گیلبرتو سیلوا در مورد دوران اوج خود و ناکامی آرسنال در جایگزینی او صحبت می‌کند

همیشه در قلب دوران حرفه‌ای گیلبرتو سیلوا نوعی تناقض وجود داشت.

هر چه بهتر بازی می‌کرد، کمتر به او توجه می‌شد. هر چه تأثیر بیشتری روی بازی داشت، هم تیمی هایش درخشش بیشتری پیدا می‌کردند و بدین ترتیب، سهم او را در سایه قرار می‌دادند.

ژائو سالدانها، سرمربی سابق تیم ملی برزیل، زمانی گفت که هر تیم بزرگی به کسی نیاز دارد که "پیانو را حمل کند." این نظریه‌ای است که هموطن او به آن معتقد است و دلیل خوبی هم دارد. او همان پایه و اساس عملی و بی آلایشی بود که بر روی آن بسیاری از اجراهای مهیج ساخته می‌شد.

برای آرسنال، تیری آنری، رابرت پیرس و دنیس برکمپ به احتمال زیاد مورد تحسین قرار می‌گرفتند، اما گیلبرتو همه چیز را ممکن می‌کرد. او به نوازندگان تکنیکی خط حمله اجازه می‌داد تا کار خود را انجام دهند. در مورد برزیل هم همینطور بود، جایی که خط مقدم وحشتناکی از رونالدو، ریوالدو و رونالدینیو آنها را به آخرین قهرمانی جام جهانی در سال ۲۰۰۲ رساند.

گیلبرتو به ما می‌گوید: "این یک پست سخت است زیرا باید از نظر فیزیکی در شرایط بسیار خوبی باشید تا موقعیت خود را حفظ کنید و برخی از مناطق زمین را پوشش دهید."

"شما سعی می‌کنید تا آنجا که می‌توانید در بهترین موقعیت باشید، چه زمانی که دفاع می‌کنید و چه زمانی که به جلو می‌روید، تا از بازیکنان جلو در هنگام از دست دادن توپ محافظت کنید. باید مطمئن شوید که در موقعیت مناسب برای تلاش برای بازپس گیری توپ هستید."

"برای برخی از افراد، این کار کمی سخت به نظر می‌رسد، زیرا شما در زمین یک فرد ناشناس هستید، اما من همیشه از انجام آن لذت می‌بردم. من کاملاً نقش خود را برای کمک به تیمم برای رسیدن به نتایج درک می‌کردم."

گیلبرتو مطمئناً این کار را کرد. او به عنوان یک شکست ناپذیر و قهرمان جام جهانی، با دو تیم خاص به سرعت به جاودانگی ورزشی دست یافت. دیوار نامرئی، همانطور که او به خاطر متوقف کردن ماهرانه بسیاری از حملات شناخته می‌شود، یادبودی از فداکاری بود. کار سختگیرانه او صحنه را برای درخشش دیگران آماده کرد.

فوتبال برای گیلبرتو و خانواده‌اش که از یک جامعه فقیرنشین در لاگوا دا پراتا آمده بودند، راهی برای خروج از آن شرایط فراهم کرد. او به عنوان یک مدافع میانی به آمریکا مینیرو کمک کرد تا به لیگ برتر برزیل صعود کند که باعث تقویت خوانش او از بازی شد و پس از آن به رقیب آنها پیوست، جایی که دوران حرفه‌ای او واقعاً اوج گرفت.

گیلبرتو در اتلتیکو مینیرو، ابتدا تحت هدایت کارلوس آلبرتو پریرا، سرمربی برنده جام جهانی ۱۹۹۴، به یکی از برجسته‌ترین هافبک‌های دفاعی برزیل تبدیل شد. این فراتر از هر چیزی بود که او آرزو می‌کرد و قرار بود حتی بهتر شود.

او می‌گوید: "وقتی شروع می‌کنید، فقط یک رویاپرداز هستید و می‌خواهید تمام تلاش خود را برای رسیدن به چیزی در فوتبال انجام دهید. برای یک باشگاه بهتر بازی کنید. در یک رقابت بهتر بازی کنید."

"شما باید کارها را گام به گام از ابتدا انجام دهید. این کار به آسانی که برخی فکر می‌کنند نیست. شما باید به خودتان ایمان زیادی داشته باشید زیرا بارها پیش می‌آید که مردم به خودشان شک می‌کنند."

