اولکساندر زینچنکو: برای باشگاه و کشور

مدافع چپ ما در مورد چیزی که گروه فعلی بازیکنان را خاص می‌کند و اینکه با هم ماندن برای ملتش چقدر مهم است صحبت می‌کند.

اولکساندر در ابتدای فصل گذشته از منچسترسیتی به ما پیوست و بلافاصله به بازیکنی مهم در تیم تبدیل شد. او با وجود اینکه در پست دفاع چپ بازی می‌کند، هیجان خط میانی را به ارمغان آورد و مهارت‌های رهبری قابل توجهی در زمین نشان داد.

او که چهار قهرمانی لیگ برتر، چهار قهرمانی جام اتحادیه و یک قهرمانی جام حذفی در اتحاد را کسب کرده است، الزامات موفقیت را می‌داند، از جمله نیاز به اتحاد.

این بازیکن 27 ساله می‌گوید: "مهمترین چیز این است که به هم اعتماد داشته باشید." "از همه نظر، می‌تواند در داخل یا خارج از زمین باشد. شما باید احساس کنید که با هم تیمی های خود عضو یک خانواده هستید. این همان چیزی است که باعث می‌شود این تیم خاص به نظر برسد، مثل اینکه همه ما اعضای یک خانواده هستیم، همه سعی می‌کنند به شما کمک کنند، در لحظات سخت با روشی مثبت شما را تحت فشار قرار می‌دهند - هر بار. این زندگی شما را بسیار بسیار آسان‌تر می‌کند."

"و روحیه تیمی، یعنی همه در هر بازی به طور کامل روی برد تمرکز کنند. این ذهنیت راه درستی برای رسیدن به چیزهای بزرگ است. ما هنوز صادقانه این را یاد می‌گیریم، اما قطعا در مسیر درست انجام این کار هستیم."

"ما گروهی صمیمی هستیم," الکس که حالا تنها یک بازی با 50مین حضورش برای باشگاه فاصله دارد، ادامه می‌دهد. "انتخاب نزدیک ترین بازیکن برایم سخت است، اما اگر بخواهم یکی را انتخاب کنم، گابریل ژسوس است - چون او را از همسرم هم بیشتر می‌شناسم! شوخی می‌کنم، اما او را مدت زیادی است که می‌شناسم!"

"حالا هر دویمان بچه داریم، بنابراین برنامه هایمان باعث می‌شود گذراندن وقت با هم به عنوان خانواده کمی سخت باشد، اما به هر حال، به اشتراک گذاشتن تجربیات با بازیکنانی از کشورهای و فرهنگ های مختلف جالب است، اگرچه همه ما یک زبان مشترک داریم، زبان فوتبال، که در سراسر جهان قابل درک است."

"راستش را بخواهید، همیشه دوست داشتم به برزیل بروم، بنابراین خوب است که حالا از طریق فوتبال دوستانی دارم که می‌توانم در مورد این کشور از آنها سوال کنم و به من توصیه کنند."

"در طول دوران حرفه‌ای‌ام، ترکیب درستی از هم‌تیمی‌ها را پیدا کرده‌ام تا پیوند خاصی بین بازیکنان ایجاد کنم. راستش را بخواهید، خوش شانس بودم، چون از کودکی همیشه در تیم‌ها گروه خاصی از افراد را داشتم. اولین تیم من، کارپاتیای رادومیشل، جایی که در آنجا به دنیا آمدم و بزرگ شدم - در آنجا یک گروه خاص داشتم، داشتن هم تیمی های خوب در اطراف شما بسیار مهم است.

"در ابتدا با افراد بسیار بزرگتر از خودم بازی می‌کردم، اما برای رسیدن به موفقیت به ترکیبی خوب از بازیکنان در مراحل مختلف دوران حرفه ای آنها نیاز دارید. ترکیبی خوب. اول از همه، اگر کسی با تجربه داشته باشید، می‌تواند چیزهایی را با بازیکنان جوان‌تر به اشتراک بگذارد.

"به یاد دارم زمانی که برای اولین بار در یک تیم حرفه‌ای شروع به بازی کردم، بازیکنانی بسیار بسیار بزرگتر از من آنجا بودند. هر بار که به شما توصیه می‌کردند، باید با گوش باز گوش می‌کردید. می‌توانید تیم‌هایی فقط با بازیکنان جوان داشته باشید، اما در برخی مراحل مسابقات ممکن است موقعیت های سختی پیش بیاید که در آنها نیاز به تجربه داشته باشید تا بدانید چه کاری باید انجام دهید - توپ را نگه دارید، حتی خطا کنید، باید شرایط را بخوانید و بدون تجربه انجام این کار بسیار سخت است."

