وایتیکر آرسنال را برای ششمین قهرمانی اش رهبری کرد

اکثراً یک دورهٔ تسلط و قهرمانی برای یک تیم فوتبال یا به دلیل گذر زمان از بین می‌رود و یا به دلیل ظهور قدرتی جدید، اما آرسنال دههٔ 1930 تیمی مستثنا از این قاعده بود. به‌جای از دست رفتن این قدرت در زمین، مسیری که هربرت چاپمن بنا کرده بود و جرج آلیسون آن را ادامه داده بود، با آغاز جنگ جهانی دوم به پایان رسید.

پایان جنگ و بازگشت فوتبال

کشمکش‌های سیاسی در سال 1945 پایان یافت و تیم‌های حرفه‌ای فوتبال در سال 1946 به میادین بازگشتند، اما تأثیرات جنگ بزرگ جهانی، آرسنال را تضعیف کرده بود و این تیم در فصل 1947 با 16 امتیاز کمتر از لیورپولِ قهرمان، در جایگاه سیزدهم جدول قرار گرفت. آلیسون که تلاش‌های زیادی برای ادامهٔ راه چاپمن انجام داده بود، در همان تابستان بازنشسته شد و تام وایتیکر که پیش‌تر دستیار او بود، جایگزینش شد.

تام وایتیکر؛ مرد مورد احترام باشگاه

وایتیکر از احترام فراوانی برخوردار بود و از خدمت‌گزاران بزرگ باشگاه محسوب می‌شد؛ ابتدا به‌عنوان بازیکن، سپس به‌عنوان نمایندهٔ کشورش و در نهایت در قامت مربی. آرسنال با وایتیکر در رأس کادر فنی، بار دیگر برای تکرار پنج قهرمانی دههٔ 1930 وارد رقابت‌ها شد؛ این بار در فصل 1947/48.

قهرمانی مقتدرانه فصل 1947/48

تیم از همان ابتدای فصل صدرنشین شد و این جایگاه را تا پایان حفظ کرد تا در نهایت با 7 امتیاز بیشتر از منچستریونایتد، قهرمان لیگ شود. در 17 ژانویهٔ 1948، آرسنال در حضور 83٬260 تماشاگر به مصاف منچستریونایتد رفت؛ رکوردی که همچنان به‌عنوان بیشترین تماشاگر یک مسابقهٔ لیگ باقی مانده است.

ستارگان قهرمانی

وایتیکر مهندس این قهرمانی بود، اما در زمین این رونی روک بود که بیشترین تحسین‌ها را به خود اختصاص داد. مهاجم قدرتمندی که با به‌ثمر رساندن 33 گل، نقش اصلی را در قهرمانی ایفا کرد و در آخرین بازی فصل، چهار گل از هشت گل آرسنال را در پیروزی 8-0 مقابل گریمزبی در هایبری به ثمر رساند. روک، همانند دروازه‌بان تیم جرج سویندین، در تمامی مسابقات آن فصل برای آرسنال به میدان رفت. رگ لوئیس نیز 14 بار توپ را به تور دروازهٔ حریفان چسباند و جو مرسر، در حالی که لزلی کامپتون مشغول انجام وظایفش در لیگ کریکت جنوب بود، بازوبند کاپیتانی را بر بازو بست.