به نظر می‌رسد ناسا به مشورت با آرسنال نیاز پیدا کند

به نظر می‌رسد ناسا به مشورت با آرسنال نیاز پیدا کند. بعد از دو پیروزی پیاپی چشمگیر مقابل لیورپول و منچسترسیتی، رویارویی با استون ویلا در ویلا پارک باعث شد که توپچی‌ها بر روی زمین فرود بیایند.

 

این شکست موجب شد که توپچی‌ها جايگاهی خارج از هفت تیم بالای جدول لیگ داشته باشند، که بدترین جایگاه تیم در ٢۵ سال گذشته خواهد بود، و موجب می‌شود که فارغ از نتیجه مقابل واتفورد، کسب سهمیه لیگ اروپا از طریق لیگ برتر برای آن‌ها غیرممکن شود. هرچند پیروزی متوالی مقابل لیورپول و منچسترسیتی، از شکست مقابل استون ویلا شوکه‌کننده‌تر بوده است.

 

ما در بازی مقابل استون ویلا نکته جدیدی درمورد آرسنال یاد نگرفتیم. آن دو پیروزی ارزشمند با یک روش مشخص بدست آمده بودند: عقب نشستن، محاصره‌ی حریف، انتظار برای ضد حمله و اشتباهات تیم مقابل. اما در بازی مقابل ویلا، این تیم میکل آرتتا بود که باید بازی را در اختیار خود می‌گرفت. همانطور که سرمربی گفته بود، این «یک چالش متفاوت» برای آرسنال به‌شمار می‌رفت.

 

وقتی ورق برمی‌گردد، آرسنال به مشکل می‌خورد. آن‌ها مشکل بازی‌سازی دارند. وقتی در دربی شمال لندن مالکیت توپ را در اختیار گرفتند، بازی از اختیارشان خارج شد. این بار هم ۶٩ درصد مالکیت توپ برای توپچی‌ها بود، با این وجود موفق به شلیک یک شوت در چارچوب ویلا هم نشدند.

 

این‌که آرسنال در فاز ضد حمله عملکرد بهتری دارد، دور از ذهن نیست. این همان برنامه‌ای بود که اونای امری در نیم‌فصل ابتدایی به‌دنبال اجرایی کردنش بود. خصوصا آنکه آرسنال توجه ویژه‌ای به بازیکنان کناری خود داشت و هزینه قابل توجهی برای کیران تیرنی و خصوصا نیکولاس پپه کرد، بازیکنی که در فرانسه با همین روش استفاده از ضدحملات درخشیده بود. با حضور پیر امریک اوبامیانگ، توپچی‌ها یکی از بهترین مهاجمانِ فاز ضدحمله در دنیا را در اختیار داشتند. این سبک بازی به آرتتا کمک کرد که یکی از آسیب‌پذیرترین نقاط تیمش یعنی مرکز خط دفاعی را تقویت کند و مدافعان سازماندهی بهتر و فشرده‌تری داشته باشند.

 

عملکرد آرسنال در ومبلی نشان داد که این سبک بازی یک فلسفه برای توپچی‌ها نیست، بلکه اقتضای حال حاضر آن‌هاست. هدف آرتتا این است که تیمش با در اختیار گرفتن مالکیت حداکثری توپ و میدان، موقعیت‌های بسیاری خلق کند. در دیدار مقابل استون ویلا، ضربه سر انکتیا که با تیرک دروازه برخورد کرد حیرت‌انگیز بود، اما دلیلش این که است که هیچ موقعیت دیگری به‌جز آن خلق نکردند. از سوی دیگر اشتباهات دفاعی آرسنال در ضربات آزاد بدین معنی است که همواره عملکرد تدافعی خود را حفظ کنند.

 

آرتتا درمورد آنکه چه‌کاری برای بهبود خلاقیت تیمش لازم است می‌گوید: «تمرین، گذر زمان و درک فضا.» او از زمان حضورش روی نیمکت آرسنال در ماه سپتامبر، زمان آنچنان زیادی در اختیار نداشته است. شاید به همین دلیل است که ساماندهی خط دفاعی اولویت اصلی آرتتا در مقایسه با توسعه‌ی الگوهای تهاجمی برای تیمش بوده است. ترفندهای مختلف در چینش بازیکنان هم می‌تواند به فاز تدافعی و تهاجمی تیم کمک کند. اگر آرسنال یک نفر از خط دفاعی خدا کم کند، در واقع یک بازیکن به خط تهاجمی خود افزوده است.

