میکل آرتتا می‌خواهد آرسنال بر بازی‌ها مسلط باشد—اما آیا این به قیمت کاهش توان هجومی تمام شده است؟

میکل آرتتا در تلاش بوده تا آرسنال را به یک قدرت مسلط در لیگ برتر تبدیل کند. در نگاه نخست، این هدف تنها می‌تواند بار معنایی مثبتی داشته باشد. و این تقریباً همیشه چنین بوده است، چرا که آرسنال در سال‌های اخیر یکی از باثبات‌ترین تیم‌های انگلیس بوده است. اما آیا این هدف یک شمشیر دو لبه است؟

پس از رقابت قهرمانی فصل ۲۳-۲۰۲۲، آرتتا با چند خواسته به فصل گذشته بازگشت. در یک کنفرانس مطبوعاتی در سپتامبر، زمانی که از او پرسیده شد مهم‌ترین زمینه‌ای که تیمش باید در آن پیشرفت کند چیست، پاسخ داد: «خفه کردن بیشتر حریف. خلق موقعیت‌های بیشتر. اجازه ندادن به حریف برای ایجاد موقعیت و بازی کردن دورتر از دروازه خودمان.»

این صحبت‌ها به‌جای اینکه به سلطه بر لیگ به‌طور کلی اشاره داشته باشد، بر تسلط بر هر تیمی که آرسنال با آن روبه‌رو می‌شود، اشاره داشت.

در ۱۸ ماه گذشته، آن‌ها تقریباً در تمام بازی‌های لیگ برتر این برتری را ایجاد کرده‌اند، اما این حس «خفه کردن» همیشه به نتیجه منجر نشده است.

تساوی بدون گل آن‌ها مقابل ناتینگهام فارست در چهارشنبه گذشته توجهات را به خود جلب کرد، زیرا این پنجمین باری بود که در این فصل از لیگ برتر موفق به گلزنی نمی‌شدند. این موضوع که این آمار با آمار سال گذشته برابری می‌کرد، تقریباً نادیده گرفته شد.

بازی آرسنال در هر یک از سه فصل اخیر که آن‌ها برای قهرمانی جنگیده‌اند، حس متفاوتی داشته است. در فصل ۲۳-۲۰۲۲، همه‌چیز تازه به‌نظر می‌رسید. خریدهای جدید، گابریل ژسوس و اولکساندر زینچنکو، سیالیتی را به بازی آن‌ها اضافه کردند که باعث شد رقابتی غیرمنتظره اما تماشایی با قهرمان نهایی، منچسترسیتی، شکل بگیرد. آرتتا در فصل ۲۴-۲۰۲۳ تطبیق‌پذیرتر شد، پایه‌ای محکم برای رقابت با تیم‌های برتر لیگ ایجاد کرد، اما بخشی از طراوت و خلاقیت هجومی فصل قبل را از دست داد. این فصل، تیم او با مصدومیت‌ها دست‌وپنجه نرم کرده، اما سبک بازی آرسنال به‌طور طبیعی بیشتر به فصل گذشته شباهت دارد تا فصل قبل از آن.

با گذشت زمان، آرتتا بخشی از خواسته‌اش را محقق کرده است. آرسنال در هر یک از سه فصل اخیر، زمان بیشتری را در نزدیکی دروازه حریف سپری کرده است، در مقایسه با آنچه در فصل ۲۲-۲۰۲۱ انجام داده بود.

در ۱۸ ماه اخیر، به صحنه‌ای رایج تبدیل شده که آرسنال چه با توپ و چه بدون توپ، در نیمه حریف مستقر باشد. آن‌ها می‌توانند با شدت و سازمان‌دهی پرسینگ خود، تیم‌ها را «خفه» کنند یا از سوی دیگر، دفاع‌ها را مجبور کنند که عقب‌تر بازی کنند و تا جای ممکن مقاومت کنند. اینجاست که جنبه دو لبه سلطه بر بازی آشکار می‌شود.

این یک راز نیست که آرسنال، مانند سایر تیم‌ها، در برابر دفاع‌های فشرده و متراکم دچار مشکل می‌شود. این سیستم‌ها به این دلیل اجرا می‌شوند که شکستن آن‌ها دشوار است، اما آیا تلاش برای حضور بیشتر در نیمه حریف باعث می‌شود تیم‌های بیشتری از این تاکتیک استفاده کنند؟

بخشی از چیزی که رقابت نخست آرسنال برای قهرمانی در این دهه را هیجان‌انگیز کرد، ماهیت سیال و روان فوتبال آن‌ها بود. پاس‌های آن‌ها سریع، عمودی و برنده بودند. بازی آن‌ها هدفمند بود و آن‌ها را به مناطق خطرناک زمین هدایت می‌کرد.

