وقتی تیری آنری، رئال مادرید را به رقص درآورد!

در مصاحبه‌ای با پوما در سال ۲۰۱۲، از تیری آنری پرسیده شد که آیا به همان اندازه که در زمین بازی خونسرد است، خارج از آن نیز خونسرد است؟

پاسخ او حداقل در ابتدا چندان خونسردانه نبود. او نفس عمیقی کشید و با خنده‌ای عصبی جواب داد. اما سپس شروع کرد به صحبت در مورد احساس خود در زمین:

"همیشه با خودم می‌گفتم، 'نباید وحشت کنی. تو صاحب توپی. چرا باید وحشت کنی؟ همه باید وحشت کنند. نه تو.'"

تیری آنری به احتمال زیاد فرانسوی ترین فوتبالیست تمام دوران بود. او می‌توانست با کمال سهولت گل بزند. او به طرز وحشتناکی سریع بود بدون اینکه به نظر برسد خود را تحت فشار قرار داده است.

حتی حالا هم، وقتی صحبت می‌کند، با آن آهنگ عمیق صحبت می‌کند که باعث می‌شود فکر کنید هر لحظه ممکن است به خواب رود.

در فوریه ۲۰۰۶، هنگامی که رئال مادرید در بازی رفت مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان میزبان آرسنال بود، شاهد اوج هنرنمایی تیری آنری بودیم.

شاید دوره کهکشانی‌های رئال رو به اتمام بود، اما آنها همچنان می‌توانستند با ستارگانی مثل ایکر کاسیاس، روبرتو کارلوس، دیوید بکهام، زین‌الدین زیدان و رونالدو به میدان بروند. در نیمه دوم حتی رائول جای روبینیو را گرفت.

از طرف دیگر، آرسن ونگر در صورت نیاز به تعویض مهاجم، تنها می‌توانست به تئو والکات ۱۶ ساله یا آرتورو لوپولی ۱۹ ساله که هنوز در لیگ برتر بازی نکرده بودند، متوسل شود.

با این حال، آرسنال با تک گل درخشان آنری به پیروزی رسید. حتی نیازی به صحبت در مورد گل او نیست، جایی که او توپ را در میانه زمین گرفت و به آرامی از کل خط دفاع رئال مادرید عبور کرد و با پای غیرتخصصی خود، بدون اینکه به نظر برسد تلاش زیادی می‌کند، گلزنی کرد.

اما چرا به گل او اشاره نکردیم؟ چون می‌خواهیم در مورد لحظه‌ای در دقیقه ۹۳ صحبت کنیم، جایی که آرسنال برای حفظ برتری یک بر صفر خود در بازی برگشت در هایبری تلاش می‌کرد.

آنری در حالی که ۱۵ یارد با خط میانی خود در جناح راست فاصله داشت، همچنان جلوتر از سایر بازیکنان آرسنال قرار داشت و همین حضور کافی بود تا توجه چهار مدافع رئال را به خود جلب کند.

توپ به او رسید و او تنها با پیراهن‌های سفید احاطه شده بود، اما آنری وحشت نکرد. او صاحب توپ بود، چرا باید وحشت می‌کرد؟ همه باید وحشت می‌کردند، نه او.

سرخیو راموس اولین نفری بود که جا گذاشته شد، بدون اینکه حتی بتواند به آنری نزدیک شود.

پاهای کوتاه روبرتو کارلوس به سرعت تسلیم شد و هرگز نتوانست به شماره ۱۴ فراری برسد.

در نهایت، وظیفه غیرقابل حسادت متوقف کردن آنری برای اتلاف وقت به عهده آلوارو مجیا، مدافع جوانی که پس از ۹ دقیقه جانشین جاناتان وودگیت مصدوم شد، افتاد.

آنری هرگز قصد متوقف شدن و دلسوزی برای قربانی بعدی خود را نداشت. در واقع، او با تمارض به زدن ضربه سر، عذاب مدافع حریف را طولانی‌تر کرد، اما در عوض به سمت پرچم کرنر حرکت کرد.

مخیا مجبور به شیرجه شد و آنری با یک ضربه نرم توپ را جلو انداخت و بدون اینکه حتی نگاهی به مدافع کند، از روی تکل او پرید.

اگر عدالتی در دنیا وجود داشت، داور در همان لحظه بازی را متوقف می‌کرد تا رئال مادرید تعویض چهارم خود را انجام دهد و به مجیا اجازه دهد زمین را ترک کند و از عذاب بیشتر رهایی یابد.

متأسفانه، او مجبور شد با استاد خود در صحنه‌ای شبیه به تلاش یک کودک نوپا برای تکل زدن به پدرش، مبارزه کند و در نهایت با ضربه نوک پا توپ را به اوت فرستاد تا به آرسنال یک پرتاب بلند در زمین حریف بدهد.

واکنش آنری در این صحنه شاید خونسردانه‌ترین تصویری باشد که تا به حال از او - یا هر فوتبالیست دیگری - در زمین مسابقه دیده شده است.

هیچ نشانه‌ای از احساسات در چهره او دیده نمی‌شود، اما… آیا او چشمکی زد؟ او قطعاً به هواداران رئال مادرید پشت دروازه که دیگر تحمل این صحنه را نداشتند، با شیطنت دست تکان داد.

نمی‌توان آن‌ها را سرزنش کرد؛ آموزش دیدن در خانه هرگز خوشایند نیست. اما گاهی اوقات، باید بنشینید و از درسی که گرفته‌اید قدردانی کنید.