نکات مثبت و منفی از پیروزی ۱-۰ آرسنال مقابل منچستریونایتد

گل ضربه سرِ ریکاردو کالافیوری در نیمه‌ی اول، از فاصله‌ی نزدیک به تیر افقی، باعث شد آرسنال با برتری مقابل منچستریونایتد لیگ برتر را با شروعی خوب آغاز کند، اما یادآوری‌های نگران‌کننده‌ای درباره کمبود خلاقیت هم وجود داشت.

آرسنال هنوز بلد است از یک ضربه ایستگاهی طلا بسازد، اما در خط حمله چیز زیادی از تیم میکل آرتتا دیده نشد. خوشبختانه توپچی‌ها در برابر خط حمله‌ی جدید و پرقدرت یونایتد، عقب ننشستند و ایستادگی کردند.

میهمانان همچنین باید از داوید رایا تشکر کنند که در لحظات حساس محکم ایستاد و قوی عمل کرد. او چند واکنش هوشمندانه نشان داد و در مقابل تلاش یونایتد برای تهدید روی ضربات ایستگاهی، بر محوطه جریمه خود مسلط بود.

رایا پشت خط دفاعی‌ای قرار داشت که با درخشش گابریل ماگالائس و ویلیام سالیبا، دو مدافع میانی متعهد و مستحکم، هدایت می‌شد. با این حال، آرسنال نمی‌تواند تمام فصل را با دفاع مطلق سپری کند و قهرمان شود. برای رسیدن به جام، نیاز به ابتکار عمل در حمله است؛ چیزی که در این بازی و به‌خصوص در میانه میدان و کناره‌ها به‌شدت کم بود.

گابریل مارتینلی و بوکایو ساکا عملاً نقشی جدی نداشتند، در حالی که ویکتور یوکرش تازه‌وارد ۶۴ میلیون پوندی احتمالاً حاضر بود همه‌چیز بدهد تا فقط یک پاس عمقی دقیق یا یک سانتر درست و حسابی دریافت کند.

برد، برد است؛ اما این یکی بیشتر شبیه بردی زجرآور بود و سه امتیازش بیشتر نگرانی به‌همراه داشت تا شادی.

نکته مثبت شماره ۱: داوید رایا شکست‌ناپذیر

راحت است که بیشتر خریدهای میکل آرتتا و حتی رویکرد تاکتیکی بیش از حد محتاطانه‌اش را زیر سؤال برد، اما سرمربی برای انتخاب رایا به‌جای آرون رمزدیل شایسته‌ی تحسین بزرگی است. این تصمیم در آن زمان بحث‌های زیادی به پا کرد، اما رایا همچنان نشان می‌دهد این تغییر یک شاهکار بوده است.

رایا مقابل یونایتد در بهترین فرم خود بود. به‌ویژه وقتی توانست متیس دلیخت تنومند را متوقف کند، با پرشی بلند سانتر خطرناک برونو فرناندس را مشت کند و دور سازد.

این صحنه کاملاً در تضاد با واکنش ضعیف آلتای بایندیر روی کرنر پیچ‌دار دکلان رایس بود که در نهایت با ضربه سر کالافیوری وارد دروازه شد. همین دو لحظه سرنوشت مسابقه را رقم زد، اما رایا همچنین با واکنشی سریع توانست ضربه زمینی و خطرناک ماتئوس کونیا را دفع کند.

بعدتر، او به‌موقع شیرجه زد و ضربه محکم برایان امبومو را هم گرفت. امبومو تهدیدی دائمی بود، اما رایا به هیچ وجه قصد تسلیم شدن نداشت؛ فرقی نمی‌کرد او و سایر مهاجمان یونایتد چند بار تلاش کنند سد دفاعی محکم گابریل و سالیبا را بشکنند.

دروازه‌بانی که اطمینان و ثباتی مثل رایا بدهد، هر فصل امتیازات واقعی برای تیمش به‌همراه دارد. به همین دلیل است که مرد شماره یک آرسنال به حسرت بسیاری از رقبای لیگ تبدیل شده و به‌عنوان یک عامل تعیین‌کننده در رؤیای قهرمانی توپچی‌ها شناخته می‌شود.

