شب درخشش دکلان رایس بود، اما این نمایش بی‌نقص آرسنال، حاصل کار تیمی بود

در آنچه میکل آرتتا آن را "بزرگترین بازی دوران مربیگری‌اش" نامید، تیم او با بزرگترین نمایش تحت هدایتش پاسخ داد: یک پیروزی قاطع ۳-۰ مقابل قهرمان اروپا، رئال مادرید، در مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا، در شبی پر از اعصاب خردی، هیاهو و جنون در ورزشگاه پرشور امارات. واقعاً بهتر از این نمی‌شود.

در پی این بازی، همه درباره دکلان رایس صحبت می‌کنند. و حق هم دارند. دو ضربه آزاد خیره‌کننده او لحظات درخشان و تعیین‌کننده‌ای بودند که قفل بازی را باز کردند. اما این شبی بود که آرسنال به صورت تیمی عملکردی فوق‌العاده ارائه داد. این یک نمایش کامل در یک شب اروپایی واقعاً ویژه برای تیم آرتتا بود، که بدون شک، اوج دوران مربیگری او در آرسنال تا به امروز محسوب می‌شود.

ابتدا، چند کلمه‌ای درباره رایس. پس از ۳۳۸ بازی برای وستهم و آرسنال (و ۱۴ تلاش) بدون گلزنی از ضربه آزاد مستقیم، او در عرض ۱۳ دقیقه دو گل به ثمر رساند. و نه هر دو گلی، بلکه دو گل فوق‌العاده زیبا. یکی با پیچ و قوس از کنار دیوار دفاعی عبور کرد؛ دیگری با دقتی مثال‌زدنی به گوشه بالای دروازه چسبید. شما نمی‌توانستید توپ را با دست در چارچوب دروازه قرار دهید و بهتر از این عمل کنید.

رایس اولین بازیکن در تاریخ لیگ قهرمانان اروپا است که در یک بازی مرحله حذفی، دو گل از ضربه آزاد مستقیم به ثمر می‌رساند. تنها چهار بازیکن دیگر در کل تاریخ لیگ قهرمانان در یک بازی بیش از یک گل از ضربه آزاد به ثمر رسانده‌اند – کریستیانو رونالدو، نیمار، زیاش و ریوالدو.

این یک عملکرد تهاجمی همه‌جانبه درجه یک از رایس بود. هیچ بازیکنی در هر دو تیم شوت بیشتری (۵) یا لمس توپ بیشتری در محوطه جریمه حریف (۹) نداشت، زیرا این بازیکن انگلیسی واقعاً قید و بندها را کنار گذاشت و با اراده به جلو می‌تاخت. نقشه حرارتی او در این بازی نشان می‌دهد که او تا چه حد جلوتر و با چه رویکردی تهاجمی بازی می‌کرد.

این اولین بازی ثابت ساکا از ماه دسامبر بود، پس از سه ماه دوری به دلیل مصدومیت همسترینگ. آرتتا با دقت و به تدریج او را با دو حضور تعویضی کوتاه در بازی‌های مقابل فولام و اورتون پیش از این بازی به ترکیب بازگرداند. با وجود گلزنی در بازگشتش مقابل فولام، به نظر می‌رسید که ساکا هنوز آمادگی کامل را ندارد و کمی زنگ‌زده است، که از کسی که مدت زیادی را به دلیل مصدومیت دور بوده، انتظار می‌رود.

واضح بود که آرسنال همیشه این بازی را به عنوان هدفی برای بازگشت ساکا در نظر گرفته بود. این بار از ابتدا در ترکیب قرار گرفت و سطح بازی این وینگر فوق‌العاده بود. او در سمت راست زمین بسیار پرانرژی و یک تهدید دائمی برای داوید آلابا، مدافع چپ رئال مادرید، در طول شب بود.

ارسال خطرناک او از عرض محوطه جریمه در نیمه اول نشان داد که او می‌تواند از کناره‌ها نفوذ کند. به نظر می‌رسید که باید یک بازیکن با پیراهن قرمز ریسک می‌کرد و روی آن توپ ضربه می‌زد.

اما دو لحظه تعیین‌کننده‌تر او زمانی رقم خورد که به داخل زد. ساکا با دریبل زدن در مقابل خط دفاعی مادرید، به طرز ماهرانه‌ای توپ را حفظ کرد و سپس ابتدا از آلابا و سپس از ادواردو کاماوینگا خطا گرفت، که نشان‌دهنده قدرت بدنی استثنایی، کنترل نزدیک و تصمیم‌گیری عالی او بود.

