بازگشت آرسنال به چمپیونزلیگ ریشه در شب دلخراش باکو دارد

برای آن‌هایی که نگران خوشحالی کردن تیم ما هستند: در امارات یک آژیر قرمز به صدا درآمده است

امشب انتظار طولانی مدت برای شنیدن موسیقی لیگ قهرمانان اروپا در امارات به پایان خواهد رسید، و حالا قرار است که به‌دنبال آن سرود جدیدمان یعنی «شمال لندن تا ابد» هم طنین‌انداز شود. پیش‌از آن‌که سوت شروع بازی نواخته شود همگی غرق در احساسات خواهیم بود. همه آماده هستیم.

با تمام جدیتی که داریم، کاملا قابل درک است که اگر در چنین لحظاتی غرق در احساسات شویم، چرا که این دوران طولانی مدت را با تمام وجودمان حس کرده‌ایم. زیر نظر آرسن ونگر، دو دهه بدون وقفه در این رقابت‌ها حضور داشتیم. اما در این شش فصل غیبتمان احساسات بسیاری را تجربه کردیم؛ شوکه شدن، خشم، افسردگی، پذیرش و بازسازی. چکیده‌ای از تمام این احساسات در اولین بازی گروهی مقابل پی‌اس‌وی آیندهوون بازتاب خواهد یافت.

برای فهم اهمیت بازگشت به مهم‌ترین رقابت اروپایی، باید زمینه‌هایی را بررسی کرد، و به یکی از تلخ‌ترین تجربه‌های گذشته پرداخت.

باکو. عذر مرا بابت یادآوری آن شب به‌خصوص بپذیرید، چرا که بازگشت به آن برای توضیح زمینه‌ای که مدنظرم است لازم خواهد بود. در ٢٠١٩، در اولین فصل بعد از پایان دوران آرسن ونگر در آرسنال، اونای امری مرتبا درمورد دو مسیر مختلف بازگشت به لیگ قهرمانان اروپا صحبت می‌کرد. تیم او در ماه پایانی برای هر دو مسیر خیز برداشته بود؛ هم برای اتمام در جمع چهار تیم لیگ برتر، و هم رسیدن به فینال لیگ اروپا.

تیم تا حد زیادی مطمئن شده بود که اگر نتواند هر دو مسیر را به موفقیت پشت سر بگذارد، در حداقل یکی از آن‌ها پیروز خواهد شد. چیزی نمانده بود که بعد از فقط دو سال غیبت، آرسنال بار دیگر به لیگ قهرمانان اروپا باز گردد. خیلی هم بد نبود.

اما آرسنال به‌شکل تلخی فرو ریخت، آن هم دو مرتبه. آن‌ها در رتبه پنجم (با دو امتیاز اختلاف تا رتبه سوم) فصل را به پایان رساندند، و در فینال باکو مقابل چلسی تحقیر شدند. صحنه‌های کابوس‌وار انتهایی بازی مانند تماشای سوختن بنای بزرگی بود که همه روی عظمت آن حساب کرده بودند. نگاه بازیکنان به فضای مقابل‌شان خیره شده بود. برخی اشک می‌ریختند. حس حاکم در فضا ناامیدی مطلق بود.

حالا چرا بازگشت به آن شب دردناک در باکو این‌قدر اهمیت دارد؟ خب، جاش کرونکه، که نائب رئیس کِی‌اِس‌ای، که مالکیت آرسنال را بر عهده دارد است، آن شب باژه تماشای بازی آمده بود و به یاد می‌آورد که در هواپیما در حال بازگشت به خانه دچار احساس به‌خصوصی شده است، انگار که چیزی را کشف کرده باشد. جاش می‌دانست که آن لحظه اصلا زمان مناسبی برای ناامیدی و پا پس کشیدن نبود. او فهمید که زمان آن رسیده تا در «تیمی که کیفیت لیگ اروپا دارد ولی دستمزد لیگ قهرمانان اروپایی دریافت می‌کند» تغییراتی اعمال شود.

در همان اوج ناامیدی بود که اولین تصمیم معنی‌دار در جهت پیشرفت گرفته شد. او با امری و دیگر چهره‌های تیم بزرگسال در هواپیما مسیر بازگشت به لندن صحبت کرد. او بعدا در این زمینه گفت: «پیام اصلی من این بود که ʼبیایید تهاجمی باشیم و ببینیم چه کارهایی می‌توان انجام داد`.» از برخی جهات، می‌توان گفت که خرید بازیکنی مثل دکلن رایس با ١٠۵ میلیون پوند، در همان پرواز بازگشت از باکو ریشه دارد.

