بلندپرواز باش: لیا ویلیامسون (قسمت اول)

بلندپرواز باش!

این چیزی است که اسطوره من، کلی اسمیت، وقتی بچه بودم روی عکسش نوشت و به من داد؛ جمله ای که از همان زمان در ذهنم حک شد. من با همین آرزوهای بزرگ تبدیل به یک فوتبالیست حرفه ای شدم و فرصت هایی نصیبم شد که هرگز فکرشان را هم نمی کردم.

یکی از این فرصت ها اخیراً برایم فراهم شد؛ وقتی که برای برنامه های فرهنگی ورزشی بنیاد خیریه آرسنال به جاکارتای اندونزی سفر کردم. تا به حال هیچ باشگاهی را ندیده ام که همچون آرسنال چنین برنامه های گسترده ای برای اقشار آسیب پذیر برگزار کند. باشگاه با کمک مربیانش فرصتی را فراهم کرد تا مربیانی که آنجا زندگی می کردند آموزش های لازم را ببینند تا آنها هم به نوبه خود سهمی درآموزش بهتر و مهارت افزایی کودکان آن مناطق ایفا کنند. آنچه در این برنامه ها آموزش داده می شود تنها محدود به فوتبال نیست، بلکه طرحی است برای حمایت از کودکان. به این ترتیب باشگاه به بهانه فوتبال مهارت هایی برای زندگی نیز به این کودکان می آموزد.

بعضی از دخترانی که در این سفر با آن ها رو به رو شدم زندگی بسیار سختی داشتند و چنین برنامه هایی به رشد اعتماد به نفس، استقامت و مهارت های اجتماعی و ارتباطی آنان کمک می کند. اما جالب اینجاست که خودشان متوجه این تأثیرات نمی شوند. آن ها گمان می کنند برای بازی و ورزش به کمپ آرسنال می روند در حالی که چیزی بیش از این ها در انتظار آنان است. مردم در جایی با رنگ و بوی فوتبال و آرسنال دور هم جمع می شوند و احساس می کنند کسانی هم هستند که به کیفیت زندگی آنها اهمیت می دهند. 

شاید این اولین باری بود که این دختران آزادانه کاری که دوست داشتند را انجام می دادند و چنین اوقات خوشی را تجربه می کردند. شرایط زندگی آنها بسیار سخت بود و در جامعه آنها کلیشه های زیادی درباره اینکه دختران نمی توانند فوتبال بازی کنند وجود داشت، اما آنها دوست داشتند به زمین بروند و به مردان و پسرانی که نظاره گر آنهایند نشان دهند که جایگاه خود را پیدا کرده اند.

آنها بدون توجه به اینکه در اطرافشان چه می گذرد کاری که دوست داشتند را انجام می دادند و فارغ از هر آنچه در جامعه آنها از دختران انتظار می رفت از کارشان لذت می بردند. من شاهد این بودم که چقدر دارد به آن ها خوش می گذرد اما وقتی آنها را با خودم که در انگلیس بزرگ شدم مقایسه کردم دیدم من قدر امکاناتی که اطرافم بود را ندانستم و این دختران بدون چنین امکاناتی زندگی می کنند.

پس از بازگشتم از این سفر قدر هر ضربه ای که به توپ می زنم را می دانم. من این شانس را داشتم که پس از بازی با این دختران از دریچه تازه ای به مسائل نگاه کنم و بیشتر از فوتبالم لذت ببرم. این درسی بود که از سفرم گرفتم و امیدوارم این دختران نیز از من چیزهایی یاد گرفته باشند. من آنجا بودم تا به آنها نشان دهم که می توانند هرچه دوست دارند انجام دهند، نشان دهم زمانه دیگر عوض شده و من شاهد زنده این تغییرات هستم. شاید 10 یا حتی 5 سال پیش من نمی توانستم در جایگاه کنونی ام باشم اما حالا تبدیل به یک فوتبالیست حرفه ای شده ام و این با تلاش های زنانی که پیش از من برای جایگاهمان جنگیده اند میسر شده است.

ادامه دارد...