"اگر به توانایی‌های خود ایمان داشته باشید و سخت کار کنید، ممکن است فرصتی برای رسیدن به جایی داشته باشید. در ابتدا، تنها چیزی که در ذهن داشتم این بود که باید سخت کار کنم، زیرا هیچ تضمینی برای رسیدن به جایی وجود ندارد."

درخشش در صحنه بزرگ

صعود گیلبرتو به شهرت به موقع اتفاق افتاد، زیرا جام جهانی ۲۰۰۲ درست پیش رو بود. او بخشی از تیم لوییس فیلیپه اسکولاری شد، اما قرار بود جانشین امرسون باشد تا اینکه کاپیتان برزیل در جلسه تمرینی در آستانه مسابقات دچار دررفتگی شانه شد. گیلبرتو ناگهان غیرقابل جایگزین شد.

"این تورنمنت برای هر بازیکنی نعمت است. من فقط از بودن در تیم بسیار خوشحال بودم، اما بعد از مصدومیت امرسون، از اسکولاری فهمیدم که قرار است در بازی افتتاحیه مقابل ترکیه بازی کنم. باید آرامش خودم را حفظ می‌کردم. می‌دانستم چه باید بکنم اما عالی بود."

"آنها در نحوه صحبت کردن با من بسیار کمک کننده بودند. داشتن آن بازیکنان در کنار شما با تمام توانایی و تجربه‌شان بسیار به من کمک کرد. برای من فقط در مورد ساده نگه داشتن همه چیز بود، همان کاری که تقریباً تمام عمرم در فوتبال انجام داده بودم."

برزیل در راه رسیدن به قهرمانی غیرقابل مقاومت بود و گیلبرتو حتی یک دقیقه از بازی را از دست نداد. او چسبی بود که تیم ماجراجویی را به هم متصل می‌کرد، تیمی به رهبری رونالدو که برای اثبات اینکه هنوز یکی از بهترین بازیکنان جهان است، به آمادگی جسمانی بازگشته بود. او با هشت گل، از جمله دو گل در فینال مقابل آلمان، کفش طلای مسابقات را به دست آورد.

"او باورنکردنی بود" گیلبرتو می‌گوید. "او تمام کارهایی را که ما به عنوان هم تیمی هایش و همچنین کل دنیا از او انتظار داشت، انجام داد."

"کار آسانی نبود، زیرا او باید برای مدت طولانی از مصدومیت بهبود می‌یافت تا به فرم برسد. اعتمادی که اسکولاری و همه کارکنانش به بهبودی او داشتند، مهم بود. او برای رسیدن به آنجا بسیار تلاش کرد و او تفاوت را رقم زد."

فرم ویران کننده رونالدو توجه عموم را به خود جلب کرد و باعث شد رئال مادرید او را به خدمت بگیرد، اما او تنها عضو تیم ملی برزیل نبود که در نتیجه آن تورنمنت به یک انتقال بزرگ دست یافت.

دو هافبک به مدعیان قهرمانی لیگ برتر پیوستند، که یکی از دیگری عملکرد بهتری داشت. در حالی که کلبرسون تأثیر کمی در منچستریونایتد گذاشت، گیلبرتو برای آرسنال درخشش فوق العاده ای داشت.

او در مورد چگونگی انتقال می‌گوید: "این درست بعد از جام جهانی بود. فکر می‌کنم آنها مرا در آنجا تماشا کردند. انتقال به آرسنال عالی بود و انتخابی عالی برای من به شمار می‌رفت. شایعاتی مبنی بر علاقه برخی باشگاه‌های دیگر وجود داشت، اما آمدن به آرسنال یک انتقال عالی بود."

"شروع یک چالش جدید، در یک باشگاه جدید در اروپا، برای من مانند یک رویای به حقیقت پیوسته بود. آمدن به انگلیس و شروع به درک نحوه عملکرد فوتبال انگلیس، چیز بسیار خاصی بود. در ابتدا کار چندان آسانی نبود، اما من واقعاً سخت کار کردم تا خودم را به سرعت تطبیق دهم."

تأثیرگذاری گیلبرتو با توجه به اینکه او در بدو ورود حتی قادر به صحبت کردن به زبان انگلیسی نبود، بسیار چشمگیرتر بود. خوشبختانه، برزیلی دیگر آرسنال خوشحال بود که به او کمک کند.

