ریس نلسون: آرسنالی خالص

ریس که حالا ۲۴ ساله است، ۱۶ ساله بود که به آرسنال پیوست و با پیشرفت سریع در رده‌های پایه در Hale End، در نهایت در سن ۱۷ سالگی و در جام خیریه ۲۰۱۷ برای اولین بار در ترکیب اصلی به میدان رفت.

از آن زمان تاکنون، او نزدیک به ۱۰۰ بازی برای تیم اصلی انجام داده و در این مدت، علاوه بر درخشش در دو دوره قرضی در هوفنهایم آلمان و فاینورد هلند، چند گل به یاد ماندنی و سرنوشت‌ساز نیز به ثمر رسانده است.

در طول این مدت، ارزش‌ها و شخصیت او ثابت مانده است – شخصیتی مثبت و دوستانه در میان کادر و هم‌تیمی‌ها که از حمایت همیشگی یک خانواده صمیمی برخوردار است.

سفر فوتبالی او از مدرسه، یعنی مدرسه دریایی لندن در منطقه SE1 آغاز شد. در همین مدرسه بود که ریس جوان اولین قدم‌های خود را برای بازی در یک تیم برداشت و عاشق حس بردن شد.

او با یادآوری دوران حضور در سال هفتم می‌گوید: ''می‌دونین، چند بازیکن خوب داشتیم. مدرسه دریایی لندن مدرسه فوق‌العاده‌ای بود که استعدادهای زیادی پرورش داد. جان بوستوک چند سال قبل از من به اونجا می‌رفت و این مدرسه با چند تیم ارتباط داشت.

تو گروه سنی من، بازیکنانی داشتیم که برای چارلتون، میلوال، ریدینگ و چند تیم دیگه بازی می‌کردن، بنابراین تیم ما پر از بازیکن‌های خوب بود.

باید صادق باشم، روزهای مسابقه برای ما مثل یه بازی دوستانه راحت بود. ما همه بازی‌ها رو راحت می‌بردیم. راستش رو بخواهید، تا جایی که یادمه تو کل اون مدتی که اونجا بودم فقط یه بار باختیم، پس روحیه تیمی فوق‌العاده‌ای داشتیم.

ما تو هر بازی برای خودمون چالش می‌ذاشتیم، مثلا اینکه یه نفر باید گل بزنه یا یه کار خاصی انجام بده، وگرنه باید جریمه می‌دادیم. خنده‌دار بود. من تو پست شماره ۱۰ بازی می‌کردم، بازیکنی که تو میلوال بود چپ بازی می‌کرد و مهاجممون یکی از دوست‌های صمیمی‌ام بود – و هنوزم هست – من بهش می‌گفتم فقط تو محوطه جریمه باش و من پیدات می‌کنم! تو هر بازی این کار رو می‌کردیم.

از اون تیم می‌تونم بگم که هنوز با خیلی‌هاشون در ارتباطم – اینا خاطرات خوبی برای من هستن."

حالا، ریس تو اون سن چه جور شخصیتی داشت؟ آیا خودش رو به عنوان یکی از شوخ‌طبع‌های گروه توصیف می‌کنه؟

"فکر می‌کنم یه جایی بین ساکت‌ترین و پرهیاهوترین بودم. چند نفر بودن که از من هم پرهیاهوتر بودن. من احتمالا آروم‌تر از بقیه بودم، چون چند تا جوون پر سروصدا اونجا بودن، ولی وقتی همه با هم جمع می‌شدیم خنده‌دار می‌شد.

می‌دونین که تو مدرسه راهنمایی چطوره – با دوستاتون می‌خندین و تو تیم هم همین‌طور بودیم. من احتمالا از اونایی بودم که تو خفا جو رو کمی بهم می‌ریختم!"

تا اون موقع، ریس قبلاً به آکادمی Hale End پیوسته بود. او در ۱۲ می ۲۰۰۸، در حالی که ۸ سال سن داشت، با ما قرارداد امضا کرد و خیلی زود به عنوان ستاره آینده باشگاه شناخته شد و به طور مداوم در رده‌های بالاتر از سن خودش بازی می‌کرد.

حالا، زندگی او در آکادمی چقدر با اون چیزی که با تیم مدرسه عادت داشت متفاوت بود؟

''خیلی فرق می‌کرد. تو یه تیم مدرسه‌ای همه همدیگه رو از محله‌ای که بزرگ شدید می‌شناسین، اما تو یه آکادمی، بچه‌ها از جاهای مختلف میان، واسه همین وقتی وارد شدم کسی رو نمی‌شناختم.

