مشکل آرسنال واضح است، همچنین راه‌حل آن

شکست روز یکشنبه مقابل استون ویلا ضرورت بازنگری در استراتژی‌ها و تاکتیک‌های تیم را برای میکل آرتتا و کادر فنی آرسنال به‌وجود آورده است. در چنین شرایطی خواسته تیم این است که دوباره به روند خود بازگردد، اما ضرورتا رویکرد درست این نیست.

بدون شک باید درمورد ناکارآمدی خط حمله راه حلی پیدا کنیم. اهمیت موقعیت از دست رفته از سوی لاکازت در بازی قبل صرفا در حساسیت آن نیست، اینکه آن موقعیت تنها شانس جدی و خطرناک آرسنال به‌شمار می‌رفت اوضاع را وخیم‌تر می‌کند. وقتی می‌دانید که موقعیت‌هایی که نصیبتان خواهد شد انگشت‌شمار هستند، فشاری که به شما به‌عنوان مهاجم وارد می‌شود بیش از پیش خواهد بود؛ هرچند این بهانه برای توجیه عدم تمرکز لاکازت کافی نیست، اما نمی‌توان تاثیر آن را نادیده گرفت.

برای برخی بازی‌ها آرتتا به سیستم و فرمولی دست پیدا کرده است که جواب می‌دهد. آمار ما در مقابل تیم‌های ملقب به «بیگ سیکس» رو به بهبود بوده است، و پیروزی مقابل منچستریونایتد در اولترافورد گویای این ماجرا است. شاید نتوان ادعا کرد که شکست مقابل لیورپول و سیتی نشان‌دهنده پیشرفت تیم باشد، اما شکست با اختلاف یک یا دو گل در مقایسه با سایر نتایج گذشته که گاهی با دریافت بیش از سه گل همراه بود، نشان می‌دهد که در مسیر بهتری قرار گرفته‌ایم. بطور واضح هنوز جا برای پیشرفت زیاد است، اما در چنین بازی‌هایی مقابل تیم‌های بزرگ، طرز بازی و نحوه چیدمان تیم موجب شده تا نتایج بهتری نسبت به گذشته کسب کنیم که اتفاق مثبتی است.

مشکل از جایی شروع می‌شود که آرسنال استراتژی خود در مقابل تیم‌های بزرگ را به بازی مقابل تیم‌های کوچک‌تر نیز تعمیم می‌دهد. همان یازده بازیکن، همان رویکرد، همان ساختار، اما یک نتیجه کاملا متفاوت. آن‌چه ما در زمین به‌دنبال انجامش هستیم از سوی رقبا بسیار قابل پیش‌بینی است. وقتی به امارات می‌آیند هیچ نگرانی نسبت به آن‌چه که قرار است با آن مواجه شوند نداشته و با خیال راحت بازی می‌کنند. این موضوعی است که باید دستخوش تغییر شود.

اینکه آرتتا در کنفرانس مطبوعاتی بعد از شکست مقابل استون ویلا مسئولیت شکست را برعهده گرفت اتفاق خوب و مثبتی است. اما باید بپذیرد حسابی که برروی بسیاری از بازیکنان خود باز کرده نتیجه مناسبی به همراه نداشته است. به باور من استراتژی آرتتا موجب محدود شدن تعدادی از بازیکنان تیم شده و برخی از آن‌ها نیز نتوانسته‌اند خود را با سیستم وفق بدهند، اما راه‌حل همچنان یک چیز است: تغییر.

پیش از بازی با ویلا وقتی از آرتتا درمورد ضعف در گل‌زنی پرسیدند، در پاسخ گفت: «برای تبدیل شدن به یک تیم بسیار قوی و رقابت با بالا نشینان باید موفق به زدن ٩٠ الی ١٠٠ گل در فصل شوید، و این چالشی است که با آن رودررو هستیم و باید در این زمینه بهتر شویم.»

چنین رویکردی از سوی او اتفاق مثبتی به‌شمار می‌رود، اما مطمئن نیستم اینکه از بازیکنانش انتظار دارد همچنان در همین سیستم ورق را برگردانند منطقی‌ باشد. ما به‌اندازه کافی موقعیت‌های گل‌زنی ایجاد نمی‌کنیم، شوت نمی‌زنیم، اندک موقعیت‌ها را هدر می‌دهیم و تمام داده‌ها بیانگر این واقعیت هستند که در خط تهاجمی دچار ضعف هستیم. براساس آمار اوپتا، شش ساعت است که آرسنال در لیگ برتر موفق به زدن گل از طریق بازی مستقیم نشده است. از هر زاویه‌ای نگاه کنید، این یک مشکل بزرگ برای تیم است.