گیلبرتو می‌گوید: "باید بگویم که ادو در برقراری ارتباط روزانه با آرسن ونگر برای من بسیار مهم بود. همچنین داشتن کسی به عنوان دوست برای صحبت کردن در جلسات تمرینی مهم بود."

"می‌دانستم که اگر زبان انگلیسی را یاد بگیرم، خیلی راحت‌تر می‌توانم خودم را وفق دهم. بهتر بود که با هم تیمی هایم در زمین تمرین ارتباط برقرار کنم. نمی‌خواستم یک مترجم همیشه در کنارم باشد و به من کمک کند. می‌خواستم از نظر ارتباط مستقل باشم. برای من، یادگیری زبان انگلیسی برای زندگی و آینده نیز بود."

انگیزه شکست ناپذیران

آرسنال در اولین فصل حضور گیلبرتو با شکست دادن ساوتهمپتون در فینال، قهرمان جام حذفی شد، اما در لیگ بعد از منچستریونایتد در جایگاه دوم قرار گرفت.

آنها با تلنگری که از این تجربه خوردند، از آن به عنوان انگیزه‌ای برای یکی از قابل توجه ترین دستاوردهای تاریخ فوتبال انگلیس استفاده کردند. تیم آرسن ونگر بدون شکست قهرمان شد.

گیلبرتو می‌گوید: "ما تیم بسیار خوبی داشتیم – شخصیت‌های خوب، شخصیت‌های بااخلاق. این فوق‌العاده بود، اما فکر می‌کنم ناامیدی‌ای که از اولین فصل حضورم داشتیم، زمانی که تا چند بازی آخر جلوتر از منچستریونایتد بودیم اما سپس صدرنشینی را از دست دادیم، به ما کمک کرد."

"ما برگشتیم و سخت مبارزه کردیم. دوست داشتیم در زمین باشیم و کاری را که واقعاً می‌خواستیم انجام دهیم.''

"ذهنیت برنده برای همه ما یک عامل کلیدی بود. این از آرسن شروع شد و به تمام بازیکنان رسید. این فقط در مورد ۱۱ بازیکن اصلی نیست. شما باید همه را در یک جهت داشته باشید، زیرا فصل طولانی است و به همه نیاز دارید تا در هر زمانی آماده بازی باشند."

گیلبرتو در آن فصل به شدت درگیر بود و در مجموع در ۴۶ مسابقه در تمام رقابت‌ها به میدان رفت. این دومین تیم بزرگ آرسن ونگر و به طور بالقوه اوج دوران سرمربیگری او بود. اگرچه با راکد ماندن توپچی‌ها در سال‌های بعد، اعتبار او خدشه‌دار شد، اما هافبک دفاعی سابق او نمی‌تواند به اندازه کافی از او تعریف کند.

''زیر نظر او بازی کردن عالی بود. او در نحوه گفتن کاری که باید انجام دهیم بسیار ساده اما بسیار مؤثر بود. او همیشه به اصول اولیه برمی‌گشت تا بهترین جلسات تمرینی را برای ما فراهم کند.''

''او همه را تشویق می‌کرد که سخت کار کنند و به خود و توانایی هایشان ایمان داشته باشند، اما بدون اینکه فراموش کنند که به عنوان یک گروه چه کاری باید انجام دهند. فکر می‌کنم توانایی او برای رساندن همه به یک صفحه به طور چشمگیری برای حفظ آن سطح از رقابت برای رسیدن به بهترین نتایج ممکن مهم بود.''

لیگ قهرمانان از دسترس ونگر در آرسنال دور ماند، اما نزدیکترین تلاش او به این مهم در سال ۲۰۰۶ بود که در فینال مقابل بارسلونا به میدان رفتند. آرسنال با وجود اخراج ینس لمن پیش افتاد، اما در دقایق پایانی دو گل دریافت کرد تا متحمل شکستی غیرقابل تحمل شود.

گیلبرتو می‌گوید: "وقتی به آن شب فکر می‌کنم بسیار سخت است، زیرا بازی را باختیم و این ناامید کننده است. اما اگر کل بازی را تجزیه و تحلیل کنید، با وجود اینکه باختیم، باید به کاری که در حالی که ۱۰ نفره بودیم مقابل بهترین تیم اروپا انجام دادیم، افتخار کنیم."

