مصاحبه با پیتر هیلوود

ما با پیتر درباره دوران ریاستش و مسائل جالب توجه دیگر این دوران صحبت کردیم.در ادامه بخش هایی از صحبت های ما و پیتر را خواهید خواند


پیتر در دسامبر گذشته بود که با حمله قلبی جدی مواجه شدی، شرایط چگونه بود؟
خب من هیچ ایده ای نداشتم که بیماری قلبی دارم فقط احساس خیلی خوبی نداشتم و همسرم مرا نزد پزشکان برد. آنها مرا معاینه کردند و گفتند تو به بیمارستان میروی! من پرسیدم: اوه واقعا؟ کِی؟ و پاسخ داد: همین حالا! من به آمبولانس خبر دادم. و سپس جراحی روی یکی از دریچه های قلب.آن کاملا جدی بود. در حقیقت جراح گفت از زنده ماندن من تعجب کرده است و به من دلداری داد! شش هفته در بیمارستان بودم که واقعا شما را از پا در می آورد. اکنون خیلی بهتر شده ام اما متاسفانه هیچ راهی وجود نداشت که همچنان در پست ریاست بمانم.

تو رئیس جدید، سر چیپس کسویک را به خوبی میشناسی.
نمی توانید مردی بهتر از سر چیپس پیدا کنید. او فرد کاملا با کلاسی است. سال هاست او را میشناسم در واقع او در بانک هامبروز رئیس من بود. خوشحال شدم وقتی به هیئت مدیره آمد او از زمانی که شلوار های کوچک به پا می کرد (از کودکی) طرفدار باشگاه بود.اکنون در فوتبال انباشت پول زیادی وجود دارد و چیپس قطعا بهتر از هر کسی سر از دنیای امور مالی در می آورد. او مدیر بانک انگلستان بوده است و در تمام عمر مشغول امور مالی بوده است. او فهم خیلی خوبی دارددر سال 1982 به این مقام رسیدی و خیلی فوری تصمیمات بزرگی اتخاذ کردی.

سرانجام نشد با تری نیل کار کنیم و سپس دان هوو برای مقطعی کوتاه مربی ما بود، او مربی فوق العاده ای بود اما این واقعا معنای مدیریت نمی دهد (مربی خوبی بود اما الزاما مدیر خوبی نبود). برکنار کردن این دو مربی تصمیماتی بودند که باید در ابتدای ریاستم می گرفتم و این دشوار بود.

اما من توصیه یکی از همکارانم در هابمروز را به یاد آوردم و آن این بود که وقتی اتخاذ تصمیمی دشوار و طولانی می شود مکالمات واقعی را تا حد امکان کم کن به مردم اجازه نده سعی کنند و دلایل اینکه نمی توانی تصمیم بگیری را توضیح دهند، از خودت ممطئن باش. فکر می کنم این توصیه خوبی بود.اما با این حال ما همیشه با افراد محترمانه برخورد کردیم و هنوز با تری و دان و تعداد زیادی از مربیان اعضای کادر فنی و بازیکنان سابقمان روابط فوق العاده ای داریم.

داستان به سمت آن شب معروف در آنفیلد و سال 1989 می رود. کن فریر اطرافت می چرخید و تو در حالی که به سیگارت پک میزدی گفتی: هرگز شک نکن.
بله، باور دارم که آن را گفتم، اما باور کنید خودم در طول بازی خونسرد نبودم! مثل خیلی ها من هم دقایق پایانی را به خاطر می آورم و اینکه چگونه زبان بدن بازیکنان لیورپول نشان میداد که آنها خود را برنده بازی می دانند اما الن اسمیت توپ را به میکی توماس رساند و همه می دانیم چه اتفاقی افتاد.همچنین به یاد می آورم که چقدر مشتاق بودم تا یک گیلاس شامپاین در دست بگیرم و در ابتدا آن در دسترس نبود، همه در لیورپول رنجیده خاطر بودند. اگرچه باید بگویم سرانجام آنها خیلی خوب کار کردند و حتی بطری ها را به رختکن ما آوردند. روز فراموش نشدی دیگری در فوتبال.