بگذارید صریح بگویم: این مشکل تنها در بازی مقابل ویلا خود را نشان نداد، بلکه مدت‌هاست که از آن رنج می‌بریم. وضعیتی هم نیست که خود آرتتا نسبت به آن ناآگاه باشد. نقدی که به او وارد می‌شود این است که این حد از هدایت کردن بازیکنان از کنار زمین به ضرر آن‌ها تمام شده و آزادی عمل را از آن‌ها سلب می‌کند. جای تعجب است اگر او به آمار و ارقام بازی‌ها بی‌توجه باشد. آرتتا باید بداند که گل‌زن اصلی تیم یعنی اوبامیانگ در هشت بازی در لیگ برتر تنها ده شوت به سوی چارچوب شلیک کرده و آمار شوت‌زنی ویلیان با گابریل که یک مدافع مرکزی است برابری می‌کند. ازطرفی اوبامیانگ در ارسال پاس کلیدی از دیگر بازیکنان آمار بهتری دارد، درحالی که او باید بازیکنی باشد که از این پاس‌ها بهره‌مند شود، نه آن‌که آن‌ها را ایجاد کند.

باید به این موضوع توجه کنیم که از رده هفتم جدول به بالا، تمام تیم‌ها بطور متوسط در هر بازی دو گل به‌ثمر رسانده‌اند، و این آمار برای آرسنال ١.٢ گل در هر بازی بوده است. کاری که آرسنال باید انجام دهد واضح است؛ خلق موقعیت و گل‌زنی بیشتر. اما پرسش اصلی اینجاست که چطور می‌توان این‌کار را انجام داد؟

فکر می‌کنم براساس ابزاری که درحال حاضر در اختیار داریم، ایده پیشنهادی من برای تغییر استراتژی تیم این است که:

 

این‌ها نکاتی ابتدایی‌اند اما هسته تغییراتی هستند که می‌تواند تیم را به روند مناسبت برگرداند. دیگر نباید شاهد حضور لاکازت و ویلیان در ترکیب باشیم، مگر آنکه جایگاه خود را با بهبود عملکرد در دقایق حضورشان در رقابت‌های دیگر ثابت کنند. اینکه آرتتا صرفا براساس سخت‌کوشی و عملکرد بازیکنان در زمین تمرین تصمیم‌گیری می‌کند، ضرورتاً به سود آرسنال تمام نشده است.

خط هافبک سه نفره نباید همواره بدون تغییر بماند، اما تنها عضو ثابتش باید توماس پارتی باشد. برای دو گزینه دیگر می‌توان از بین الننی، سبایوس و ژاکا انتخاب کرد، اما جو ویلوک هم بخاطر حرکات هجومی و اضافه شدنش به خط حمله می‌تواند گزینه دیگری برای خط میانی آرسنال به‌شمار برود. طبیعتا او راه‌حل تمام مشکلات خط هافبک نخواهد بود، اما می‌تواند در مقاطعی به تیم کمک کند.

بارها و بارها به ضرورت حضور اوبامیانگ در پست مهاجم نوک اشاره کرده‌ام و از دیدگاه خودم کاملاً لازم است. آنهایی که معتقدند او توانایی بازی در این پست در چنین سیستمی را ندارد، باید اینطور نگاه کنند که شاید مشکل از خود سیستم تهاجمی تیم باشد. درحال حاضر با سیستمی بازی می‌کنیم که برای مهاجمی مثل اولیویه ژیرو مناسب است، و ما چنین بازیکنی را در اختیار نداریم. استفاده از اوبامیانگ در این پست ما را مجبور می‌کند که سیستم تهاجمی خود را تغییر دهیم، و ازطرفی او در گذشته هماهنگی بالایی با ساکا و پپه از خود نشان داده است. رفاقت او با لاکازت بسیار جذاب است، اما فقط برای خارج از زمین، چرا که درحال حاضر زوج خطرناکی به‌نظر نمی‌رسند.

شاید این صحبت‌ها ساده‌انگارانه باشند و عوامل بیشتری وجود دارند که سرمربی باید در نظر بگیرد، اما اینکه بهترین بازیکنانمان برای هر پست را سرجای خود قرار دهیم و از توانایی به‌خصوص هرکدام برای برهم زدن نظم دفاعی حریف استفاده کنیم، موضوع پیچیده‌ای نیست. همچنین لازم است که به استراتژی خود برای انجام تعویض‌ها نیز توجه کنیم، و در مقاطعی که لازم به تغییر است نباید بازیکنی که از زمین خارج می‌شود با جایگزین خود تفاوتی در پست و ویژگی‌های فردی نداشته باشد.

درنهایت، امیدوارم درسی که از شکست مقابل ویلا گرفتیم، عملکردمان در این فصل، آمار و ارقام ناامیدکننده، و باقی موارد جرقه‌ای برای بازنگری در ذهن سرمربی تیم باشند، هرچند ممکن است این اتفاق‌ها رخ ندهند. آرتتا دسامبر ٢٠١٩ وارد آرسنال شد و فصل گذشته در شرایط ناامیدکننده‌ای تیم را تحویل گرفت و توانست تأثیر مثبتی برروی تیم داشته باشد. حالا باید بتواند چنین عملکردی را تکرار کند، و این اتفاقات بخشی از چالش‌های مدیریتی هستند که در دوران حرفه‌ای خود با آن‌ها مواجه خواهد شد، امیدوارم برای بازی‌های پیش‌رو موفق به برطرف کردن این مشکلات شود.

مقاله‌ای از وبلاگ Arseblog
نویسنده: اندرو مانگان
برگردان: سپهر بهارلوئی