الکس هر زمان که در شرایطی باشد که بتواند به یکی از جوانان با استعدادی که در آرسنال به رده‌های بالاتر می‌رسند کمک کند، حکمت هم تیمی های بزرگتر را به یاد می‌آورد.

"۱۰۰٪ به یاد دارم که توصیه‌هایی را دریافت کردم، انگار همین دیروز بود. بنابراین، وقتی بازیکنان بسیار جوان را در حال تمرین یا بازی با خود می‌بینید، سعی می‌کنید خود را جای آنها تصور کنید. کارهایی را که درست انجام می‌دهند و کارهایی را که اشتباه انجام می‌دهند می‌بینید، نه به خاطر کیفیتشان، بلکه به این دلیل که بی‌تجربه هستند، و فقط می‌خواهید به آنها کمک کنید. خوش شانس بودم که در جوانی افرادی را در اطراف خود داشتم که به من کمک و نصیحت می‌کردند، به همین دلیل است که اکنون در صورت لزوم خوشحال هستم که همین کار را انجام دهم.

الکس در مارس ۲۰۲۱ با ۲۴ سال سن جوانترین کاپیتان اوکراین شد، آیا سخت بود که پیشکسوت تیمی باشی که بسیاری از آنها از او بزرگتر بودند؟

الکس که اکنون ۵۸ بازی ملی در کارنامه دارد، می‌گوید: "صادقانه بگویم، اگر بازی‌هایی را که کاپیتان تیم بودم تماشا کنید، می‌بینید که بیش از بسیاری از بازیکنان بزرگتر بازی کرده‌ام و بنابراین اصلا احساس ناراحتی نداشتم." "و امروز در فوتبال مدرن، فقط کاپیتان نیست که رهبر است. فکر می‌کنم اگر در تیم خود رهبران زیادی داشته باشید، زندگی شما بسیار آسان‌تر می‌شود. این همان چیزی است که در تیم ملی اوکراین در داخل و خارج از زمین تکامل یافته است و ما در آرسنال هم همین وضعیت را داریم.

"فکر می‌کنم به این کلمه "رهبر" کمی عمیق‌تر از سایر کلمات نگاه می‌کنم. رهبر می‌تواند فردی باشد که به طور منظم در تیم بازی نمی‌کند، اما با توجه به حضور او در ترکیب، بدون او کار بسیار سخت‌تر می‌شد."

دو سال از حمله روسیه به اوکراین گذشت. اعلام جنگ، لحظه‌ای بود که جهان را به وحشت انداخت و برای الکس و هموطنان اوکراینی‌اش ویرانگر بود. او بارها در مورد لزوم حفظ تمرکز فوتبال بر روی این درگیری صحبت کرده است - به خصوص با کمک به سازماندهی بازی Game4Ukraine در آگوست گذشته. در این سالگرد ناخواسته، او به زندگی هم‌وطنانش در حال حاضر فکر می‌کند.

الکس که اهل رادومیشل، ۱۰۰ کیلومتری غرب کی‌یف است، می گوید: ''هیچ‌کس نمی‌تواند درک کند که ما، همه اوکراینی‌ها - به ویژه کسانی که در این کشور زندگی می‌کنند و سعی می‌کنند زندگی خود را با بمباران بالای سرشان وفق دهند، چه می‌گذرانیم. من الان دو فرزند دارم و نمی‌توانم تصور کنم که من و خانواده‌ام این زندگی را داشته باشیم، زمانی که در طول شب آژیر خطر به صدا در می‌آید و مجبور می‌شوید خودتان را در پناهگاه، در تاریکی پنهان کنید. توضیح این وضعیت برای مردم اوکراین سخت است.''

''اما همه ما فوتبالیست‌هایی که در خارج از کشور بازی می‌کنیم، با مردم کشورمان صحبت می‌کنیم و سعی می‌کنیم هر طور که می‌توانیم به آنها کمک کنیم، پیامی در مورد وضعیت به مردم سراسر جهان ارسال کنیم. می‌فهمم که مردم نسبت به [جنگ] خستگی دارند، اما باید ادامه دهیم. هرگز نمی‌دانیم برای سال‌های آینده چه اتفاقی خواهد افتاد. ما باید با هم متحد باشیم.''

