زندگی نامه ویویان میدیما از زبان خودش (قسمت اول)

زمانی که پدرم برای بازی کردنِ فوتبال میرفت ، من و برادرم برای دیدن بازی او به آنجا میرفتم و فوتبال هم بازی میکردیم. اما یک روز متفادت بود.

به دروازه خیلی نزدیک شده بودم و با دروازه بان تک به تک شدم و پس از آن "بَنگ" آن پسر با مشت به دهان من کوبید و دو دندان من شکست!

این اولین خاطره ی من از فوتبال بود. ممکن است مردم فکر کنند که پس از شکستن دندان هایم ادامه دادن به فوتبال کار دیوانه واری بوده است اما فوتبال بازی کردن آن چیزیست که من همیشه میخواستم انجام دهم. من به جز آن هیچ کاری انجام نمی دادم . صادقانه بگویم که هیچ کار دیگری به جز فوتبال نمی توانستم انجام دهم بنابراین برایم خیلی آسان بود که به فوتبال بازگردم."

عکسی که ویویان از خانواده اش در اینستاگرام منتشر کرد

زمانی که فوتبال را شروع کردم در واقع 5 ساله بودم پس از آن در خانه هر وقت توپ جلوی پایم بود به سمت هر چیزی شوت می کردم. روی زمین هیچ چیزی نبود که از دست من در امان باشد. پدر و مادرم از این بابت اصلا خوشحال نبودند اما من فکر میکنم که در نهایت به علاقه من به فوتبال عشق میورزند.

همانطور که گفتم پدرم فوتبال بازی میکرد و من همیشه به بازی او نگاه میکردم. زمانی که  شروع به دیدن بازی هایش کردم داشت بازنشست میشد بنابراین احتمالا او کمی در عرصه ی فوتبال مهاجم تنبلی بود اما همچنان من میتوانم از فوتبال او چیزهایی یاد بگیرم.

او همیشه پیراهن شماره ی 10 را به تن می کرد پس فکر میکنم که به همین دلیل است من علاقه داشتم در آن پست بازی کنم. پدربزرگ من هم در پست مهاجم بازی کرده است بنابراین فکر میکنم این یک مسئله ی فامیلیست. برادرم لارس نیز شماره ی 9 می پوشد و اکنون در شرایطیست که به زودی احتمالا بتواند در لیگ برتر هلند بازی کند. او 19 ساله است و برای تیم PEC Zwolle بازی میکند.

لارس  بازی های خود را برای تیم اصلی از چند هفته ی پیش آغاز کرد و در مسیر شروع حرفه ای کارش قرار دارد. خیلی عالی می شود اگر بتواند کارش را به خوبی انجام دهد. میدانم که مادرم هم خیلی دوست خواهد داشت. مادرم هیچوقت فوتبال بازی نکرده و به جای آن بازیکن هاکی بوده اما در واقع در خانواده ی ما او یکی از بزرگترین هواداران فوتبال است.

ویویان در کنار برادرش لارس میدیما

والدینم همه ی بازی های من را از نزدیک می دیدند اگرچه که من نمی توانم بازی های زیادی را از اوایل دوران بازیگری ام به یاد بیاورم. آنها همیشه میگفتند که گل اول هر بازی را من می زدم و هیچگاه خوشحالی بعد از گل نداشتم. اگر عادلانه بخواهم بگویم هیچگاه در انجام این کار خوب نبوده ام و هنوز هم همینطور است پس چیزی عوض نشده است.

دلیل خاصی هم برای نگرفتن جشن خوشحالی بعد از گل ندارم و باید بگویم که اگر کسی دیگر گلزنی کند بیشتر خوشحالی میکنم. شاید این نشانه ی خاصی از احترام من به حریفانم باشد. شاید هم به این دلیل است که شخصیت سخت گیری ندارم و راحت هستم. من فقط اعتقادی به انجام حرکات عجیب و غریب بعد از به ثمر رساندن یک گل ندارم. حتی انجام نمایش دور شدن و فرار کردن از هم تیمی هایم به نظرم بی احترامی باشد. من همیشه با هم تیمی هایم جشن می گیرم چون گل زدن کاریست که باید با دیگران شادی اش را تقسیم کنید.

ادامه دارد...