داستان زندگی مک کیب از زبان خودش ( قسمت دوم)

در قسمت قبل کیتی از دوران شروع فوتبال خود در کودکی و پس از آن در آرسنال گفت و حالا با قسمت دوم زندگینامه مک کیب همراه ما باشید 

 

کاملا صادقانه بگویم.زمانی بود که واقعا دودل بودم میتوانم این کار را انجام دهم یا نه. منظورم فقط حضور در آرسنال نبود. منظورم به طور کلی حضور در دنیای فوتبال حرفه ای بود. یادم است جولای 2016 با خواهر بزرگترم وانسا درباره اش صحبت کردم چون نمیدانستم این راهی که میروم واقعا راه درستی است یا نه. از او پرسیدم که راه درستی در پیش گرفتم؟ او بهترین جواب را به من داد  "ساکت شو ...کیتی "

 

او میدانست من برای رسیدن به این جایی که هستم چقدر جانفشانی کرده ام. او به من بارها و بارها گفت که من باید آنجا باشم. من آن جایگاه را بدست آورده بودم و باید کارم را انجام میدادم. هیچ وقت آن مکالمه را فراموش نمیکنم و از آن به بعد هیچگاه به خودم شک و شبهه راه ندادم. پیش از این هیچوقت درباره آن لحظه با کسی حرفی نزدم.

 

فکر میکنم زمانی که با آرسنال قرارداد بستم با این تفکر آمدم که یک مهاجم گلزن خواهم بود و بسیار اعتماد به نفس داشتم که بتوانم خودم را به مدافعان تیم حریف برسانم. با تیم ملی بزرگسالان ایرلند در 19 سالگی عملکرد خیلی خوبی داشتم بنابراین خودم را یک بازیکن با تفکرات هجومی و ایرلندی می دیدم. اما حالا که به گذشته نگاه میکنم میبینم من واقعا یک گلزن نبودم. گل هایی زده ام اما من واقعا ویویان میدیما نیستم! 

 

من یک بازیکن بلند پرواز بودم و همیشه میخواستم در تیم تاثیرگذار ظاهر شوم. وقتی به تیم آمدم بازیکنان بزرگی در ترکیب داشتیم و قرارداد من فقط دوساله بود بنابراین وقتی در 12 ماه ابتدایی حضورم به من فرصت چندانی برای بازی نرسید نگرانی من بابت سنی که دارم و نیازی که به بازی کردن و پیشرفت داشتم زیاد شد. 

 

 امیدوار بودم که به صورت بازیکنی قرضی به کشورم بازگردم و آنجا بازی کنم اما ما به بازی های فصل بهار رسیده بودیم و 6 ماه دیگر تا شروع تابستان فرصت داشتم. تسلیم شدم و زیاد بازی به من نرسید. به شما میگویم که آن زمان چه شرایطی داشتم. در پایان فصل برای بازی با سیاتل رین به آن جا رفتیم. کیم لیتل آن زمان برای این تیم بازی میکرد. غوغایی در من به پا شد و من واقعا میخواستم چد دقیقه ای در این دیدار بازی کنم اما روز بعدی که به آنجا رسیدیم در تمرینات افتادم. دنیله کارتر روی دست من آمد و شکست. درست روز اول تمرینات!

 

همان زمان بود که فکر کردم بهترین انتخاب برای من پیوستن به تیم گلاسکو سیتی است. ساده است من نیاز داشتم بازی کنم. فارا ویلیامز و میچی (اما میشل) گفتند من باید در سوپرلیگ بمانم و برای کسب جایگاهم تلاش کنم. اما به عقیده خودم باید از تیم خارج میشدم. باید از آن شرایطی که مرا تحت فشار گذاشته بود که سوپرلیگ و فشار بازی کردن برای آرسنال بود فرارمیکردم. نیاز داشتم خودم را بیشتر بشناسم و بدانم چه چیز مرا بیش از این در زمین نگه میدارد. این بود نقطه عطف در آرسنال 

 

ادامه دارد