 

اما مسأله بازیکنان چالش بعدی تیم است. آرسنال مقابل ویلا با مثلث اوبامیانگ، انکتیا و لاکازت به میدان رفت. همه آن‌ها تمام‌کننده هستند، نه بازی‌ساز. درست مثل توپخانه‌ای که فاقد مهمات باشد. هواداران هنوز دورانی که لوکاس توریرا خلاق‌ترین و آماده‌ترین بازیکن خط میانی آرسنال در دوران امری بود را فراموش نکرده‌اند.

 

بطور مشخص در این مواقع ذهن افراد به غیبت طولانی‌مدت اوزیل به‌عنوان یک هافبک طراح معطوف می‌شود، که بعد از بازگشایی لیگ ارتباط مناسبی با میکل آرتتا نداشته است. علیرغم غیبت اوزیل از ماه مارس، هیچ بازیکنی موفق به ثبت آمار بهتری نسبت به هفت خلق موقعیت این هافبک آلمانی نشده است.

 

درحال حاضر بیشتر از غیبت اوزیل، صحبت بر سر عدم وجود بازیکن جایگزین در ترکیب آرسنال است. از طرفی به نظر می‌رسد که او دیگر در ترکیب آرتتا جایی نخواهد داشت و آرسنال بیش‌از آنکه به‌دنبال بهبود وضعیت اوزیل باشد، به‌دنبال یافتن جایگزینی برای اوست.

 

زمان عامل دردسرساز است. در سال ٢٠١۸ با خروج الکسیس سانچز افت مسوت اوزیل، ضعف خلاقیت در ترکیب آرسنال ایجاد شد. سانچز در زمین حلال مشکلات بود، و زمانی که دفاع حریف برای آرسنال دردسرساز می‌شد، او روش‌های مختلفی را برای برداشتن موانع امتحان می‌کرد تا در نهایت موفق به گشودن قفل بازی می‌شد. بعد از خروج او، بار خلاقیت تیم بر روی دوش اوزیل و میخیتاریان قرار گرفت. حالا وضعیت اوزیل به اینجا رسیده، و میخیتاریان نیز در ابتدای فصل با انتقالی قرضی به رم رفت و حالا بدون هیچ دستاوردی از آرسنال جدا شده است، و این وضعیت باعث ایجاد بحران خلاقیت برای توپچی‌ها شده است. با توجه به اینکه امثال جک ویلشر، آرون رمزی و الکس ایووبی نیز در این سال‌ها بدون پیدا شدن جایگزین از ترکیب تیم جدا شده‌اند.

 

آرسنال به یک منبع الهام جدید و رویکرد تازه احتیاج دارد. به بازیکنی که بتواند قفل بازی‌های فرسایشی را بگشاید. بازیکنی که بتواند خارج از محوطه جریمه حریف کار را در آورد. پیدا کردن چنین بازیکنی کار آسانی نیست و آرسنال باید در پنجره نقل و انتقالات فعال باشد.

 

پیروزی مقابل لیورپول و سیتی دستاورد بسیار مهمی بود و عملکرد تیم در نیمه‌نهایی جام حذفی چشم‌نواز بود. اگرچه، تیم‌های بسیاری در لیگ برتر وجود ندارند که آرسنال بتواند مقابل‌شان با چنین رویکردی یه میدان برود.

 

آرسن ونگر در سال‌هایی پایانی سرمربی‌گری‌اش در آرسنال آمار مناسبی مقابل تیم‌های بالای جدول نداشت، اما عموما مقابل بقیه تیم‌ها دچار مشکل نمی‌شد. تا جاییکه گرفتن سهیمه لیگ قهرمانان، و به‌خصوص لیگ اروپا، هیچوقت چالش‌برانگیز نمی‌شد. این اتفاق به‌لطف عملکرد بی‌رحمانه آرسنال مقابل تیم‌های ضعیف‌تر بود.

 

با معیار لیگ برتر، آرسنال عملکرد ضعیفی را در این فصل از خود به نمایش گذاشته است. حالا باید امیدوار به رستگاری در فینال لیگ اروپا باشند.