نکته منفی شماره ۱: پاس‌کاری بی‌ثمر آرسنال

حتی اگر زنگ‌زدگی اوایل فصل را در نظر بگیریم، آزاردهنده بود که توپچی‌ها این‌قدر زیاد در وصل کردن دو یا سه پاس متوالی ناکام ماندند. خیلی از بازیکنان در دادن پاس سریع مردد بودند، در حالی که برخی دیگر هیچ‌وقت سرعت و دقت درست را پیدا نمی‌کردند.

دقت هم مشکل بزرگی بود؛ بازیکنان آرسنال بیش از حد پاس‌های ساده‌ای را خراب کردند که در این سطح باید بدیهی باشد. حتی مارتین اودگارد، کاپیتان تیم و راحت‌ترین بازیکن در کار با توپ، بارها تصمیمات اشتباه گرفت.

اودگارد اغلب اندکی بیش از حد توپ را نگه می‌داشت و در نتیجه فرصت‌های شکستن خطوط دفاعی حریف از دست می‌رفت. وقتی او تعلل می‌کرد، بقیه بازیکنان اطرافش معمولاً توپ را بدون گرفتن و کنترل اولیه، یک‌ضرب پاس می‌دادند و فرصت انتخاب بهترین گزینه از بین می‌رفت.

این ناهماهنگی باعث شد آرسنال در مالکیت توپ به هم‌ریخته به نظر برسد و اوضاع به ندرت بهتر شد. حتی زمانی که خرید تابستانی، مارتین زوبیمندی، خیلی آهسته (واقعاً خیلی آهسته) در دقایق پایانی اعتمادبه‌نفس و توزیع توپ دقیق‌تری از خودش نشان داد.

تیم آرتتا بیش از هر چیز به کمی جادو نیاز دارد؛ اندکی خلاقیت، هوش و دید. چه یک ضربه نوک‌پایی ظریف باشد یا یک پاس عمقی میلی‌متری بین دو مدافع. هر چیزی که بتواند سرعت حملات را بالا ببرد و برای مهاجمی که به همین منظور خریده شده، موقعیت گل بسازد.

نکته مثبت شماره ۲: ویکتور یوکرش بی‌باک در مبارزه

شروع لیگ برای یوکرش به‌عنوان یک نکته مثبت ثبت شد، هرچند او حدود یک ساعت بیشتر درگیر نبردهای فیزیکی فرسایشی بود تا لحظات لذت‌بخش. با این حال، با وجود ضربه‌ها و برخوردهای متعدد، روحیه جنگندگی او در تقابل با دلیخت و بقیه مدافعان خشن یونایتد دلگرم‌کننده بود.

آرسنال حالا مهاجمی دارد که از درگیری‌های سخت لیگ برتر فرار نمی‌کند. این خودش امتیاز بزرگی است برای مهاجمی که از او انتظار می‌رود تیم را متحول کند.

یوکرش هنوز نه توانست آن تحول را رقم بزند و نه هواداران یونایتد را ساکت کند، اما مأموریتش را با تعهد خوب انجام داد. حتی چند لمس توپ زیبا و دویدن‌های هوشمندانه در فضاهای کناری از او دیده شد.

این‌ها چیزهایی هستند که توپچی‌ها باید بیشتر و مؤثرتر از آن‌ها استفاده کنند. انتظار می‌رود با گذشت زمان و افزایش هماهنگی گیوکرش با هم‌تیمی‌هایش، این اتفاق بیفتد. ممکن است زمان ببرد، اما این مهاجم ۲۷ ساله از نظر تلاش و انگیزه چیزی کم نخواهد داشت.

در همین حین، آرسنال باید حرکت بدون توپ اطراف یوکرش را بهبود ببخشد؛ چراکه نمایش ایستا و فاقد خلاقیت در این دیدار، او را بیش از حد تنها گذاشت.

