همیشه سعی میکنند به سختی تلاش کنند، به خوبی بدوند و همیشه سعی میکنند در یک/سوم نهایی بهینه و کارآمد کار کنند. این مشخصه فوتبال آلمانی است و یک ورزش تیمی واقعی در آلمان.

آنها همنچنین تاریخچه بزرگی از موفقیت دارند. باشگاه های آنها به خوبی اداره میشود و مدل شان را به خوبی مدیریت میکنند. به همین خاطر است که آنها همیشه کارایی بالایی دارند و همیشه سالم هستند زیرا در آلمان پنج میلیون نفر فوتبال بازی میکنند، این بدین معنی است که تعداد زیادی بازیکن جوان وجود دارد و در حال حاضر میبینیم که مجددا در حال ساخت بازیکنان زیادی هستند. بنابراین در آلمان راندمان مطرح است، نگرش مثبت نیز همچنین - آنها همیشه سعی میکنند فوتبال بازی کنند. آنها این افتخار را دارند که در هر برهه زمانی از گذشته تا حال اینگونه بازی کنند. هرگز در بازی پنهان نمیشوند یا فقط دفاع کنند. فرهنگ آنها این است که نگرشی مثبت و بازیی مبتنی بر پاس های هوشمندانه داشته باشند.

شخصیتی که دارند تا چه اندازه در جوی که هوادارانشان در استادیوم ها درست میکنند نقش دارد؟
این موضوع در موفقیت و فرهنگشان نقش مهمی را ایفا میکند. باشگاه ها واقعا به هوادارانشان اهمیت میدهند و از گذشته تا امروز هواداران از سنین پائین پشت تیمشان هستند. در این مورد کمی شبیه انگلستان. آنها همچنین بسیار پر سر و صدا هستند. چیزی دیگری که در مورد بوندسلیگا دوست دارم این است که آنها شنبه ها عصر را روز بوندسلیگا جا انداختند. هنوز بیشتر بازیها در این روز برگزار میشود، آنها این کار را تشریفاتی نیز نکرده اند - هر شنبه عصر همه به بوندسلیگا میروند. این یک جشن در آلمان است و تاریخ بدون اینکه مشکل چندانی داشته باشد با این موضوع پیش آمده.


ایتالیا سری آ

لیگی که در سال های دهه 90 میلادی محل بازی کردن ستارگان سراسر دنیا بود اکنون در سالهای اخیر میزبان مجادلات فوتبال شده است. رسوایی کالچوپولی در سال 2006 منجر به سقوط یوونتوس به سری بی شد هر چند به نظر می رسد آنها اکنون مشغول بازیابی اعتبار از دست رفته خود هستند. امروز این لیگ بین پنج لیگ برتر اروپا بیشترین دقت پاس را دارد (81.1%) اما در زمینه دقت شوت ها ضعیف ترین آمار را دارند(43.4%).

بر خلاف انتظارات این لیگ دارای بیشترین میانگین سنی برای تیم های شروع کننده بازی ها نیست و در حقیقت با میانگین سنی 26 سال و 78 روز آنها دومین لیگ جوان هستند. تا کنون 9 تیم مختلف این لیگ در لیگ قهرمانان اروپا بازی کرده اند از جمله قهرمان سال 2010 یعنی اینتر میلان. یوونتوس نیز اخیرا بیست و نهمین قهرمانی خود در لیگ را بدست آورد تا رکورد خود را بهبود بخشد.

آیا منصفانه است بگوییم سری آ بخشی از درخشش خود در دهه 90 را از دست داده است؟
بله، در آن سالها ایتالیا برای بازیکنان خارجی جذاب ترین کشور بود. هر کسی می خواست در ایتالیا بازی کند تا به عنوان بازیکنی سطح بالا شناخته شود. لازم است یادآوری کنم مارادونا در ناپولی و گولیت و فان باستن در میلان بازی کرده اند، در هر تیمی شما بازیکنان سطح بالایی داشتید. تیم ها اجازه استفاده از 3 بازیکن خارجی را داشتند و همه آنها در باشگاه های بزرگ ایتالیایی حضور داشتند.