تو اون سن، دوست پیدا کردن یه کم سخت‌تره، اما بعد از چند هفته جا افتادن و دوست پیدا کردن خیلی راحت‌تر شد. ما خیلی زود تو زمین یه هماهنگی خوب با هم پیدا کردیم. احساس می‌کردم شخصیتم همون‌طور مونده بود. بعضی وقت‌ها پرهیاهوتر بودم، بعضی وقت‌ها آروم‌تر. دوست داشتم حواسم به همه باشه، مطمئن بشم که حال همه خوبه. دوست دارم با همه صحبت کنم، دوست دارم همه رو بشناسم و ببینم ناراحت هستن یا هر مشکلی دارن. همیشه همین‌طور بودم. آدم گوشه‌گیری نیستم – اهل معاشرتم.''

حالا که ریس تو باشگاه بزرگ شده، خودش رو در موقعیتی می‌بینه که به بازیکن‌های جدید، به خصوص اون‌هایی که جای پاش رو از آکادمی دنبال کردن، کمک کنه تا جا بیفتن.

''حالا دیگه انقدر اینجام که احساس می‌کنم بخشی از کارم، مراقبت از بازیکن‌های جوون‌تره. با اینکه سال‌هاست اینجام، هنوز یکی از جوون‌ترینای تیم هستم، اما قطعا وقتی بازیکن‌ها از آکادمی بالا میان، همیشه سعی می‌کنم بهشون کمک کنم.

بازیکنایی مثل اتان، مایلز، آماریو – خودم تو موقعیت اون‌ها بودم، پس سعی می‌کنم تا جایی که می‌تونم بهشون اطلاعات بدم. سعی می‌کنم تشویق‌شون کنم، بهشون جرأت بدم تو تمرین با ما کار خودشون رو انجام بدن، چون می‌دونم بودن تو اون شرایط چه حسی داره.

تو تعطیلات زمستونی تو دوبی، تونستم باهاشون وقت بگذرونم و بچه‌های باحالی هستن، پس خوشحالم دارن خوب کار می‌کنن. فقط بهشون یادآوری کردم که هر وقت نیاز داشتن می‌تونن با بازیکن‌های بزرگ‌تر صحبت کنن.''

ریس همچنین شرایط برعکس رو هم تجربه کرده. او در دوران حضورش در آرسنال، دو بار به صورت قرضی به خارج از کشور رفت. آخرین بار در فصل ۲۰۲۱/۲۲ که یک فصل را در فاینورد گذراند، اما قبل از اون، در دوران نوجوانی، برای فصل ۲۰۱۸/۱۹ به هوفنهایم در بوندس‌لیگا رفت.

این اولین بار در زندگی او بود که باید از هم‌تیمی‌هایش و همچنین از واحد خانوادگی صمیمی‌اش دور می‌شد.

''واقعا سخت بود، اونجا کسی رو نمی‌شناختم – همه چیز برام تازگی داشت. من یکی از اولین بازیکن‌های جوان انگلیسی بودم که به صورت قرضی به آلمان می‌رفتم، پس نمی‌دونستم باید چه انتظاری داشته باشم. خیلی فرق می‌کرد، از یه باشگاه بزرگ بری بعدش وسط شهر هایدلبرگ برسی و یه عده کلی هم مستقیم در موردت نظر بدن. برام سخت بود، اما همون‌طور که گفتم، من آدم اجتماعی هستم و سعی کردم این جنبه از شخصیتم رو حفظ کنم.

ما یه تیم عالی داشتیم، با کلی بازیکن انگلیسی‌زبان. کاپیتان تیم بهم کمک کرد، سرمربی یولیان ناگلزمن هم خیلی بهم کمک کرد و برام خوب بود، نیکو شولتز – خیلی از بازیکن‌ها. اون فصل ژوئلینتون هم اونجا بود، اما انگلیسی‌ش خیلی خوب نبود!''

ریس در ۲۳ بازی بوندس‌لیگا برای هوفنهایم، هفت گل به ثمر رساند و او می‌گوید که نحوه‌ی جا افتادن او در زندگی خارج از زمین، به طور قابل توجهی به او در زمین کمک کرد.

''هدف اصلی من این بود که اونجا یه کاری رو انجام بدم. تو اون مقطع خیلی اصرار داشتم که به صورت قرضی برم. خودم برای این موضوع پیش‌قدم شدم، پس می‌دونستم باید برم اونجا و به خودم و همه تو آرسنال ثابت کنم که به اندازه‌ی کافی خوب هستم که بازی کنم. پس سرم رو پایین انداختم و سعی کردم تا جایی که می‌تونم تو بازی‌ها شرکت کنم.

این تمرکز من بود و وقتی بازی می‌کردی، جا افتادن راحت‌تر می‌شد – انرژی‌ات بالا می‌رفت. یادمه تو اولین بازیم گل زدم و اون شب برای شام بیرون رفتیم و تونستم با خیلی‌ها آشنا بشم. از اون به بعد راحت‌تر شد، و تو دومین جلسه تمرینی‌ام، به خودم اعتماد کردم و دیدم که تو گروهی از شش یا هفت نفر هستیم که با هم خوب کنار می‌آییم.