"ما می‌توانیم به عملکرد خوب مقابل حریفان بسیار خوب نگاه کنیم، اما در آن روز کیفیت آنها و بازیکن اضافی، تفاوت را رقم زد."

گیلبرتو دو سال دیگر در آرسنال ماند و سپس به پاناتینایکوس یونان پیوست، جایی که در فصل دوم خود قهرمان یونان شد و سپس دوران حرفه‌ای خود را در برزیل به پایان رساند. این با بازگشت به اتلتیکو مینیرو و قهرمانی در کوپا لیبرتادورس به پایان رسید.

زندگی بعد از آرسنال

در همین حال، انتظار توپچی‌ها برای بازپس گیری لیگ برتر همچنان ادامه دارد. حالا حدود ۲۰ سال و همچنان در حال شمارش است. بسیاری از ناظران مدت‌هاست که به نبود یک هافبک دفاعی با انضباط مانند گیلبرتو، با حضور فیزیکی و هوش بالایش برای حمله، به عنوان بخشی از مشکل اشاره کرده‌اند.

او می‌گوید: "وقتی مردم در مورد من صحبت می‌کنند و مرا به یاد می‌آورند، خوب است. البته از اینکه هرگز جایگزینی نداشته‌ام، خیلی به خودم مغرور نمی‌شوم، اما افتخار می‌کنم که مردم با وجود گذشت زمان زیادی از ترک باشگاه، به من فکر می‌کنند. این احساس خوبی است."

"اما، می‌دانید، از آن چیزی که در چند سال گذشته دیده‌ام، کاملا درست است، زیرا من و به ویژه پاتریک ویرا شراکت عالی داشتیم و ندیده‌ام آرسنال جایگزینی برای این پیدا کند."

"فکر می‌کنم برای تیم بدون ثبات در این پست، بسیار دردناک بوده است. آنها هزینه زیادی می‌پردازند، اما امیدوارم در مقطعی کسی را پیدا کنند که بتواند جای خالی را پر کند."

گیلبرتو از زمان بازنشستگی، در زمینه رسانه و کارشناسی مشغول بوده است، به طور خاص روی فوتبال آمریکای جنوبی کار می‌کرده و به مدت هفت ماه به عنوان مدیر فنی باشگاه سابق خود، پاناتینایکوس فعالیت داشته است. او در حال حاضر در لندن زندگی می‌کند و آژانس خود را اداره می‌کند که نماینده چندین بازیکن جوان برزیلی و همچنین فرد، بازیکن منچستر یونایتد است.

برای این بازیکنان، من فقط یک مدیر برنامه نیستم. من به عنوان یک مربی با آنها کار می‌کنم تا به آنها کمک کنم دوران فوتبال خود را سپری کنند. من به طور دقیق می‌دانم که آنها با چه چیزی روبرو خواهند شد و چقدر کار برایشان سخت است. عدم قطعیت و فشار زیادی وجود دارد و من برای کمک به آنها در این فرآیند در کنارشان هستم. این کار بسیار چالش برانگیز است، اما من واقعاً عاشقش هستم.

گیلبرتو که در دوران بازی خود نمونه‌ای از یک الگوی حرفه‌ای بود و در نتیجه از حرفه‌ای درخشان برخوردار شد، الگویی عالی برای بازیکنان خود ارائه می‌دهد. با توجه به تمام موانعی که با آنها روبرو شد، به طور قابل درکی از آنچه در چنین دنیای رقابتی شدید توانسته به دست آورد، راضی است.

او می‌گوید: "من به همه چیز افتخار می‌کنم. با آمدن از جایی که داشتم، به اصطلاح از هیچ، به دست آوردن همه این چیزها در فوتبال برای برزیل و باشگاه‌های برزیلی و همچنین در اینجا در انگلیس، چیزی باورنکردنی است."

"من هرگز در اوایل کارم تصور نمی‌کردم که به اندازه‌ای که به دست آوردم، به موفقیت‌های زیادی دست پیدا کنم. وقتی به عقب نگاه می‌کنم، فقط احساس رضایت و شادی از همه چیز وجود دارد."

و چه کسی می‌تواند او را سرزنش کند؟