امیل اسمیت رو: صبور بودن

اميل اسميت رو، هافبك جوان آرسنال، ارزش هم‌تیمی‌های حامی را به خوبی درک می‌کند

این هافبک با استعداد از همان سن ۹ سالگی به آرسنال پیوست و خیلی زود در طول پیشرفت در رده‌های سنی باشگاه، خود را به عنوان مهره‌ای کلیدی در زمین معرفی کرد.

مربیان او در دوران حضورش در هیل اند، خیلی زود او را به عنوان بازیکنی که باید زیر نظر داشت، شناسایی کردند. اسمیت رو در نهایت در سپتامبر ۲۰۱۸ در ۱۸ سالگی برای تیم اصلی به میدان رفت و پس از امضای قرارداد جدید در تابستان ۲۰۲۱، پیراهن شماره ۱۰ باارزش را بر تن کرد.

اما اخیراً این بازیساز بااستعداد مجبور به صبر بیشتری شده است. مصدومیت‌ها پیشرفت او را در فصل گذشته محدود کرد و او در این فصل هم تنها ۱۶ بار به میدان رفته است.

با این حال، او همچنان تأثیر بسیار مثبتی در تیم و رختکن دارد. اسمیت رو از سن کم عادت داشته در زمین مرکز توجه باشد، هرچند که شخصیت آرام‌تری دارد.

''از نظر بودن در رختکن وقتی خیلی جوان بودم، مثلا ۱۲ یا ۱۳ ساله، خیلی خجالتی بودم''، او می‌گوید. ''من خیلی ساکت بودم، شاید با دو یا سه نفر از بچه‌ها صمیمی بودم. البته با همه کنار می‌آمدم، اما از نظر اینکه در رختکن پر سر و صدا باشم، با چند بازیکن خوب کنار می‌آمدم و صمیمی بودم.''

''بعد هرچه بزرگتر شدم، اعتماد به نفسم بیشتر شد. فکر می‌کنم در زمین هم همینطور بودم، باید منصف باشم – هرگز در زمین آنقدر پر سر و صدا نبوده‌ام و الان هم همینطور است. بنابراین شخصیت من الان هم شبیه به زمانی است که کوچک‌تر بودم، اما تفاوت این است که اعتماد به نفسم در طول سال‌ها خیلی بیشتر شده است.

دوست داشتم در زمین بازیکنی باشم که همه به او نگاه می‌کنند، و چند بار در تورها کاپیتانی تیم را بر عهده داشتم. یک تور در هلند در جام آینده بود که من در سطح زیر ۱۷ سال کاپیتانی تیم را بر عهده داشتم و واقعاً از آن لذت بردم.''

استعدادی به طبیعی و چشمگیر بودن اميل هرگز زیر رادار قرار نمی‌گیرد، بنابراین خوب است که او یاد گرفته است تا توجه و انتظار اضافی همراه با آن را بپذیرد.

''بله، عاشقش بودم، واقعاً لذت می‌بردم''، او با لبخند می‌گوید، ''به خصوص در تیم‌های مدرسه. آن‌ها به من نگاه می‌کردند تا بازی‌ها را ببرم و من این را می‌دانستم. آنجا هم فشار وجود داشت، اما من عاشقش بودم. فکر می‌کنم به من هم کمک کرد، اما در عین حال، هرگز کسی نبودم که سر بقیه داد بزنم.

اساساً طرز فکر من فقط این بود: توپ را به من بده و من به تو نشان می‌دهم که چه کار می‌توانم انجام دهم. بگذار پاهایم حرف بزنند! من از انجام این کار خیلی خوشحال بودم، و حتی الان هم بیرون از زمین، پر سر و صداترین نیستم. دوست دارم به جای آن خودم را با توپ ابراز کنم، اما در رختکن سعی می‌کنم با همه کنار بیایم.

عاشق این هستم که بخشی از یک تیم باشم و آن روحیه تیمی را که با هم‌تیمی‌هایتان به دست می‌آورید، داشته باشم. در مدرسه دو و میدانی کار می‌کردم که بدیهی است انفرادی‌تر است. ۴۰۰ متر می‌دویدم و عاشقش بودم. من در ۴۰۰ متر نماینده ناحیه و شهر خودم بودم، بنابراین از آن خوشم می‌آمد، اما بدیهی است که با بودن در یک تیم بسیار متفاوت است.

توضیحش سخت است، چون تمام زندگی‌ام در یک ورزش تیمی بوده‌ام. من واقعاً از دویدنم لذت می‌بردم، اما در فوتبال، شما یک تیم کامل دور خودتان دارید – نه فقط بازیکنان دیگر، بلکه مربیان و کادر پشت صحنه. بنابراین این حس بسیار متفاوتی به آن می‌دهد. شما همچنان مسئول عملکرد خودتان هستید و همه چیز به شما بستگی دارد، اما در عین حال، نمی‌توانید هم‌تیمی‌هایتان را ناامید کنید و می‌خواهید بهترین عملکرد خود را برای آن‌ها هم ارائه دهید. این هم فشاری است که من دوست دارم.

