قهرمانی در جام لیتل وودز

در بازی ای که یان راش گل زده باشد ، لیورپول طعم شکست را نچشیده است!! البته تا زمان فینال جام لیتل وودز در سال 1987.

اولین فصل حضور جورج گراهام فصل مثبتی قلمداد می شد. نسل جدیدی از بازیکنان مستعد در حال شکوفایی بودند و آنها توانسته بودند به رتبه ی امیدوار کننده ی چهارم برسند و در ازای آن در رقابتی در ورزشگاه ومبلی شرکت کنند.
آنها در بازی تکراری دور نیمه نهایی در وایت هارتلین، با تک گل دیرهنگام دیوید رویکستل توانستند تاتنهام را حذف کنند. ولی آرسنال در فینال ، در مقابل قهرمان مقتدر انگلستان و قدرت برتر دهه ، لیوپورل، از شانس کمی برخوردار بود.

زمانی که راش در دقیقه ی 23 ، تیمش را جلو انداخت ، رکورد خارق العاده ی او بیش از پیش بزرگ جلوه می کرد. این مهاجم ولزی در 150 بازی برای لیورپول گلزنی کرده بود و تمیش در هیچ یک از این دیدار ها طعم شکست را نچشیده بود!! ولی جوانان آرسنال تحت تاثیر رکوردها نبودند.
پیش از پایان نیمه ی اول ، چارلی نیکولاس موقعیت مناسبی را به تیر دروازه کوباند ولی توانست چند ثانیه بعد ، سانتر زمینی درون محوطه 6 قدم را به گل تبدیل کند.

نتیجه ی بازی تا 7 دقیقه مانده به پایان ، مساوی بود . پری گروز (Perry Groves) که به عنوان یار تعویضی به زمین آمده بود ، پس از جا گذاشتن گری گیلسبی (Gary Gillespie)، نیکولاس را صاحب توپ کرد و ضربه ی سر ضرب او پس از برخورد به بازیکن حریف و تغییر جهت ، از فراز دستان بروس گروبلار (Bruce Grobbelaar) به تور دروازه رسید.
لیورپول نتوانست به این گل پاسخی بدهد و کنی سنسوم (Kenny Sansom) ، که کلاه آرسنالی مضحکی بر سر گذاشته بود ، تیمش را به سمت پله های معروف ومبلی رهبری کرد تا جام لیتل وودز را بالای سر ببرند. پس از دورانی بی حاصل ، گراهام روزهای خوب را به هایبوری باز گردانده بود.