سری آ به یک دلیل رقابت فوق العاده ای برای قهرمانی داشت که آن وجود 16 تیم و سقوط 4 تیم به دسته پایین تر بود. یعنی رتبه های 13، 14، 15، و 16 همه سقوط می کردند. بالا تر از آن، 7 یا 8 تیم در یوفا کاپ حضور پیدا می کردند بنابراین یک تیم می توانست همزمان که برای عدم سقوط بجنگد برای حضور در اروپا هم تلاش کند. و این یعنی هر بازی یک درام تمام عیار بود و این بسیار شور انگیز بود.

اگر در دو بازی پیاپی می باختید برای سقوط نکردن تلاش می کردید و اگر دو بازی متوالی را می بردید برای رفتن به اروپا بازی می کردید. و به خاطر همین شرایط رقابتی در آن زمان بهترین لیگ بود. آنها با 20 تیمی کردن لیگ و فروش حق پخش تلویزیونی جداگانه آن را خراب کردند. این، رقابت را ناهموار کرد و سومین چیزی که به آنها ضربه زد رسوایی های پی در پی بود. فساد و دوپینگ، این دو با هم ترکیب شدند تا اعتبار ورزش آنها را نابود کنند.

فکر می کنید این رسوایی ها تعریفی از فوتبال ایتالیا است؟
بله این مسئله هنوز هم به آنها صدمه می زند. آسیب نه فقط در سطح داخلی بلکه در سطح ملی هم قابل ملاحظه است. اکنون تمایل اندکی دارید تا از لیگ ایتالیا کپی برداری کنید زیرا در ذهن مردم شک و سوظن وجود دارد. اما فکر می کنم آنها اکنون این مسئله را پاک کرده اند و شخصا شکی نسبت به آنها ندارم اما برای مدتی طولانی شرایط انها کاملا پاک و سالم نبود.

در حال حاضر سبک فوتبال داخل این کشور را چگونه توصیف می کنید؟
می خواهم بگویم بر پایه دفاع هوشمندانه و کارایی شگفت انگیز در استفاده از فرصت های گل است. این تاریخ فوتبال ایتالیا است: کیفیت بالا در دفاع تیم های نه چندان خلاق اما کارآمد و این همیشه نشانه اصلی فوتبال آنها بوده است. خوب دفاع کردن و بهترین استفاده از ضد حملات برای تمام کردن کار حریف. اساسا این فرهنگ فوتبال ایتالیا است.

انگلستان - لیگ برتر

این لیگ شاید محبوب ترین لیگ دنیا باشد، آخرین حق پخش تلویزیونی این رقابت ها به مبلغ 3 بیلیون پوند فروخته شد که این یک رکورد محسوب می شود، در حالی که حق پخش عمومی نیز در مراحل تجدید نظر است. تیمهای بزرگ از نظر فوتبالی نیز موفق بوده اند، تنها در دو فینال از نه فینال اخیر لیگ قهرمانان تیمهای انگلیسی حضور نداشته اند.

هیچ شکی نیست که حالا لیگ برتر شناخته شده تر از زمان ورود ونگر در سال 1996 است. دیگر خبری از بازی هوایی سنتی انگلیسی ها نیست و این فصل لیگ برتر کمترین درصد پاسهای بلند بین پنج لیگ بزرگ دنیا را داشت (12.06 %). همچنین کمترین میزان خطا در هر بازی نیز با اختلاف فاحشی در اختیار این لیگ است. از زمان شروع لیگ قهرمانان اروپا در سال 1992 نه تیم مختلف انگلیسی به این رقابتها راه پیدا کرده اند و از فصل 1995/96 این فصل اولین فصلی بود که هیچ تیم انگلیسی در مرحله یک چهارم پایانی حاضر نبود.