عاشق این هستم که یک بازیکن تیمی باشم، در میانه زمین درگیر باشم و برای دیگران سخت کار کنم. همچنین، احساس برد زمانی که می‌توانید آن را با هم‌تیمی‌هایتان به اشتراک بگذارید، عالی است.''

این حس دو طرفه است – اینکه هم‌تیمی‌هایتان را در شرایط سخت کنار خود داشته باشید. اميل معتقد است که این حس وحدت، یکی از نقاط قوت بزرگ این تیم فعلی است.

''بله، من هم این شرایط را تجربه کرده‌ام، هم بیرون از تیم بوده‌ام و هم در تیم، بنابراین می‌دانم چه حسی دارد''، او تأمل می‌کند. ''به همین دلیل است که فکر می‌کنم فرهنگی که اینجا داریم بسیار مهم است. در باشگاه حس واقعی یک خانواده وجود دارد، و این زمانی که به حمایت هم‌تیمی‌هایتان نیاز دارید، یا آن‌ها به کمک شما نیاز دارند، بسیار مهم است.

اگر کسی ناراحت است، همیشه کسی برای صحبت کردن وجود دارد. من شخصاً احساس می‌کنم می‌توانم برای هر چیزی با هر کسی صحبت کنم، و امیدوارم همه آن‌ها هم همین احساس را داشته باشند. داشتن این حس در یک باشگاه و احساس آن وحدت واقعاً مهم است.''

این بازیکن ۲۳ ساله ادامه می‌دهد: ''در طول دو فصل گذشته چیزهای زیادی را پشت سر گذاشته‌ام. برای اولین بار جراحی هم داشتم و این قدم سختی برای من بود. گذراندن آن سخت بود، و البته خانواده و دوستانتان دور و برتان هستند، اما در باشگاه، همه کارکنان و بازیکنان هم به من خیلی کمک کردند.

روزهای سختی را در دوران مصدومیت سپری می‌کنید و نمی‌توانید با بازیکنان در زمین تمرینی باشید، اما مهم بود که درگیر بمانم، با همه در ارتباط باشم، حضور داشته باشم، حتی زمانی که آماده نبودم در تمام جلسات شرکت کنم تا بتوانم روی همه چیز مسلط باشم. حتی اگر نمی‌توانستم در زمین باشم، می‌خواستم درگیر باشم، و کادر فنی بسیار مهم بودند. برای کاری که در دوران نقاهتم برایم کردند، هرگز نمی‌توانم به اندازه کافی از آن‌ها تشکر کنم.''

اميل که در ابتدای فصل گذشته به دلیل مصدومیت کشاله پنج ماه دور از میادین بود، در این فصل تنها سه بار در ترکیب اصلی قرار گرفته است. این موضوع به او این اجازه را داده است که حداقل روابط قوی‌تری با «تیم پشت صحنه» برقرار کند: کارکنان پشت صحنه‌ای که تاکنون در طول سفر او در آرسنال، در هر قدمی با اميل بوده‌اند.

''این افراد چقدر مهم هستند، واقعاً درست است''، او می‌گوید. ''ما زمان زیادی را با هم می‌گذرانیم، بنابراین بدیهی است که نزدیک خواهید شد. با مسئولان تجهیزات، فیزیوتراپ‌ها، دانشمندان ورزشی، کادر مربیگری – ما وقتی در زمین تمرین هستیم، یک تیم هستیم. حتی در انتهای جلسات تمرینی روی زمین‌ها، همه می‌توانیم با هم بخندیم. ما با هم کنار می‌آییم و یک خانواده بزرگ هستیم. همه ما اینجا هستیم تا به تیم برای بردن کمک کنیم، همه می‌خواهیم هر روز همدیگر را بهتر کنیم، و این احساس فوق العاده‌ای است.

من الان خیلی وقته که اینجا هستم، این افراد را مدت‌هاست که می‌شناسم و بازیکنان جدید هم به قدری زود جا می‌افتند که شما آن‌ها را هم به خوبی می‌شناسید. این به شما کمک می‌کند تا در زمان‌های مختلف بدانید که چگونه با افراد مختلف واکنش نشان دهید.

همه متفاوت هستند و چیزهای متفاوتی را پشت سر می‌گذارند، بنابراین با برد یا باخت به شکل‌های متفاوتی برخورد خواهند کرد. شما یاد می‌گیرید که چگونه با آن‌ها واکنش نشان دهید، و به همین دلیل است که مهم است واقعاً هم‌تیمی‌هایتان را بشناسید، آن‌ها را به خوبی بشناسید، آن‌ها را درک کنید و بدانید که در زمان‌های مختلف به چه چیزی نیاز دارند.''

اما اینکه بگوییم آرسنال تنها چیزی است که او می‌داند، درست نیست. او از زمان پیوستن به آکادمی ما در سال ۲۰۱۰، دو بار به صورت قرضی در دو محیط کاملاً متفاوت، ابتدا در فصل ۲۰۱۸/۱۹ در لایپزیگ در بوندسلیگا و سپس با هادرسفیلد تاون در چمپیونشیپ در فصل بعد بازی کرده است.

