داستان زندگی لوییز کویین از زبان خودش (قسمت سوم)

در قسمت قبل خواندیم چگونه لوییز کویین پس از درخشش در ایرلند به سوئد رفت و موفق شد با یک تیم دسته دومی در جمع بهترین های اروپا حاضر شود. در ادامه، این مدافع ایرلندی از حضور در لیگ انگلیس می گوید.

بعد از سه سال احساس کردم که زمان کار من در سوئد به پایان رسیده. هر چه داشتم برایشان گذاشتم و نیاز داشتم که سبک زندگی ام را عوض کنم. فوتبال تغییر کرده و من می خواستم کمی به خانه نزدیک تر باشم. اگرچه که از ایرلند خیلی دور نبود اما سفر کردن برایم دشوار بود. دو پرواز هوایی و دو ساعت راه لذت بخش تا فرودگاه مرکزی بود؛ بنابراین افراد زیادی به استقبالم نمی آمدند زیرا دردسرش زیاد بود.

در آن زمان ناتس کانتی شهرت زیادی داشت و آنها تیمی بودند که به سختی شکست می خوردند. خیلی هیجان زده بودم که شانس به من روی آورده اما پس از آن که به آنجا رسیدم شرایط خیلی سخت شد. ما در زمینی تمرین می کردیم که یک روز به سختی یک صخره ی سنگی بود و روز بعد با کمی بارش باران همچون حمام گل. بعد از آن وقتی که ما چند بازی در جام حذفی داشتیم اوضاع بدتر هم شد.

شایعاتی مطرح می شد که باشگاه کمی با مشکل مواجه شده اما اینها فقط شایعه بود. مردی که تازه به باشگاه آمده بود مشکلات را حل کرد. آنها من و یک بازیکن دیگر را به تیم اضافه کردند و با بازیکنان موجود تیم قراردادهای جدیدی بستند. آنها گفتند شرایط را تحت کنترل خود دارند اما اینطور نبود.

یکشنبه با آرسنال بازی داشتیم اما پیامی به من رسید و اعلام کردند که تمرین کنسل است. می توانید جمعه به دفتر بیایید؟ که این قضیه کمی عجیب بود زیرا هیچگاه تمرین لغو نمی شود. کاپیتان تیم لورا بَسِت رفت و با آنها صحبت کرد. آلن هاردی مالک باشگاه پاسخگو نبود و افرادی را که ما هیچگاه ندیده بودیم مأمور کرد تا به ما اطلاع دهند باشگاه منحل شده است. او این شهامت را نداشت که به ما بپیوندد و خودش به ما بگوید که کارمان را از دست داده ایم. 

ما آنجا ماندیم و از همدیگر می پرسیدیم که چه کار باید بکنیم؟ اما در واقع کاری از دستمان بر نمی آمد. دستمزدی در کار نبود و یکشنبه بازی های لیگ شروع می شد. تابستان بازی های یورو بود بنابراین خیلی از بازیکنان انگلیسی به خاطر جایگاهشان در تیم ملی نگران بودند. 

خوشبختانه پنجره ی نقل و انتقالات لیگ هنوز باز بود و آرسنال نیز تبدیل به یک گزینه شد. زمان به خوبی پیش رفت. تعداد زیادی مصدوم در پست مدافع مرکزی وجود داشت بنابراین برای من شرایط خیلی عالی رقم خورد. 

آرسنال تا پایان سری مسابقات فصل بهار یک قرارداد کوتاه مدت به من پیشنهاد کرد و من با علم به اینکه دیگر چیزی برای از دست دادن ندارم آماده بازی ها شدم. حس می کردم بعد از بازی در سوئد قرار است عشقم به فوتبال را دوباره و در جایی دیگر پیدا کنم اما ناگهان همه چیز به طور وحشتناکی زیر و رو شد و من داشتم کارم را از دست می دادم. فکر می کنم واکنش من در آن زمان این بود که "برو و از بازی لذت ببر و ببین چه پیش می آید، بدتر از این که نمی شود!"

آمدن به باشگاه پر افتخاری چون آرسنال؛ می دانستم باید با آغوش باز از این اتفاق استقبال و کارم را در تیم آغاز کنم. بدون ترس بازی می کردم. در اولین جلسه تمرینم با آرسنال همه چیز عالی پیش رفت. همه تکل هایم موفق بود. با خودم می گفتم عالی بود؛ باید همین روند را ادامه بدهم.

در هفته های اول، الکس اسکات به من گفت حرف هایم در طول بازی را دوست داشته و همین به من اعتماد به نفس بیشتری داد. بعد بازگشت از سوئد کمی در انگلیس احساس غریبی می کردم اما این مسئله مانع از نمایش تواناهایی هایم برای کمک به تیم نشد.

من حالا دیگر یک مدافع واقعی بودم. برایم مهم نبود توپ به کدام سمت می رود؛ تنها چیزی که اهمیت داشت این بود که توپ دور از دروازه ما و خارج از دسترس بازیکنان حریف باشد. من سبک بازی ام را به آرسنال آوردم و به نظرم پدرو لسا و بازیکنان هم شور و نشاط حاصل از این شیوه بازی را دوست داشتند.

به این ترتیب بازی های فصل بهار آغاز شد و من تا اتمام این دوره مسابقات نمی دانستم در آرسنال ماندنی هستم یا خواهم رفت. به خانه رفتم و منتظر ماندم تا شاید اتفاق خوبی بیفتد. بیشتر احتمال می دادم که به زودی باید به دنبال باشگاه جدیدی باشم. حتی فکرش را هم نمی کردم که آنها بخواهند مرا اینجا نگه دارند.

پس از آن، مدیر برنامه هایم به من خبر داد که باشگاه از عملکردم راضی بوده و تصمیم دارد برای یک سال دیگر هم در آنجا بازی کنم. درست یادم نیست واکنشم در آن زمان چه بود، تنها می دانم خیلی خوشحالم بودم که یک فرصت ارزشمند دیگر در این باشگاه بزرگ نصیبم شد. از این اتفاق هیجان زده بودم. بازی های فصل بهار خیلی خوب بود و هیچ فشاری روی خودم احساس نمی کردم اما وقتی یک قرارداد رسمی برای فصل بعد امضا کردم با خودم گفتم حالا من یک توپچی هستم؛ این فشارِ واقعی است! اما در واقع افتخار بزرگی برای من بود و چیزی بود که اصلاً انتظارش را نداشتم.

ادامه دارد...