نکته منفی شماره ۲: حرکت فاجعه‌بار بدون توپ آرسنال

افتضاح. برای اینکه زبان را مؤدبانه نگه دارم، از همان واژه «افتضاح» استفاده می‌کنم تا حرکت بدون توپ آرسنال، یا بهتر بگوییم نبودِ آن، در تلاش برای ایجاد جریان هجومی را توصیف کنم.

این نمایش هیچ شباهتی به دوران آرسن ونگر نداشت. زمانی که زیر نظر سرمربی فرانسوی، بازیکنان آرسنال مدام در حال جابه‌جایی موقعیت بودند؛ با دویدن‌های متنوع و غیرمنتظره رو به جلو، ترکیب حملات اورلپ و آندرلپ به دلخواه، و همیشه در حرکت برای اینکه بازیکن صاحب توپ یک گزینه در اختیار داشته باشد.

متأسفانه تیم آرتتا در نیمه‌ی قرمز منچستر تقریباً هیچ‌کدام از این ویژگی‌ها را نداشت. شکل تیم بیش از حد خشک و منجمد بود و بازیکنان تمایلی نداشتند با دویدن‌های جسورانه ساختار دفاعی حریف را بکشند.

در معدود مواقعی هم که بازیکنان حرکت می‌کردند، بدون سرعت، دقت یا استراتژی بود. نمونه‌ی آزاردهنده‌اش، مارتینلی بی‌روحیه و ساکای به‌طور عجیبی کم‌جان بود.

وقتی اودگارد توپ را مستقیم به سمت محوطه یونایتد می‌برد، آن‌ها فقط در خطوط مستقیم و با نیمه‌سرعت، تقریباً شانه‌به‌شانه با کاپیتان دویدند.

نه ساکا و نه مارتینلی درک درستی از فضا نشان ندادند؛ نه برای باز کردن عرض و خلوت کردن مرکز برای اودگارد، نه عقب آمدند تا گزینه پاس رو به عقب باشند، و نه حرکت زاویه‌داری برای دریافت پاس عمقی انجام دادند.

این کمبود حیرت‌انگیز خلاقیت، کل عملکرد آرسنال در حرکات بدون توپ در مناطق هجومی را خراب کرد. در این میان، تنها نکته مثبت حرکت ظریف و نیمه‌کاره گیوکرش در محوطه جریمه بود؛ نشانه‌ای که مهاجم تازه‌وارد می‌داند کجا باید قرار بگیرد، اگر فقط سرویس مناسبی به او برسد.

تا آن زمان، توپچی‌ها می‌توانند حداقل به این دل‌خوش باشند که هنوز راه آشنای رسیدن به گل را بلدند.

نکته مثبت شماره ۳: تسلط آرسنال بر ضربات ایستگاهی

آیا دکلان رایس بهترین سانترزن لیگ برتر بعد از دیوید بکهام است؟ خب، رایس احتمالاً هنوز تا رسیدن به سطح شماره ۷ افسانه‌ای یونایتد راه زیادی دارد، اما با ارسال فوق‌العاده دیگری که آرسنال را به گل رساند، ادعای خودش را مطرح کرد.

رایس از روی کرنر سانتری مرگبار فرستاد که کالافیوری را در موقعیت گل قرار داد و بازی را تعیین کرد. توپ درست زیر تیر افقی عبور کرد و روی سر مدافع چپ رسید که فقط کافی بود یک ضربه سر کوچک بزند تا توپ وارد دروازه شود.

بله، بایندیر باید بهتر عمل می‌کرد؛ قطعاً قوی‌تر و باهوش‌تر در برخورد با شلوغی محوطه شش‌قدم که با رهبری گابریل ایجاد شده بود.

شهرت بازیکنان آرتتا در استفاده از تمام ترفندها برای به‌دست آوردن برتری در این شرایط کاملاً شناخته‌شده است، اما تمام قدوقامت، تغییر جای بازیکنان و فشار بر دروازه‌بان‌های مضطرب بدون یک ارسال باکیفیت هیچ ارزشی ندارد.

رایس بارها این کیفیت را ارائه داده است، اما اگر آرسنال خلاقیت بیشتری از بازی جریان آزاد نشان ندهد، همچنان بیش از حد شبیه تیم فصل گذشته خواهد بود.