دهه ۱۹۷۰؛ از شکوه تاریخی تا فراز و فرود آرسنال

دهه 1970 با سال‌هایی باشکوه آغاز شد و با سال‌هایی کاملاً عالی به پایان رسید؛ هرچند در این میان، سال‌های مایوس‌کننده‌ای نیز وجود داشت. در اواخر دهه 1960 این حس شکل گرفته بود که آرسنال در حال رشد است. با تغییر دهه، کم‌کم تیم جوانانی که قهرمان جام حذفی جوانان در سال 1966 شده بودند، به تیم اصلی راه پیدا کردند.

آن‌ها حتی در سال‌های 1968 و 1969 تا آستانه قهرمانی جام اتحادیه نیز پیش رفتند، اما با وجود این، هنوز به کشف و شکوفایی کامل نیاز داشتند. این اتفاق در رقابت‌های اروپایی رخ داد.

درخشش اروپایی و تولد اعتمادبه‌نفس

تیم برتی می تقریباً در سکوت کامل، خود را در نیمه‌نهایی فیرز کاپ اینترسیتی دید. آن‌ها در مجموع دو دیدار رفت‌وبرگشت، 9 گل به دینامو باکو زدند و در جمع چهار تیم پایانی نیز آژاکس قدرتمندِ یوهان کرایف و هم‌تیمی‌هایش را از پیش رو برداشتند.

با این حال، وقتی در دیدار رفت فینال با نتیجه 3-0 از اندرلشت عقب افتادند، همه‌چیز از دست‌رفته به نظر می‌رسید. گل دقایق پایانی ری کندی اما باعث شد تیم این فرصت را حفظ کند و سپس با پیروزی 3-0 در شبی کهربایی در هایبری، همه‌چیز را به سود خود تغییر دهد.

دبل تاریخی و قهرمانی پس از 18 سال

با اعتمادبه‌نفسی که ایجاد شده بود، شاید چندان دشوار نبود که ثبت یک دوگانه برای فصل پیش رو پیش‌بینی شود. آرسنال در رقابت‌های لیگ نبردی تنگاتنگ با لیدز داشت و تیم برتی می در هفته پایانی به زمین رفت؛ در حالی که یک برد یا تساوی بدون گل برای قهرمانی کافی بود.یک تساوی پُرگل یا شکست، به معنای پایان رؤیای قهرمانی در الاند رود بود. طعنه‌آمیزتر اینکه این دیدار در وایت هارت لین، خانه دشمن سنتی آرسنال یعنی تاتنهام، برگزار می‌شد. ضربه سر ری کندی در دقایق پایانی، افتخار را برای آرسنال بازگرداند.این نخستین قهرمانی آرسنال پس از 18 سال بود، اما فقط پنج روز بعد، تیم تاریخ واقعی خود را رقم زد. ادی کلی و یکی از خاطره‌انگیزترین گل‌ها، گل چارلی جورج در فینال جام حذفی مقابل لیورپول، باعث شد تیم برتی می از عقب بازگردد و دوگانه را کامل کند. آرسنال به یکی از چهار تیم تاریخ فوتبال انگلیس تبدیل شد که موفق به ثبت دوگانه می‌شوند و این دومین تیم قرن بیستم بود که به این افتخار دست یافت.

آغاز سراشیبی و سال‌های افت

متأسفانه آن بعدازظهر آفتابی ماه می، آخرین نقطه صعود این تیم بود و پس از آن، مسیر سراشیبی آغاز شد. سال بعد، آرسنال فینال جام حذفی را به لیدز واگذار کرد و در فصل 1972/73 لیگ نیز به مقام دوم بسنده کرد.در این مقطع، برتی می شانس کوتاهی را در کنار آلن بال، قهرمان جام جهانی، امتحان کرد؛ اما تیم همچنان در حال لغزش بود. در سه فصل بعدی، آرسنال به ترتیب رتبه‌های دهم، شانزدهم و هفدهم را کسب کرد.

دوران تری نیل و بازگشت به جام‌ها

در سال 1976، تری نیل هدایت تیم را بر عهده گرفت. او پت جنینگز را از باشگاه سابقش، تاتنهام، به خدمت گرفت و سپس با ثبت رکوردی جدید در باشگاه، مالکوم مک‌دونالد را با مبلغ 333,333 پوند و 34 پنی از نیوکاسل به آرسنال آورد.

حضور این بازیکنان در کنار رشد استعدادهایی چون لیام بردی و فرانک استپلتون، آرسنال را بار دیگر به جمع هشت تیم برتر لیگ انگلیس بازگرداند. با این حال، موفقیت‌های مهم‌تر در جام‌ها رقم خورد.

تیم تری نیل در سال‌های 1978، 1979 و 1980 به فینال جام حذفی راه یافت. در دفعات اول و سوم، شکست‌های شوکه‌کننده 1-0 مقابل ایپسویچ تاون و وستهام رقم خورد، اما فینال 1979 داستانی متفاوت داشت.

آرسنال با دو گل از منچستریونایتد پیش افتاده بود، اما بازی ناگهان به تساوی کشیده شد. با این حال، آلن ساندرلند، مهاجم آرسنال، با گل دقایق تلف‌شده، همه‌چیز را تمام کرد و دل‌شکستگی کاملی برای یونایتد رقم زد.

البته تری نیل نیز روزی این حس را تجربه کرد؛ چهار روز پس از شکست مقابل وستهام در فینال جام حذفی 1980، تیمش در ضربات پنالتی مغلوب والنسیا شد؛ تیمی که در فینال جام برندگان جام به مصاف آرسنال آمده بود.