۱۰۰٪ معتقدم که باید تو تیم جا بیفتی و اونو درک کنی. پس بخش زیادی از این موضوع، خارج از زمین هم هست، اینکه آدم‌ها رو بشناسی. من معتقدم هر چقدر روابط بهتری بتونی تو تیم شکل بدی، وقتی با اونا تو زمین هستی، شرایط بهتره.''

برای ریس، دوره‌ی حضورش در آلمان، زمانی برای بزرگ شدن، مستقل‌تر شدن و یادگیری چیزهایی بود که قبلا بهشون بی‌توجه بوده.

''وقتی به هوفنهایم رفتم ۱۸ سالم بود و چند ماه اول راحت‌تر بود چون خانوادم باهام بودن. برادرم و یه دوست باهام اونجا بودن، اما وقتی اونا برگشتن، چند ماه تنها بودم. این چیزی بود که برام سخت بود، برای اولین بار تو یه کشور خارجی، تنها زندگی کردن. می‌دونین، این همون چیزای کوچیکه دیگه؟ اینکه بدونی سوپرمارکت‌ها کی تعطیل می‌شن، چه روزایی بازن، کارای خونه رو انجام بدی، لباس شستن – من قبلا هیچ‌کدوم از این کارا رو نکرده بودم. البته خانوادم مدام به من زنگ می‌زدن، حالم رو می‌پرسیدن، مطمئن می‌شدن که خوبم، حتی اگه پیشم نبودن.''

خانواده برای ریس همیشه مهم بوده. خواهرش همیشه او را برای جلسات تمرینی در Hale End سوار می‌کرد و او در دوران کودکی، زمان زیادی را با خواهر و برادرهایش گذراند، زمانی که آن‌ها در باشگاه جوانان محلی کار می‌کردند، عمدتاً به بازی بیلیارد و پینگ پنگ مشغول بودند. در واقع، او آنقدر پینگ پنگ بازی می‌کرد که خودش را «احتمالاً بهترین بازیکن لیگ در این رشته» می‌داند.

ریس که در منطقه Elephant and Castle به دنیا آمده می‌گوید: ''کل خانواده‌ام تو یه خیابون با من زندگی می‌کنن. همه ما کنار هم زندگی می‌کنیم – راستش رو بخواهید تعدادمون هم کم نیست. این چیزیه که منو سر پا نگه می‌داره – اونا انگیزه من، ستون فقرات من هستن و برای حمایت از من به هر بازی میان. خواهرزاده‌ها و برادرزاده‌هام عاشق این موضوع هستن و من خیلی افتخار می‌کنم که اونا تو این سن می‌تونن منو ببینن که برای تیمی بزرگ مثل آرسنال بازی می‌کنم.

امیدوارم این بهشون یه چیزی برای مشتاق بودن بده، اینکه آخر هفته یا تو یه بازی لیگ قهرمانان، عموشون رو ببینن که بازی می‌کنه. این یه حس خیلی خوبیه.

وقتی بازی می‌کنم اونا تو ذهن من هستن، جشن گرفتن‌ها و کارهایی از این قبیل به خاطر اونا انجام می‌شه چون کل خانوادم نقش پررنگی تو دوران حرفه‌ای من داشتن.''

حالا، خانواده‌ی واقعی ریس و خانواده‌ی آرسنال او در طول سال‌ها عملا با هم درآمیخته‌اند، چون او بیش از نصف عمرش را به عنوان بازیکن آرسنال گذرانده است. او می‌گوید روحیه‌ای که الان تو تیم وجود داره به بهترین چیزیه که تا به حال دیده نزدیکه.

با لبخند می‌گوید: ''فوق‌العاده‌ست. من تو گروه‌های سنی مختلف اینجا حضور داشتم و احساس می‌کنم هیچ شکافی بین هیچ‌کدوم از بازیکن‌ها وجود نداره. احساس می‌کنم هر بازیکن یا هر کدوم از اعضای کادر فنی می‌تونن اینجا برن سر هر میزی بشینن و با هر کسی صحبت کنن. نکته‌ی مثبت اینه که ما همدیگه رو انقدر خوب می‌شناسیم که مجبور نیستیم فقط در مورد فوتبال صحبت کنیم. می‌تونیم در مورد هر چیزی باشه، و این واقعا عالیه. فکر می‌کنم رئیس [مربی] تو ایجاد اون حس رفاقت تیمی که همه با هم جمع می‌شن و همدیگه رو تو سطح شخصی درک می‌کنن، خیلی خوب عمل کرده. واقعا عالیه.''