او در هر دو باشگاه با هم‌تیمی‌هایش روابط محکمی برقرار کرد و به سرعت به دنبال جذب شدن در فضای پویای تیم بود.

''من عاشق این هستم، ساختن این روابط''، او می‌گوید. ''هر دو باری که قرضی بودم، دوستانی پیدا کردم که هنوز با آن‌ها صحبت می‌کنم. از زمان حضورم در آلمان و در هادرسفیلد، چند نفر هستند که با آن‌ها در ارتباط هستم و خنده‌دار است که وقتی الان مقابلشان بازی می‌کنم، به یاد زمانی می‌افتیم که هم‌تیمی بودیم. همیشه با آن‌ها صحبت می‌کنم.

من در لایپزیگ با تایلر آدامز خیلی صمیمی بودم، و او الان در بورنموث است. او تنها فرد دیگری بود که به طور کلی می‌توانست انگلیسی صحبت کند، بنابراین ما خیلی با هم بودیم – ما در همسایگی هم زندگی می‌کردیم، بنابراین زمان زیادی را با هم گذراندیم. او آنجا خیلی به من کمک کرد، بنابراین خنده‌دار است که حالا مقابل هم قرار می‌گیریم.

هری تافولو یکی دیگر است – او الان در فارست است، اما در هادرسفیلد با هم بازی می‌کردیم. او در همان پنجره نقل و انتقالاتی که من به تیم پیوستم، به تیم ملحق شد و هر وقت مقابل هم بازی می‌کنیم، همیشه گپی می‌زنیم.''

و سپس، البته، تعداد رو به افزایش فارغ التحصیلان هیل اند وجود دارد که اميل اغلب با آن‌ها روبرو می‌شود.

''درسته، به نظر می‌رسد در اکثر بازی‌ها الان کسی هست که در مقطعی با او بوده‌اید. جو ويلوک اخیراً مقابل ما گل زد، که من را غافلگیر نکرد، چون می‌دانیم که او چه بازیکن فوق العاده‌ای است.

جیدون آنتونی هم همینطور، او الان به صورت قرضی در لیدز است. ما در هیل اند خیلی به هم نزدیک بودیم، بنابراین دیدن اینکه او هم خوب کار می‌کند، لذت بخش است. چند بازیکن هیل اند در باشگاه‌های دیگر حضور دارند و دیدن آن‌ها همیشه لذت بخش است، زیرا ما بدیهی است که با مربیان یکسانی کار کرده‌ایم و چیزهای مشابهی را پشت سر گذاشته‌ایم. همچنین بازیکنانی که از دوران جوانی برای تیم ملی انگلیس با آن‌ها بازی کرده‌ام، دیدن آن‌ها هم خوب است، افرادی که از زمان رشد با آن‌ها آشنا هستم.

با این حال، وقتی صحبت از اوج هیجان بازی به میان می‌آید، آنجاست که اميل به «گذاشتن صحبت با کفش‌هایش» برمی‌گردد.

''همه چیز قبل از بازی با لبخند همراه است، اما به محض سوت زدن، تمرکز کامل روی بازی است''، او می‌گوید. ''گاهی اوقات ممکن است در طول بازی هم کلمات عجیبی رد و بدل شود و مردم می‌خواهند شما را از بازی خارج کنند، اما صادقانه بگویم، من معمولاً وارد این کارها نمی‌شوم. ترجیح می‌دهم تا بعد از بازی صبر کنم و بعد از برد بخندیم! هرچند نمی‌گویم که خیلی اهل کری خواندن هستم!''

اميل همچنین از آن رویارویی‌ها یا مکالمات در زمین به دنبال انگیزه نیست، زیرا او منبع الهام‌بخش بسیار خاصی دارد – هواداران وفادار ورزشگاه امارات. جای تعجب نیست که او به عنوان بازیکنی که در خانه رشد کرده و جلوی چشمان هواداران پرورش یافته، مورد علاقه هواداران است و او از عشقی که به او نشان می‌دهند بسیار آگاه است.

''من قطعاً این را احساس می‌کنم که وقتی به زمین می‌روم – ۱۰۰٪. می‌دانم که آن‌ها گل بعدی من را آرزو می‌کنند! نمی‌دانم آن‌ها حتی بیشتر از من آن را می‌خواهند یا نه، اما من واقعاً قدردان این موضوع هستم. مشتاقانه منتظر هستم تا دوباره با آن‌ها جشن بگیرم.

من از ۹ سالگی اینجا هستم، به عنوان یک هوادار آرسنال بزرگ شدم، بنابراین مهم است که هر کاری از دستم برمی‌آید برای باشگاه انجام دهم، به خصوص برای آن هوادارانی که بدون توجه به هر چیزی از ما حمایت می‌کنند. من قطعاً در حین بازی خیلی به آن‌ها فکر می‌کنم و آن‌ها بخش بزرگی از انگیزه روزانه من هستند.''