داستان زندگی مک کیب از زبان خودش (قسمت سوم)

در قسمت دوم خواندیم که مک کیب تصمیم گرفت به طور قرضی برای باشگاه گلاسکو بازی کند تا فرصت بازی کردن داشته باشد و حالا ادامه ی ماجرا ....

 

آن دوره ای که بازیکن قرضی بودم به من یادآوری کرد چرا عاشق فوتبالم و ناگهان باعث شد حتی از چیزهای کوچک هم لذت ببرم درست همانطور که پیش از آن این روحیات را داشتم اما در عین حال در همان زمان تمام حواسم به آرسنال بود چون آنها در حال بازسازی تیم بودند. تعدادی از اسطوره ها بازنشست شده و لیسا و ویو به تازگی به تیم اضافه شده بودند بنابراین احساس کردم شانس خوبی برای اثبات مجدد خودم دارم. 

 

همان زمانی بود که با جو مونتمورو ملاقات کردم، همان زمان که همه چیز تغییر پیدا کرد. فقط یک هفته با تیم تمرین کردم و او به من اعتماد به نفس زیادی داد و گفت باید قراردادم را تمدید کنم چون در ترکیب تیمش به من نیاز دارد. آن اتفاق را خیلی دوست داشتم. چیزی بود که به آن نیاز داشتم. 

 

پیام او خیلی ساده بود. "لذت ببرید" جو از همان ابتدای کارش به وضوح اعلام کرده بود که بازیکنانی میخواهد که از نظر شخصیت و عملکرد صادق باشند. گفتن اینکه جو چگونه است بسیار سخت است زیرا او به شما احساسی می دهد که فراتر از چیزی است که فکرش را میکنید اما در اصل او از من خواسته بود تا در زمین خودی نشان دهم و من در آن لحظه بیش از هر لحظه ی دیگری از زمانی که پا به این باشگاه گذاشته بودم احساس راحتی کردم.

 

از همان روزهای اولی که او پا به باشگاه گذاشته بود عجب جلسات تمرینی با کیفیتی برگزار کرد. وااااو . او روش کار مونتمورو را پیاده سازی کرده بود و وقتی تابستان فرا رسید ما یک آرسنال کاملا متفاوت بودیم. ما آماده و بی رحم بودیم و میخواستیم باعث آزار دیگر تیم ها در سوپرلیگ باشیم.

 

فصل 2018/19 فوق العاده بود و فکر میکنم نشان داد که همه چیز در فوتبال با چه سرعتی میتواند تغییر کند. همچنین نشان میدهد تنها نظر یک نفر در مورد شما بیانگر کیفیت واقعی شما نیست. جو باور زیادی را به من القا کرد و من آمادگی انجام هرکاری را برای تیم او داشتم. من عاشق کسانی بودم که برایشان و در کنارشان بازی میکردم که همین مهمترین مسئله است. شما، هواداران. همان زمان بود که برای اولین بار شعار "ما مک کیب را داریم، کیتی مک کیب " را شنیدم. که این واقعا برایم ارزش زیادی داشت و ناگهان احساس کردم که بخشی از این باشگاه هستم و یک پیوند واقعی در حال شکل گیری است.

 

آن فصل من در چند پست بازی کردم چون در سیستم جو مونتمورو از شما انتظار میرود در زمین بچرخید و تغییر پست دهید به ویژه زمانی که مصدومان زیادی داشتیم. فکر میکنم در هر پستی به جز دروازه بان بازی کردم ولی قلبا یک وینگر بودم. فکر میکنم در تمامی بازی های مهم آن فصل سمت راست بازی کردم و در یک سوم پایانی زمین به ویو اضافه میشدم.

 

روان بودن همواره بخشی از سبک بازی مونتمورو بود اما با وجود مصدومان زیاد کار سخت میشد و بازیکنان چپ پای کمی هم داشتیم. او به من پست دفاع چپ را داد و همه چیز از آنجا شروع شد. به عنوان یک بازیکن فکر میکنم اگر زیر نظر سرمربیگری مونتمورو کار میکند باید با توپ راحت باشید و بعد از آن میتوانید در هر پستی بازی کنید. 

 

اینجا بود که من باید سر هم تیمی خودم لوییز کویین فریاد میزدم. یادم است که مونتمورو بیشتر و بیشتر در تمرینات و بازی ها مرا در پست دفاع چپ قرار میداد. یکبار وسط تمرینات سر کویین داد زده و گفتم لطفا با من حرف بزن. لطفا! من تفکرات هجومی دارم بنابراین به بازیکنی چون او نیاز داشتم تا مدام مرا صدا بزند تا برگردم و او را بپوشانم. واقعیت این بود که من به طور غریزی وینگر بودم و یک بازیکن نیاز بود مدام با صدای بلند مرا صدا بزند. در حقیقت او یک مدافع ایرلندی متعهد بود وکمک بسیار خوبی هم بود. واقعا خنده دار است چون وقتی او برای هد زدن بالا میپرید من باید پشت سر او قرار میگرفتم اما صادقانه بگویم نمیتوانم به یاد بیاورم که توپی به من رسیده باشد. 

 

ادامه دارد