با ابراز احساسات قابل درک، او بر لزوم تمرکز مداوم بر کشورش تأکید می‌کند و در ادامه به چگونگی کمک فوتبال اشاره می‌کند.

''ما به عنوان بازیکنان می‌دانیم که مسئولیت بیشتری بر دوش داریم. کاری که ما می‌توانیم برای مردم خود انجام دهیم، ایجاد احساسات اضافی، لبخند زدن و خوشحال کردن آنها برای حداقل چند دقیقه است. وظیفه ما این است که شادی را برای آنها به ارمغان بیاوریم. این همان کاری است که ما هر بار با بازی کردن با نشان اوکراین بر روی سینه خود انجام می‌دهیم.

اینکه چگونه فوتبال برای بازی Game4Ukraine متحد شد، مرا بسیار مفتخر کرد. اگر یک قدم به عقب بردارید و به نام‌هایی که بازی کردند و برای حمایت از ما آمدند نگاه کنید، بسیار به آن افتخار می‌کنم. هدف اصلی جمع آوری کمک مالی برای بازسازی مدارس در اوکراین و همچنین ارسال پیامی قدرتمند به سایر نقاط جهان بود که اوکراین هرگز تسلیم نخواهد شد و به مردممان در خانه نشان دهیم که به فکرشان هستیم.''

در نزدیک‌ترین بازی به اولین سالگرد جنگ سال گذشته، در بازی مقابل لستر در ۲۵ فوریه، الکس در پیروزی ۱-۰ ما بازوبند کاپیتانی را با رنگ‌های پرچم اوکراین به بازو بست.

''این موضوع نیز باعث افتخار زیادی برای من شد و از مارتین و میکل به خاطر این فرصت و همچنین از لیگ برتر برای اجازه دادن به جلب توجه به این موضوع و ارسال پیامی دیگر به سایر نقاط جهان تشکر می‌کنم.''

به طور کلی، احترام الکس به سرمربی و هم‌تیمی‌هایش مشهود است، اما او همچنین بر اهمیت کل کادر پشت صحنه و فراتر از آن در آرسنال و نقش کلیدی آن‌ها در اطمینان از عملکرد تیم در زمین با استانداردی فوق‌العاده‌ای که در فصول اخیر شاهد آن بوده‌ایم، تأکید می‌کند.

او می‌گوید: ''من با همه آنها [کادر گسترده‌تر] رابطه خوبی دارم و مهم است که همه ما احساس کنیم جزئی از گروه هستیم. شاید برخی از هواداران در سراسر جهان به ما نگاه کنند و فکر کنند آرسنال فقط تیمی است که در زمین می‌بینند. این چیز بسیار بسیار بزرگتر از آن است. این افرادی هستند که در زمین تمرین و در ورزشگاه برای موفقیت این تیم، این باشگاه سخت کار می‌کنند.''

''ما بازیکنان، فقط مثل بازیگران یک فیلم هستیم، اما افراد زیادی پشت صحنه هستند که این فیلم را خاص می‌کنند. بدون تمام مشارکت‌های آنها، دستیابی به هر موفقیتی بسیار، بسیار سخت خواهد بود.''

و در نهایت، وقتی در مورد اتحاد صحبت می‌کنیم، حرف آخر را باید هواداران بزنند. با ورود الکس در ابتدای فصل گذشته، او واقعاً از شور و شوق هواداران در ورزشگاه امارات شگفت‌زده شد - و نمی‌تواند از ایجاد سهم کوچک خودش در این فضا اجتناب کند!

زینچنکو می‌گوید: ''انرژی هواداران را واقعاً خاص احساس کردم. من فهمیدم که هواداران آرسنال به عنوان یک باشگاه چقدر بزرگ هستند. بدون حمایت آنها، کار خیلی، خیلی سخت می‌شد. به خصوص در بازی‌هایی که گاهی اوقات شرایط خوب پیش نمی‌رود و آنها همچنان شما را تشویق می‌کنند - به همین دلیل است که ما آنها را بازیکن دوازدهم خود می‌نامیم.''

''خانواده من هم همیشه از این فضا لذت می‌برند، هیجان‌زده می‌شوند و «برای همیشه شمال لندن» را می‌خوانند. حتی من، وقتی روی زمین یا روی نیمکت هستم، وقتی این آهنگ شروع می‌شود، نمی‌توانم خودم را کنترل کنم، من هم به آنها ملحق می‌شوم!''