چهار سال پیش، آرسنال در موقعیت منسجمی قرار نداشت. آن‌ها تابستان را بدون مدیر فنی، و مسئول جذب کادر فنی آغاز کرده، تیم پر از بازیکنان باتجربه‌ای بود که بدون هیچ مبلغی قرار بود تیم را ترک کنند. هواداران در آستانه طغیان بودند، و تعداد بیشماری از آن‌ها کمپین #WeCareDoYou (ما اهمیت می‌دهیم، شما چطور؟) را راه‌اندازی کرده بودند، تا سلسله مراتب باشگاه را تحت فشار بگذارند. حدود ١٧۵،٠٠٠ هوادار در این کمپین نام‌نویسی کرده و خواهان مسئولیت‌پذیری و تعهد بیشتر از سوی مالکان باشگاه بودند. به‌نظر می‌رسید که جاه طلبی، اشتیاق و حرکت به سمت اهداف بزرگ، به تیمی مربوط به یک گذشته دور و از سیاره‌ای دیگر اختصاص دارد.

با وجود چنین وضعیت نامطمئنی، آن تابستان آغاز یک دوران تازه از حمایت مالکان تیم بود. آرسنال چیزی در حدود صد میلیون پوند هزینه کرد، که بسیار از مبلغی که تخمین زده می‌شد بیشتر بود. له دلایل گوناگون، بسیاری از بازیکنانی که در آن پنجره به تیم آمدند نتوانستند آینده مناسبی در آرسنال رقم بزنند، اما گابریل مارتینلی، ویلیام سالیبا و کیران تیرنی همگی جزو خریدهای همان تابستان هستند، که نقش قابل توجهی در دوران سرمربی‌گری میکل آرتتا ایفا کردند.

آرتتا کمی بعد در همان سال به‌عنوان سرمربی تیم انتخاب شد. چندین پنجره زمان برد و ذهنیت تیم دچار دگرگونی‌های اساسی شد تا آن‌که تحولات عظیمی در ترکیب آرسنال به‌وجود آمد. این پروژه بازسازی آرسنال را به نقطه فعلی‌اش رساند، و حالا پس از مدافع عنوان قهرمانی فصل گذشته، آرسنال دومین تیم مدعی از انگلستان برای قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا است. نایب قهرمان لیگ برتر فصل قبل، رقم قابل توجهی را هزینه کرده تا بتواند در این رقابت پیشروی مناسبی داشته باشد.

بازگشت به حساس‌ترین رقابت باشگاهی اروپا یادآور این باور است که «بهترین تجربه‌های زندگی ارزش صبر کردن را دارند،» هرچند که این مسیر دردناک و رنج‌آور باشد، خصوصا که در زمانی که شما برای بهبود وضعیت تلاش می‌کنید، بسیاری از تیم‌ها درحال افتخارآفرینی هستند.

لازم است که انتظارات متنوعی از آرسنال داشته باشیم. در بسیاری از بنگاه‌های پیش‌بینی، آرسنال را شانس چهارم قهرمانی لیگ قهرمانان معرفی می‌کنند، که با در نظر گرفتن دوران طولانی عدم حضور تیم در این رقابت، اندکی تعجب‌برانگیز است.

قرعه‌کشی گروهی با آرسنال مهربان بوده است، و صعود از آن کاملا قابل دسترس است. مرحله حذفی این رقابت می‌تواند محک خوبی برای آمادگی روانی، فیزیکی و تاکتیکی آرسنال آرتتا باشد.

لیگ قهرمانان، قلمرویی کشف‌نشده برای سرمربی و اغلب بازیکنان آرسنال است، و آرتتا باید خودش را برای یک رقابت جدی آماده کرده و منابعی که در اختیار دارد را با ریتم بازی در میانه هفته هماهنگ کند. این رقابت ملغمه‌ای از انتظارات، هیجان و نامیدی است. برای بازیکنانی همچون ساکا، سالیبا و مارتینلی، حضور در عرصه لیگ قهرمانان، و درخشش در آن، قدم بزرگی در دوران حرفه‌شان خواهد بود.

این یک پیشرفت عظیم برای اغلب چهره‌ای حاضر در آرسنال محسوب می‌شود. تجربه‌های اروپایی آرتتا به‌عنوان سرمربی آن‌چنان چشم‌گیر نبوده است. شکست در خانه مقابل المپیاکوس موجب شد تا اولین تجربه‌اش در لیگ اروپا ناامیدکننده باشد. فصل بعد هم توسط ویارئال اونای امری حذف شد. فصل گذشته نیز، در امارات در ضربات پنالتی مقابل اسپورتینگ لیسبون از رقابت‌ها کنار رفتند. این‌ها اصلا تجربه‌های خوبی در اروپا برای آرتتا نبوده‌اند.

آرسنال آرتتا تیمی است که مرتبا از احساسات هیجانی رنج می‌برد. همیشه در گوشه ذهن آن‌ها این حس وجود دارد که فارغ از شرایط، هر اتفاقی ممکن است رخ بدهد.

آرسنال در زمانی که در ليگ قهرمانان اروپا حضور نداشت جهنم را تجربه کرد، و خوشبختانه، بار دیگر قرار است پا به جهنم بگذارد!