به بهانه ۷۳ سالگی جرج گراهام

روز ها سپری شده، سال ها یکی پس از دیگری به پایان رسیده، دهه ها جوان ها را پیر، و کهن سال ها را به خاک سپرده و مرد فرانسوی همچنان بر روی نیمکت آرسنال بر جا مانده، یک عمری طولانی که میراث جرج گراهام کبیر را در طی این فصول ادامه داده.

قبل از ونگر؛ یک آرسنال بود با یک جرج، آن مردی که شخصیتی چون جنتلمن داشت، اهل گلاسکو بود و خانه کودکی اش در کنار کلیسا فرانسیس مقدس واقع بود، شهرش را محل عشق می خواندند و خودش را معشوق آرسنال، رابطه گراهام و آرسنال با یک عشق واقعی پنهان شده بود، قدرت آن ها یک غولی بزرگ برای هر تیمی در بریتانیا به نمایش آمده بود، در تئاتر های شهر لندن از شخصیت او یک انسان عاشق ساخته بودند، و در عین حال بی رحم خطاب می کردند.با گراهام خاطره داریم، از آن برد های پیاپی یک بر صفر که هرگز از یاد ما نخواهد رفت، آن ها را چنین خطاب می کردند.

Victory Day, One nil the arsenal

یعنی در عین حال ما یک برصفر پیش هستیم و برای اینکه گلی را دریافت نکنیم، یک دفاع جانانه خواهیم کرد، از او انتقاد می کردند، نیش و کنایه، اما در پایان همان فصل ما جام را در دستان آن مرد می دیدیم، به خصوص پیروزی در نیمه نهایی جام حذفی سال 1993 که با تک گل تونی آدامز بزرگ به پایان رسید و سرانجام با برتری مقابل شفلید ونزدی در فینال، پایانی چون قهرمانی در پی داشت...
در سوی دیگر آن ها با تک گل آلن اسمیت پارما را در فینال جام در جام اروپا در سال 94 شکست دادند و قهرمانی اروپا را جشن گرفته بودند.
‌
جرج برای طرفداران هایبری نقش یک پدر را به ارمغان می آورد، او را با تمام وجود دوست داشتند، برای طرفداران توپچی، گل خوردن و شکست را پذیرفتن در هنگامی که او در کنار زمین حضور داشت، بسیار بی معنا بود.

قدرت تدافعی اش در تاریخ فوتبال بار ها نوشته شد، چهره اش را در روزنامه ها چاپ نموده و او را  سازنده دیوار لندن که تشبیه به دیوار چین و برلین کرده بودند.
ازجوانی چون تونی آدامز یک کشور سرباز روس ساخته بود، فیل تامسون گفته است که او آن قدر برای آرسنال با جان و دل دفاع می کرد که یاد و خاطره سربازان روس در جنگ جهانی دوم را زنده کرد، از فراموش شدگانی چون لی دیکسون و استیو بولد که در دسته پایین تر استوک سیتی حضور داشتند، یک ستون بزرگ و جان تازه ای داد، خود باوری و می توان همیشه بازگشت و باری دیگر متولد شدن را به آن ها آموخت..

سیاست گراهام در حدی بود که آرسنالی ها در پایان فصل یک میلیون پوند سود می بردند، بازیکنان ارزان را به خدمت گرفته و جوانان را به بزرگسالان موج می دادند، و بازیکن هایی که وسوسه رفتن را در سر داشتند با قیمت نجومی به تیم های دیگر می فروختند..

اما هرگز و هرگز جمله ای چون ابراز پشیمانی را بر لب نیاورده و برای خود امپراطوری در بریتانیا حاکم بودند.پس بخوانیم و تکرار کنیم؛ ونگر تیمی را در دست گرفت که گراهام با او در بریتانیا نقش ماشین غول کش را ایفا می کردند.اگرچه برای توصیف گراهام باید چنین گفت و نوشت..حقارت واژه ها را زمانی متوجه شدم که نتوانستم با هر کلمه ای و جمله ای تو را توصیف کنم..

بدرود آقای من....




✍️نویسنده: ابوالفضل کریم آبادی (صدر)