بدون او، آن لحظات درخشان رایس به سادگی اتفاق نمی‌افتاد.

با اوج گرفتن ساکا و درخشش مارتین اودگارد، سمت راست آرسنال دوباره جان گرفت. کاپیتان آرسنال در این شب ۳۳ پاس کامل کرد که ۱۴ پاس آن (۴۲٪) به ساکا بود. فقط به این نگاه کنید که این بازیکن نروژی چقدر با ساکا در نمودار پاس‌های آرسنال در زیر ارتباط برقرار می‌کرد.

سپس نوبت به مایلز لوئیس-اسکلی رسید. در شبی که او به دومین بازیکن جوان انگلیسی تبدیل شد که در یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا به میدان می‌رود (۱۸ سال و ۱۹۴ روز) – بعد از جود بلینگام – این نوجوان فوق‌العاده بود.

لوئیس-اسکلی آرام، مطمئن و دائماً در پی پیشبرد بازی بود و سومین لمس توپ زیاد را در بین تمام بازیکنان زمین داشت و تنها سه پاس از ۵۷ پاس خود را اشتباه داد. این پاس‌ها فقط پاس‌های عرضی و امن نبودند. این ملی‌پوش انگلیسی با ۱۲ پاس رو به جلو که بیشترین تعداد در بازی بود، دائماً در تلاش بود تا آرسنال را از موقعیت دفاعی خود به سمت جلو هدایت کند.

در دفاع، او همان بازیکن جنگنده همیشگی بود و تمام تکل‌های خود را با موفقیت انجام داد. برای یک نوجوان غیرعادی است که به این سرعت اینقدر خوب باشد.

ویلیام سالیبا مثل همیشه خونسرد و باکلاس بود. این جای تعجب نداشت. اما تمام نگاه‌ها به یاکوب کیویور بود، مدافع میانی لهستانی که به جای گابریل ماگالائس مصدوم به میدان رفته بود. کیویور در بازی مقابل اورتون چند لحظه ناآرام داشت و هواداران آرسنال قطعاً از تصور رودررویی او با کیلیان امباپه در طول شب هیجان‌زده نبودند. اما او در طول بازی تهاجمی و پیش‌دستانه عمل کرد و چندین توپ‌گیری کلیدی انجام داد.

واقعیت این بود که آرسنال یک تیم پرستاره و هجومی مادرید را بدون گل نگه داشت، کاری که حریفان مادرید تنها یک بار در ۱۴ بازی قبلی خود موفق به انجام آن شده بودند.

و در آخر، بازیکنی که درخشش را به این عملکرد افزود: میکل مرینو. تعریف یک قهرمان بی‌ادعا. با مصدومیت گابریل ژسوس و کای هاورتز، او از روی ضرورت در نقش شماره ۹ ناآشنا قرار گرفت و این اسپانیایی همچنان برای تیمش خوش درخشید. او اکنون در ۱۰ بازی اخیر خود ۶ گل به ثمر رسانده است.

گل او در این بازی – یک ضربه نهایی درخشان از لبه محوطه جریمه – ممکن است مهم‌ترین گل در بین تمام گل‌هایش باشد. ضربات آزاد رایس لحظات برجسته بودند، اما گل مرینو اطمینان داد که نتیجه نهایی برتری آرسنال را منعکس کند. این واقعیت که او شش سال در لالیگا با رئال سوسیداد بازی کرده است، این گل را برای او شیرین‌تر خواهد کرد.

او در دفاع نیز بی‌وقفه تلاش کرد و بیشترین پرس (۱۰۷) و بیشترین پرس با شدت بالا (۶۶) را در بین تمام بازیکنان زمین به ثبت رساند.

پیروزی آرسنال دوازدهمین بار بود که یک تیم انگلیسی در بازی رفت مرحله حذفی لیگ قهرمانان با سه گل یا بیشتر به پیروزی می‌رسد. هر ۱۱ تیم قبلی که چنین کرده‌اند، به مرحله بعد صعود کرده‌اند.

تاریخ به شدت در کنار آن‌ها برای بازی برگشت در مادرید در هفته آینده قرار دارد و هواداران آرسنال رویای یک بازی اروپایی دیگر مانند سه‌شنبه را خواهند داشت: بازی‌ای که تمام قطعات پازل در کنار هم قرار گرفتند.