آرسنال در دو فصل اخیر به همان شیوه فضا ایجاد نکرده است. در عوض، بازی آن‌ها روشمندتر شده است. از آنجا که هنوز تیمی فوق‌العاده هستند، این روش اغلب برای آن‌ها کارساز بوده، اما آیا این تلاش برای سلطه کامل، باید تنها راه‌حل آن‌ها باشد؟

از نظر سبک بازی، آرسنال این روزها بیشتر روی ساختن حملات تمرکز دارد تا حمله کردن به‌طور مستقیم. اگر نوع دویدن‌های بازیکنان آن‌ها را با تیم‌های دیگر مقایسه کنیم، حجم بالایی از دوندگی‌های آرسنال بر بازی در فضاهای کوچک و پاس‌های کوتاه متمرکز است. در مقابل، سبک دویدن بدون توپ لیورپول تقریباً کاملاً برعکس است. آن‌ها زمان بسیار کمی را صرف ساختن حملات می‌کنند و حجم بالایی از دویدن‌ها را در پشت خط دفاعی حریف انجام می‌دهند.

لزومی ندارد که یک روش درست و روش دیگر غلط باشد، اما هیچ شکی نیست که لیورپول توپ را سریع‌تر به بازیکنان هجومی خود می‌رساند. این عامل مستقیماً به آمار ۱۷ پاس گل محمد صلاح در این فصل لیگ برتر کمک کرده است، زیرا آن‌ها تیم‌ها را در لحظات آسیب‌پذیر غافلگیر می‌کنند. بسیاری از پاس‌هایی که به صلاح می‌رسند، مستقیم و از داخل نیمه خودی ارسال می‌شوند.

آرسنال برای اینکه دوباره سبک عمودی‌تری داشته باشد، نیازی به تغییر اساسی و تبدیل شدن به تیمی کاملاً متفاوت ندارد.

نیم‌فصل دوم ۲۲-۲۰۲۱ اغلب به‌عنوان نقطه‌ای که نقش مهمی در رقابت قهرمانی ۲۳-۲۰۲۲ داشت، نادیده گرفته می‌شود.

در همان ماه‌های بهار بود که آرتتا هافبک خود، گرانیت ژاکا، را به نقشی هجومی‌تر منتقل کرد، نقشی که در فصل بعد در آن شکوفا شد. همچنین پس از پیروزی ۳-۲ مقابل واتفورد، او به نحوه کنترل بازی‌های آرسنال اشاره کرد و گفت: «در نتیجه ۳-۱، بعد از آن، ما باید ۳۰۰,۰۰۰ پاس در نیمه حریف ردوبدل می‌کردیم و زمانی که لحظه مناسب برای حمله به ما می‌رسید، آن را انجام می‌دادیم. ما این کار را نکردیم. بازی باز بود و شما حس می‌کردید تا پایان بازی همچنان باز خواهد ماند.»

تیم آرتتا در هفته‌های بعدی این صحبت‌ها را در عمل اجرا کرد. در بازی‌هایی مقابل لسترسیتی و استون‌ویلا، آن‌ها حرکات پاسکاری طولانی را ساختند و سپس در لحظه مناسب ضربه نهایی را زدند. در آن زمان، این حرکات اغلب در نیمه خودی نگه داشته می‌شدند تا سپس با چند پاس اضافه به محوطه جریمه حریف برسند.

استفاده از تمام عرض زمین برای دادن حس امنیت کاذب به حریف و سپس ضربه زدن به آن‌ها، به آرسنال کمک کرد تا برای رقابت‌های قهرمانی آینده آماده شود.

در پاسخ به این سؤال که آیا تلاش دائمی برای حضور در نیمه حریف باعث می‌شود تیم‌ها بیشتر از دفاع فشرده استفاده کنند، آرتتا در کنفرانس مطبوعاتی روز دوشنبه، پیش از بازی رفت مرحله یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا مقابل پی‌اس‌وی، گفت: «گاهی اوقات این یک انتخاب نیست. مقابل فارست، به‌عنوان مثال، فرصت‌های زیادی را از دست دادیم که می‌توانستیم در آن‌ها فرار کنیم، زیرا اجرای ما به‌اندازه کافی خوب نبود.

«و لحظاتی هم وجود دارد که تیم‌ها از هم گسیخته هستند. اما زمانی که ما هم سازمان‌یافته هستیم، بارها مقابل تیم‌هایی با دفاع پنج‌نفره که چنین رفتاری دارند، بازی کرده‌ایم و همه را برده‌ایم. ما به این شرایط عادت کرده‌ایم. بعد از آن، همه‌چیز به نحوه اجرای کارها بستگی دارد.»

با در نظر گرفتن این نکته که آرسنال به دلیل مصدومیت‌ها مهاجم در دسترس ندارد، آن‌ها در سه مورد از چهار بازی اخیر خود در تمام رقابت‌ها موفق به گلزنی نشده‌اند. در تنها بازی‌ای که گل زدند، مقابل تیم در خطر سقوط لستر، این کار را در دقایق ۸۱ و ۸۷ با گل‌های هافبک تعویضی، میکل مرینو، انجام دادند.

با یک هفته استراحت، آرسنال امشب فرصتی دوباره دارد تا جان تازه‌ای به فصل خود ببخشد.