داستان زندگی مک کیب از زبان خودش (قسمت اول)

زمانی که به لندن به این شهر بزرگ، پرخطر که فوتبالی بسیار حرفه ای دارد آمدم فکر میکردم برای محیط اینجا شخصیت ساده لوح و آماتوری دارم.

 

من در ایرلند بزرگ شدم و آنجا در سطح آماتور بازی میکردم اما به عنوان یک بازیکن سعی کردم از تک تک لحظات کارم در جهت رشد و پیشرفت خود استفاده کنم. قبل از اینکه با تیم آرسنال قرارداد ببندم 5 روز در هفته با تیم پسرها تمرین میکردم و سه روز هم با تیم خودم راهنی یونایتد بودم و روزهای یکشنبه هم بازی میکردم. این تمام چیزی بود که میخواستم انجام دهم. 

 

اما زمانی که اولین قراداد حرفه ای خود را با تیم آرسنال بستم خب توضیحش سخت است که چقدر تغییر بزرگی برای من بود و اگر اما برن نبود نمیدانم الان کجا می توانستم باشم. 

 

از آن لحظه که مرا به باشگاه برد تا آنجا در سخت ترین لحظات زندگی ام دستش را دور گردنم انداخت و به من مشاوره داد تا حتی همین لحظه! او یک اسطوره واقعیست. وقتی که به باشگاه آمدم او با میچی (اما میشل) هم اتاقی بود و من پیش از آن میشل را ندیده بودم اما او در یکی از اولین شب هایی به لندن آمده بودم مرا در خانه اش نگه داشت و این شروع اتفاقی بزرگ بود. آنها دو بازیکنی بودند که از زمان ورودم از من به خوبی نگهداری کردند. فارا ویلیامز هم همینطور.

 

از لحاظ فوتبالی فکر میکردم پیشرفت در کیفیت کارم مضحک خواهد بود. این یک جوک واقعیست. من از دوبلین مستقیما به وارد ترکیب تیمی شدم که بازیکنانی چون اما برن، جردن نابز، دنیله کارتر، کیسی استونی، الکس اسکات و کلی اسمیت را داشت. کلی اسمیت! او یک منحنی یادگیری واقعی برای من بود زیرا میتوانستم خودم را با او مقایسه کنم و ببینم که چقدر از نظر یک بازیکن برای پیشرفت با او فاصله دارم و به چه چیزهایی نیاز دارم تا به آن سطح برسم. 

 

ازلحاظ زندگی در لندن تا 6 ماه فکر نمیکنم که سنت آلبانز را ترک کرده باشم. از نظر ذهنی  فکر میکردم به اینجا آمده ام تا فوتبال بازی کنم نه برای گشت و گذار در لندن. هنوز هم زیاد در شهر نمیگردم. صادقانه بگویم همچنان پافشاری میکنم تا در سنت آلبانز بمانم نه اینکه برای من یادآور خانه باشد چون با دوبلین خیلی متفاوت است اما حالا اینجا هستم و دوستش دارم.  

 

 

 

ادامه دارد