توپچی ها جام حذفی و جام اتحادیه را به خانه بردند

جورج گراهام توانست در سال 1993 ، با هنر نمایی دو بازیکن که کسی پیش بینی نمی کرد ، آرسنال را به کسب بی سابقه ی دو جام رهبری کند. گل استفان مورو (Stephen Morrow) ، عامل شکست تیم شفیلد وندزدی (Sheffield Wednesday) در فینال جام کوکا کولا شد و زمانی که این دو تیم بار دیگر در بازی تکرار فینال جام حذفی رو در روی هم قرار گرفتند، ضربه ی سر ثانیه های پایانی اندی لینیگان (Andy Linighan) در ورزشگاه بارانی ومبلی ، امیدهای آنها را نقش بر آب کرد. در ماه آپریل، دوران درخشان مورو با درد های زیادی برای او همراه بود. این مرد ایرلندی ، پس از اینکه پائول مرسون گل جان هارکس (John Harkes) را پاسخ داده بود، با گلزنی توانست باعث قهرمانی تیمش در جام اتحادیه شد و با صدای صوت پایان بازی ، خوشحالی بازیکنان در ومبلی با حرارت زیادی آغاز شد.

متاسفانه، پس از اقدام تونی آدامز برای بلند کردن مورو ، زننده ی گل برتری تیم در شرایط نا مساعدی بر روی زمین فرود آمد و باعث شکستگی دست او و خروج زود هنگامش از زمین بازی شد. دور افتخار آرسنال بدون قهرمان آن روز زده شد ولی مورو در ماه می به ومبلی بازگشت تا پیش از فینال جام حذفی ، مدال جام اتحادیه ی خود را دریافت کند.

حالا نوبت لینیگان است . هرچند که هواداران هر دو تیم، به اضافه ی میلیون ها هوادار در سراسر دنیا، باید دو مسابقه ی خسته کننده را تماشا می کردند تا مدافع توپچی ها کار آنها را از روی ترحم تمام کند!!
آرسنال که در راه رسیدن به ویمبلی، یوویل (Yeovil) ، لیدز(Leeds) ، ناتینگهام فارست (Nottingham Forest) ، ایپسویچ (Ipswich) و خاطرانگیز تر از همه ، تاتنهام را از پیش رو برداشته بود با ضربه سر دقیق یان رایت از حریف خود پیش افتاد. ونزدی گل تساوی را به ثمر رساند و دیوید هرست کار را به بازی مجدد موکول کرد. بازی به هیچ عنوان از سطح بالایی برخوردار نبود و بازی مجدد نیز تعریفی نداشت.

پس از اینکه باز هم یان رایت پاس پشت پای آلن اسمیث را وارد دروازه ی کریس وودز (Chris Woods) کرد ، بار دیگر وندزدی مبارزه کرد و ضربه ی کریس ودل (Chris Waddle) که به بازیکنان آرسنال نیز برخورد کرد ، کار را برای دومین بار در عرض پنج روز به وقت های اضافه کشاند. به نظر می رسید که تکلیف طولانی ترین فینال جام حذفی در تاریخ با ضربات پنالتی مشخص شود ولی لینیگان فکر دیگری داشت. او کرنر دقیقه ی آخر مرسون را با ضربه ی سر قدرتمند خود به تور دروازه چسباند. جام برای ششمین بار در تاریخ متعلق به توپچی ها بود. لینیگان به معنای واقعی قهرمان آن شب بود. او با وجود شکستگی بینی اش که به علت خطای مهاجم تیم ونزدی مارک برایت (Mark Bright) به وجود آمده بود، به بازی ادامه داد . ضربه سر دیرهنگام او با ارزشترین گل او از بین 8 گلش در 155 بازی با لباس توپچی ها بود.

بازی مجدد دو تیم که در شب سه شنبه برگزار می شد به چند دلیل جالب توجه است. این بازی کمترین میزان تماشاچی (267,62) بر ای فینال یک جام حذفی در ومبلی را داشت. شروع بازی به دلایلی با نیم ساعت تاخیر همراه بود که پس از فینال وایت هورس (White Horse) سال 1923 ، اولین باری بود که فینالی در ورزشگاه ومبلی با تاخیر شروع می شد.دیوید اُ’ لری (David O'Leary) ، که همچنان رکورد دار بیشترین بازی برای باشگاه است، آخرین بازی خود برای باشگاه را در این روز انجام داد و اندکی پیش از گل لینیگان ، اسمیث اولین کارت زرد خود در دوران بازیگری حرفه ایش را دریافت کرد!