به نظر شما لیگ برتر از بیرون چگونه به نظر می رسد؟ نشانه های اصلی آن چیست؟
رقابت فشرده، تعهد و سرعت. جذابیت لیگ برتر انگلستان به خاطر کیفیت شگفت انگیز بازیهایش است. اما به نظرم در کنار این موفقیت لیگ به عوامل دیگری نیز بستگی دارد. اولین چیز این است که هواداران به هر ضربه ای که به توپ زده می شود واکنش نشان می دهند، این موجب تزریق سرعت به بازی می شود و همچنین بازیکنان با تعهد و اشتیاق بیشتری بازی می کنند. برای هر توپ باید بجنگید و به نظر من این به خاطر شور هواداران است. این موضوع نشان می دهد حتی با وجود اینکه بازیکنان خارجی زیادی در لیگ برتر هستند ولی هنوز هم این یک بازی انگلیسی است. اعتبار این موضوع باید به هواداران اختصاص داده شود. شور و اشتیاق هواداران باعث می شود سرعت بازی در سطح بالایی بماند و رقابت بیشتری در بازی شاهد باشیم.

عامل دوم موفقیت لیگ انگلیس فیلم برداری بازیهاست. گاهی اوقات وقتی کانال تلویزیون را از یک بازی انگلیسی به یک بازی خارجی عوض می کنم می بینم حساسیت بازی در انگلیس بیشتر از هر جای دیگری به بیننده منتقل می شود. میزان صدای جمعیت هم بسیار بیشتر از جاهای دیگر است. شما صدای جمعیت را در خانه می شنوید و به نظر می رسد شما در ورزشگاه هستید. حساسیت بازیها، صدای زیاد تماشاگران و نحوه فیلم برداری بازیها این لیگ را برای فوتبال دوستان خارج از انگلستان و رسانه ها بسیار بسیار جذاب می کند. من با افراد خارجی زیادی و همچنین شرکت های تلویزیونی زیادی صحبت می کنم و همه آنها از از دست دادن حق پخش لیگ برتر هراس دارند چون افراد زیادی آن را تماشا می کنند.

لیگ انگلیس همچنین از نظر سبک بازی تنوع زیادی دارد، تیمهایی مثل سوانزی سیتی و استوک سیتی توانسته اند پس از صعود در لیگ برتر باقی بمانند و سبک خاص خودشان را حفظ کنند...
درست است و به نظرم چون گاهی اوقات برای موفقیت در زندگی باید به جای اینکه در کاری که بقیه می کنند از آنها ضعیف تر باشید باید کاملاً مخالف کارهایی را انجام دهید که سایرین انجام می دهند. اینکه بخشی از لیگ هنوز اینگونه است خوب است، چون این بخشی از بازی انگلیسی است، در لیگ های پایین تر هم تیمهای زیادی هستند که فوتبال را روی زمین انجام می دهند و این به عنوان یک فلسفه فوتبالی جا افتاده است، حتی در لیگهای پایین تر.

به عنوان سوال آخر، اگر پنج بازی زنده از این پنج لیگ بزرگ در حال پخش باشد، کدام را نگاه می کنید؟
صادقانه بگویم، بدون هیچ شک و تردیدی لیگ برتر. حتی اگر در انگلیس کار نمی کردم هم انتخابم همین بود. در این فصل وقتی پس از بازی وستبروم در راه برگشت بودیم، رئال مادرید یک بازی با لوانته داشت و در یک بازی دیگر واتفورد و کاردیف سیتی به مصاف هم رفته بودند. در واگن قطار بازی رئال مادرید را تماشا می کردیم چون بازی سطح بالایی بود، ولی بازی برای رئال مادرید آسان بود، پس از مدتی ترجیح دادیم بازی واتفورد و کاردیف را ببینیم، به خاطر شور و اشتیاق و رقابتی که در بازی وجود داشت. پس شما فوتبال را فقط به خاطر کیفیت فنی آن تماشا نمی کنید، بلکه به خاطر حساسیت، عدم قطعیت نتایج و شور اشتیاقی که در آن هست آن را تماشا می کنید.


----

با سپاس از اشکان دهقان، حمید فرازی و علی ارشدی