خانه رویاها؛ هایبوری افسانه ای...

در خیابان های لندن آرام و آهسته قدم می زنم، در محله اسلینگتون در شمال پایتخت و همیشه مه آلود و بارانی و خاطرات را مانند همیشه مرور می کنم، از فوتبال دوستان سوال می کنم ، هایبوری چیست؟ کجاست ؟ آن ها یک چیز را می گویند، خانه رویا ها همیشه افسانه ای و پایان برای همگان، اسطوره های توپچی در بهشت به خانه خود باز می گردند!

در افکار و سرتاسر خیال من سر صدای آن طرفداران، گریه ها ، خنده ها و افتخارات فراموش نشدنی ، نام بازیکنان بر زمزمه تماشگران موج می زند، انگار در هایبوری در حال تماشاکردن دیدار و جدالی زیبا ایستاده نظاره گر هستم.
خاطرات پشت سر هم مرور می شود، سال ها پس از دیگری سپری می شوند آن هم ۹۳ سال خاطره شیرین و تلخ در خانه ای که خود را فرزند توپچی ها می دانم، نه تنها من بلکه همه طرفداران آرسنال فرزند آن خانه هستند.
آرسنال سلطنتی ، توپخانه های سلطنتی نماد سه لوله توپ یعنی همان توپچی ها و هیولا بزرگ رقیبان در طول این ۹۳ سال بازگوی همه چیز است.
بازگوی افتخارات و خوشی ها برای طرفداران قرمز های شهر لندن.
سال ۱۹۱۳ آرسنال به مصاف لستر می رود، در کجا؟ هایبوری خانه جدید آن سال های تکرار نشدنی.
ما پیروز می شویم و طرفداران یک صدا دیواین و جوبی گلزنان مقابل لستر سیتی را تشویق می کنند.
اولین بازی در هایبوری را پیروز شدیم و آن پیروزی یعنی شروع داستان همیشگی ما با آرسنال و همان شهرزاد قصه گو عاشق همیشگی توپچی ها.

شهرزاد قصه گو.....
هایبوری برای همیشه تمام شد، اما در یاد ها بلکه در ظاهر و دیگر هیچ زمان در این عالم هستی هایبوری کوچک ارسنال را نخواهیم دید، آن طرفداران عاشق را نمی توانیم رخصت کنیم.
جام هایی که در دستان گراهام و ونگر در خانه را دیگر نمی توانیم در خانه خود ببینیم .
همان طور که ساریا اسپانیول نابود شد ، و پایان بر خانه تیم دوم شهر بارسلون و استادیوم به رنگ آبی و سفید و داستان پارکیت ها.
یا به هلند می رویم، سرزمین لاله های نارنجی، استادیوم دمیر محل اقتدار و طوفان آژاکس یوهان کرایوف که نابود شد، و قطعه ای از خاک آن را هواداران دو آتیشه آژاکس پس از مرگشان خاکستر خود را بر روی آن می ریزند.
یا دل آلپی بانوی پیر که برای همیشه به تاریخ پیوست.
حال داستان هایبوری یعنی همان ساختمان های جایگزین فعلی.
زمانی که از دست رفت، گاهی تصور می کنیم نفرین کرده است، ارسنال آن هیولا نشد، تفنگ ها از کار افتاد!
داستان ما چه نزول کرد، شهرزاد از افتخارهایش کم گفت ، ۹۳ سال توام از افتخار اما در یازده سال اخیر افتضاح، جام کسب شد اما نه آن افتخار و قهرمانی که همگان توقع داشتند، جام حذفی به کار نیامد و همجنین جام اتحادیه.
طرفداران می خواهند هایبوری باشد یا اگر نیست جام ها بازگردند، در خانه جدیدشان.
جام در دست ستارگان برق بزند و آن ها تمام شهر لندن را به رنگ قرمز پیاده کنند.
باخت را در خود نبیند، پیروزی ها تعدادش مشخص نشود. و آرسنال در همان صدر بدون هیج استرسی باقی بماند.
کو آن نشان افتخار از ونگر و تیمش؟ کجاست روز های رویایی گراهام و ستارگان در کنار نظام تدافعی خارق العاده اش.
هایبوری رفت، پایان شد، یعنی پایان قصه آرسنال!
امارات در خود ندید آن جام ها را، قطعا روزی می رسد که امارات در خود مانند هایبوری یک اسمیت ببینند، شاهد طوفان مانند هانری و برگکمپ باشد، مانند آدامز کوهی در دیدگاه قفس توری باشد.
لمن یا سیمن نگهبان دروازه باشند.
و پادشاهانی چون گراهام و ونگر جام را یکی پس از دیگر کسب کنند .
در سال ۲۰۰۶ همگان با هایبوری خداحافظی کردند، آن روزی که ویگان را تیر باران کردند.
هانری هتریک کرد و پیرس هم یک گل به ثمر رساند.
همگان گریه کردند. ترک خانه سخت است، به خصوص برای طرفداران عاشق توپچی ها که همه دارایی آن ها متعلق به آن خانه بود.
سعدی چه زیبا گفت ؛

‏گر به صد منزل ، فراق افتد ميان ما و دوست
همچنانش درميان ِ جانِ شيرين  منزل است



✍️نویسنده : ابوالفضل کریم آبادی ( صدر )