اودگارد و پارتی درخشان‌تر از همیشه

بعد از آن‌که اودگارد سه یا چهارمین موقعیت را در نیمه اول بازی مقابل لستر خلق کرد، مارتین تایلر که گزارشگر اسکای بود گفت: «هنوز چیز به‌خصوصی از جیمز مدیسون ندیده‌ایم» و خودم فراموش کرده بودم که مدیسون در زمین حضور دارد.

 

نمی‌خواهم شبیه آن حرف‌هایی باشد که می‌گویند «دیدی گفته بودم اودگارد از مدیسون بهتر است؟»، صرفا می‌خواهم این جوان نروژی را تحسین کنم. زمانی‌که در نیمه اول کمی کنترل بازی را از دست دادیم مدیسون عملکرد مناسبی داشت، اما اودگارد در کل بازی خصوصا در نیمه دوم چشم‌نواز بازی کرد.

 

همه شاهد استعداد و دید فوق‌العاده او هستیم، و حرکات هنرمندانه‌اش با توپ که هر بازیکنی توانایی انجامش را ندارد ضربان قلب‌مان را بالا می‌برد، مثل آن پاسی که در وضعیت شوت‌زنی برای ساکا ارسال کرد. اما توانایی او محدود به حرکاتش با توپ نیست و سخت‌کوشی و تعهد او در فشار آوردن به حریف در زمان عدم مالکیت توپ نیز او را به مهره مورد علاقه میکل آرتتا تبدیل کرده است.

 

نکته جالب این‌جاست که در بازی نیم‌فصل اول در مقابل لستر او نیمکت‌نشین بود. در آن موقع علامت سؤالی وجود داشت که او چگونه می‌تواند بالاتر از لاکازت جای خود را در ترکیب پیدا کند، اما در نیمه دوم همان بازی اودگارد نقش موثری در کنترل بازی، زمانی‌که لستر سعی در جبران نتیجه و بازگشت به بازی داشت، ایفا کرد. اما حالا اودگارد به مهره‌ای غیرقابل جایگزین و نقطه اتکاء تیم تبدیل شده است، و اثر او صرفا به برنامه‌های تهاجمی تیم محدود نمی‌شود. همانطور که آرسن ونگر درمورد رابرت پیرس گفته بود که «رابرت نیرو محرکه تیم است،» اودگارد نیز همان نقش را در تیم ایفا می‌کند. لحظاتی که در بازی احتیاج داریم توپ را حفظ کنیم و روبه‌جلو حرکت کنیم، اودگارد همان بازیکنی است که می‌توانیم روی او حساب کنیم.

 

عملکرد توماس پارتی نیز در بازی مقابل لسترسیتی چشم‌نواز بود، و به‌جز اثر مستقیمش روی هر دو گل، حضور پرقدرتی به‌عنوان هافبک تدافعی [البته هافبک تدافعی معادل دقیقی برای deep lying midfielder نیست] در زمین داشت. پارتی کاملا در این پست جا افتاده، و بخش زیادی از عملکردش را مدیون زوج پشت سرش یعنی وایت و گابریل است. گلی که پارتی از روی ارسال روی تیر یک به‌ثمر رساند تاحدی با بی‌دقتی خط دفاع لستر همراه بود اما حضور مناسب او در زمان مناسب توانست دومین گل فصلش را برایش به‌همراه داشته باشد. اندکی بعد شوت او نیز به‌شکلی حساس به تیرک دروازه اشمایکل برخورد کرد.

 

به‌ندرت پیش می‌آید که در یک بازی لیگ برتری حریف برای شما چالشی ایجاد نکند، و لسترسیتی حتی بدون واردی نیز همواره تیم خطرناکی است. هاروی بارنز که در سمت چپ بازی می‌کند مهاجم باهوشی است و در این بازی هم رمزدیل را به یک سیو دیدنی وا داشت، که با حیرت برندان راجرز نیز همراه بود، چرا که با اطمینان تصور می‌کرد توپ وارد دروازه می‌شود. مهار او برای همه یادآور حرکت دیدنی‌اش در مقابل ضربه ایستگاهی جیمز مدیسون در نیم‌فصل اول بود. قاعدتا لستری‌ها اصلا دل خوشی از رمزدیل ندارند.

 

چند دقیقه بعد بن وایت نیز یک تکل بسیار مهمی روی مهاجم حریف بست تا خطر را دفع کند، و در اینجا لازم است به عملکرد گابریل مارتینلی نیز اشاره کنیم. او بازیکن مستقیمش را تا محوطه جریمه دنبال کرد و با اثرگذاری روی توپ به وایت در مهار آن موقعیت کمک کرد، و بلافاصه خودش را برای ضدحمله به آن سر زمین رساند. نقش‌آفرینی مداوم مهاجمان در کارهای دفاعی همان چیزی‌ست که آرتتا انتظار دارد.

 

در نیمه دوم دوباره به تیم برتر میدان تبدیل شدیم، کنترل بیشتری روی بازی داشتیم و خطر بیشتری ایجاد می‌کردیم. لاکازت یک شوت خوب زد که دفاع حریف سد راهش شد، اشمایکل توپ ساکا را مهار کرد، و سپس یک اتفاق شگفت‌انگیز رخ داد: آرسنال یک ضربه پنالتی دریافت کرد. سویونچو به‌دنبال دفع توپ بود که نوک انگشتش، هرچند خفیف، توپ را در محوطه جریمه لمس کرد. وار بارها و بارها تصویر را چک کرد تا در نهایت آنتونی تیلور تصمیم به بازبینی صحنه گرفت، و درحالی که فکر می‌کردم شانس زیادی نداریم، نقطه پنالتی را نشان داد و مدافع لستر را با کارت زرد جریمه کرد.

 

به‌نظرم لاکازت پنالتی‌زن قهاری است، اما وقتی از آخرین گلی که یک مهاجم به‌ثمر رسانده نزدیک به سه ماه می‌گذرد، نمی‌توان اطمینان صددرصد نسبت به پنالتی‌اش داشت. درهرحال، او توپ را جایی فرستاد که هیچ شانسی برای اشمایکل در مهار ضربه وجود نداشته باشد. اشمایکل بی‌دلیل به‌سمت داور هجوم برد، تا بگوید تعداد مکث‌های لاکازت بیش‌از حد مجاز بوده است. درحالی که خودش فاصله زیادی از خط دروازه گرفته بود و با این وجود موفق به مهار پنالتی نشده بود.